Αθήνα. Τατόι. Πάρος. Αστυπάλαια. Αύγουστος 2021.

“Ξέρω, ποιός σκότωσε τον Ταχτσή”, ψιθυρίζει ο παλαιοβιβλιοπώλης, ενώ ένας καθηγητής του Ποινικού Δικαίου, υποψήφιος για την Ακαδημία Αθηνών, βρίσκεται νεκρός στη μονοκατοικία του στο Ψυχικό, δίπλα σε γυναικεία ρούχα, σε έναν τόπο εγλήματος που μοιάζει με θεατρικό σκηνικό. Ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος επιστρέφει εσπευσμένα από τις διακοπές του στην Πάρο σε μια φλεγόμενη πόλη, για να βρεθεί αντιμέτωπος με μια περίπλοκη υπόθεση, που ξεδιπλώνεται σαν μια μεγάλη παρτίδα σκάκι.

Θα χρειαστεί να φωτιστεί το παρελθόν, η μυστική ζωή θυτών και θυμάτων, αλλά και του ίδιου του αστυνόμου, προκειμένου να ξετυλιχτεί το κουβάρι αυτής της υπόθεσης, που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον μικρόκοσμο του πανεπιστημίου, με κυκλώματα παράνομων υιοθεσιών, σχέσεις εξουσίας, παθους και εκδίκησης, στόματα που παραμένουν ερμητικά κλειστά, όταν χρειάζεται να προστατεύσουν το δικό τους μυστικό, και σκιές που κυκλοφορούν στο υπόγειο δίκτυο των αγωγών της Αθήνας.
Οι ναυαγοί του Αυγούστου, το τρίτο μέρος της “Τριλογίας του βυθού”, ισορροπεί στο λεπτό όριο όπου ένα πραγματικό και ανεξιχνίαστο έγκλημα, η δολοφονία του συγγραφέα Κώστα Ταχτσή, και ένα χαμένο χειρόγραφο τρυπώνουν στη μυθοπλασία, πυροδοτώντας μια ιστορία για όσους παλεύουν με τη φωτιά.
(περισσότερα…)

Μια μαχόμενη δημοσιογράφος εντοπίζεται νεκρή στην πισίνα ενός ρετιρέ στο Κολωνάκι, στο διαμέρισμα του πρώην συζύγου της, διακεκριμένου ζωγράφου, που παραμένει εξαφανισμένος. Στο στήθος της έχει ένα τατουάζ με έναν τεράστιο ιππόκαμπο.
Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και η κοινή γνώμη αναστατώνονται, με τα πιθανά σενάρια της δολοφονίας να μένουν ανοιχτά μέχρι το τέλος.

Το κουβάρι αυτής της υπόθεσης, που ξεδιπλώνεται μεταξύ Ύδρας και Αθήνας, εμπλέκει τον αστυνόμο Χάρη Κόκκινο και την ομάδα του σε μια υπόθεση που τους φέρνει αντιμέτωπους με φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, κυκλώματα τέχνης, τα όρια της δημιουργίας και τα κλειστά στόματα της μικρής κοινωνίας, που μπορεί να βρίσκεται σε ένα νησί ή στην καρδιά μιας μεγαλούπολης.
Αυτό το βιβλίο αποτελεί το δεύτερο μέρος της “Τριλογίας του βυθού”, ενός εύπλαστου σύμπαντος, ενός βυθού που καταπίνει τα πάντα εκτός από τις ιστορίες μας, αληθινές μέσα στο ψέμα τους και ψεύτικες μέσα στην αλήθεια τους, νομίζοντας ότι έχουμε αντιληφθεί πώς παίζεται το παιχνίδι και διαπιστώνοντας κάθε φορά ότι δεν ήταν μόνο αυτό, ότι στη φωλιά του ιππόκαμπου κάνεις μας δεν είναι αθώος.

Αυτή θα ήταν μια καλή υπόθεση για να αστυνομικό μυθιστόρημα, αν δεν είχα λάβει ένα μέιλ από το θύμα την παραμονή της δολοφονίας του και αν δεν γνώριζα ότι οι ιππόκαμποι κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα μέχρι να σπάσει η καρδιά τους. (περισσότερα…)

Μια γυναίκα εντοπίζεται νεκρή στο σκάφος της στο νότιο άκρο της Πάρου. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος θα εμπλακεί σε μία υπόθεση που θα τον αναγκάσει να βουτήξει στη μικρή κοινωνία του νησιού, στο σκοτεινό παρελθόν της, σε παράξενα σουβενίρ και σε κυκλώματα αρχαιοκαπηλίας, σε οικογένειες που αποτελούν το τέλειο εγκληματολογικό εργαστήριο και τελικά στο δικό του βυθό, εκεί που το φως μπλέκεται με το σκοτάδι.

Το 1ο βιβλίο της νέας σειράς βιβλίων της Ευτυχίας Γιαννάκη, “Η Τριλογία του Βυθού”, είναι εδώ και πολύ χάρηκα.
Πρόκειται για το “Η Νόσος του Μικρού Θεού“ , το οποίο διάβασα μέσα σε λίγες ώρες.
(περισσότερα…)

“Γαμώτο! Φακ!”
Αυτή ήταν η εσωτερική προσφώνηση μου στο τέλος του βιβλίου.

Με “σακάτεψε” το κλείσιμο, αλλά είναι και ένας από τους λόγους, που το “Πόλη στο φως” της Ευτυχίας Γιαννάκη είναι κατά τη γνώμη μου ένα δυνατό βιβλίο.
Το κλείσιμο της Τριλογίας της Αθήνας από τις πρώτες σελίδες του δεν σε αφήνει να το αφήσεις.
Το ίδιο, βέβαια, μου συνέβη και με τα 2 προηγούμενα βιβλία, “Στο πίσω κάθισμα” και “Αλκυονίδες μέρες”.
Δεν είναι μόνο η πλοκή που γίνεται απρόβλεπτη, ούτε το παζλ που συμπληρώνει κομματάκι-κομματάκι την ψυχοσύνθεση και την ιστορία των ηρώων, αλλά ο περίγυρος είναι τόσο γνώριμος, το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα,ακόμη και οι χαρακτήρες. Εξελλίσσονται στην πρωτεύουσα και θα μπορούσαμε να τις παρακολουθούμε σε ένα αστυνομικό δελτίο της σύγχρονης κοινωνίας μας.
Όπως έχω ξαναπεί, είναι αυτό το ταλέντο που θαυμάζω στην Ευτυχία Γιαννάκη, όπου καταγράφει τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας και τις αποτυπώνει σε λέξεις. (περισσότερα…)

Πριν ένα χρόνο γνώρισα την Ευτυχία Γιαννάκη διαβάζοντας το αστυνομικό μυθιστόρημα της το “Στο πίσω κάθισμα”  , το οποίο μου είχε αρέσει πολύ.

Η κυκλοφορία του νέου βιβλίου της, “Αλκυονίδες ημέρες”, δεν με άφησε αδιάφορη.

Οι Αλκυονίδες μέρες αποτελούν το δεύτερο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας, με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Χάρη Κόκκινο, που μου είχε φανεί πολύ συμπαθής από το προηγούμενο βιβλίο.

Χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα σύστηνα να διαβάσετε και το “Στο πίσω κάθισμα”, το 2ο βιβλίο της τριλογίας διαβάζετε εύκολα αυτόνομα.
Στην πορεία της ιστορίας φωτίζονται πτυχές των ηρώων σε πολύ σύντομα φλας μπακ με έξυπνο τρόπο δοσμένα και σε καμία περίπτωση δεν δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις την εξέλιξη.
Σαφεστατότατα όταν ακολουθείς τα “βήματα” μιας τριλογίας, όλα παίρνουν την κανονική τους διάσταση και δεν μένει η παραμικρή χαραμάδα κενού. (περισσότερα…)

Διαβάζοντας τον τίτλο “Στο πίσω κάθισμα” , η πρώτη εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ήταν πως πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ερωτικού εγκλήματος (πονηρό μυαλό – ξέρω).
Μετά την ανάγνωση της πρώτης σελίδας στην οποία αναφέρεται, ότι η βραχνή γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο ενημερώνει πως ο νεκρός υπήρξε ένα κάθαρμα, ένα κάθαρμα, ένα κάθαρμα, ήμουν σίγουρη ότι πρόκειται για κάτι ερωτικό (είναι που το είπε 3 φορές, σκέφτηκα).

Πόσο-Έξω-Έπεσα-Και-Πόσο-Μου-Άρεσε! (περισσότερα…)

Σ’έναν κόσμο ελάχιστα διαφορετικό απ’τον δικό μας, η Κατερίνα, χήρα εξήντα επτά ετών, ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια της κόρης της Ζωής. Μ’αυτή την άτιμη την πανδημία, μαύρισε το μάτι της απ’την αποθυμιά – έχει να δει τον εγγονό της, τον Τασούλη, μήνες.
Μα στο αποψινό τραπέζι, κι αύριο στο σπίτι του Πέτρου στο Πανόραμα, θα πάρει τα παιδιά της αγκαλιά, κι η καρδιά της θα πάει στη θέση της.
Κι έπειτα, ψάχνοντας γι αδώρο στο παλαιοβιβλιοπωλείο ενός φίλου, πέφτει πάνω στο Βιβλίο της Κατερίνας. Πρώτη φορά το βλέπει, κι ούτε έχει ακουστά το συγγραφέα με το παράξενο όνομα – μα η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι δική της. Κι όταν, σαστισμένη, αρχίζει να το διαβάζει, ανακαλύπτει πως η πλοκή είναι μια γκροτέσκα παραχάραξη της ιστορίας της, ένα χαοτικό, εφιαλτικό ψέμα: η Κατερίνα του βιβλίου, ναυαγισμένη απ’την αρρώστια και τις καταχρήσεις, αυτοκτονεί στα σαράντα εννιά, κι όληη αφήγηση είναι μια ζοφερή, βάναυση καρικατούρα της ζωής της-της δικής της ζωής.
Ταραγμένη και οργισμένη, η Κατερίνα αποφασίζει να κρύψει το βιβλίο απ’τα παιδιά της – να το ξεχάσει. Μα αυτό δεν είναι εύκολο: η άλλη Κατερίνα έχει τρυπώσει στο μυαλό της κι έχει σπείρει σκοτάδι: αμφιβολίες, υποψίες, φόβο. Κι αν κάτι είχε πάει στραβά, μονολογεί, κι ήμουν εγώ ένα στοιχείο που μιλά απ’τον άλλο κόσμο; Η πραγματικότητα-πότε ανεπαίσθητα, πότε κεραυνοβόλα-αρχίζει να μπατάρει. Μια αδιόρατη απειλή τυλίγει την οικογένεια της Κατερίνας, κι ανεξήγητα συμβάντα, άγρια σαν του βιβλίου, μολύνουν τις μέρες γαλήνης κι ευτυχίας που σχεδίαζε.
Μόνο μία απ’τις δυο μπορεί να επιβιώσει-στη ζωή ή στο χαρτί. Όμως ποια;
Ποιά είναι η αληθινή Κατερίνα;

(περισσότερα…)

Τελικά, είμαστε όλοι ικανοί για όλα;
Μην βιαστείτε, να απαντήσετε.
Το σίγουρο είναι, πως οι περισσότεροι θέλουμε να πιστεύουμε, ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Να το εκφράσω αλλιώς: Ευχόμαστε, να μην ισχύει και χρησιμοποιώ την έννοια της ευχής, γιατί η αλήθεια είναι πως αυτή η έκφραση δεν δηλώνει κάτι θετικό. Δηλώνει την αδίστακτη πράξη, που σημαίνει ψυχρότητα, σκληρότητα, πόνο, βία και άλλα τέτοια όμορφα.
Μία τέτοια έκφραση αρκετές φορές έρχεται σε στιγμές αναλγησίας ή πάθους.

Κρατείστε αυτά, λοιπόν, γιατί είναι σκέψεις, που έρχονται ενώ διαβάζεις το “Ικανοί για όλα” του Κλας Έκμαν.
(περισσότερα…)