Όταν η αγαπημένη chichi μου ζήτησε να γράψω ένα άρθρο για το blog της, χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα ότι το θέμα μου θα είναι οι “περίεργες-παράξενες” φίλιες. Όχι, δεν σκέφτηκα να κάνω βαθυστόχαστες αναλύσεις, αυτές τις έχουν κάνει άλλοι, πριν από μένα και μάλιστα με τρόπο μοναδικό. Εγώ ήθελα να καταγράψω πρόσωπα και καταστάσεις που κάποτε με ξάφνιασαν και “γκρίζαραν” τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Τώρα φυσικά μόνο ευγνωμοσύνη νοιώθω καθώς είναι πηγή έμπνευσης για τούτο εδώ το άρθρο.
Στη στιγμή και σχεδόν αβίστα βάφτισα αυτές τις “περίεργες” φιλίες… και το όνομα αυτών “Φαρμακοφιλίες”.
Γιατί ? θα καταλάβετε. Ακολουθεί λοιπόν μια λίστα, στο τέλος της οποίας μπορείτε να συμπληρώσετε και εσείς τη δική σας φαρμακοφιλία έτσι ώστε να την κάνουμε πιο ολοκληρωμένη. Ξεκινάμε…
Η κυρία Κοκοβίκου
Είχε κλάψει στους ώμους μου πολλάκις γιατί ο φίλος της ούτε λέξη για γάμο μετά από 5 χρόνια σχέσης. Ώρες ατελείωτες αναλύαμε το θέμα “άνδρες και δέσμευση”. Σχεδόν ήμασταν έτοιμες να πάρουμε πτυχίο πάνω σ’ αυτό, ώσπου ήρθε το μονόπετρο και μείναμε μεταξεταστέες . Φυσικά και η μέρα ανακηρύχθηκε αργία, κανονιοβολισμοί ακούστηκαν από τον Λυκαβηττό και οι καμπάνες χτύπησαν χαρμόσυνα. Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη όταν είδα τη φίλη μου ντυμένη νυφούλα, όμως ήταν σίγουρα η φίλη μου? Όχι… ήταν η σύγχρονη κ. Κοκοβίκου που ακόμη και η Μάρω Κοντού θα ζήλευε και εγώ η πτωχή Παγώνα. Απλή θνητή και το χειρότερο ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ που ουδεμία θέση είχα πια στην οικογενειακή της ζωή. Η κ. Κοκοβίκου άρχισε να κάνει παρέα μόνο με παντρεμένες κυρίες Ξ. Παπαμήτρου και μένα με πέταξε όπως τη τρίχα από το προζύμι (το τελευταίο κλεμμένο από αλησμόνητη γιαγιά).
Φίλη (να σου πετύχει) κουράγιο
Άρτι απολυθείσα από τη δουλειά που τόσο πολύ ήθελα και με μαύρο δάκρυ ανακοινώνω τηλεφωνικά τα άσχημα νέα στη φίλη μου, μέχρι που ακούω την ατάκα “και εμείς σε είχαμε γλωσσοφάει”. Και τότε δεν ξέρω γιατί να πρωτοκλάψω, για τη δουλειά που μόλις έχασα ή για τη φίλη που είχα χάσει προ πολλού αλλά δεν το ήξερα.
Και το δράμα δεν έχει τέλος. Μου λέει πόσο δύσκολο είναι να ξαναβρώ δουλειά, ότι χωρίς μέσον δεν υπάρχει ελπίδα, ότι ίσως μείνω άνεργη για τον επόμενο χρόνο, διετία ή και πενταετία. Ρεαλίστρια δεν μπορώ να πω, έτοιμη να σου δώσει μια σπρωξιά όταν βρεθείς στην άκρη του γκρεμού. Ευτυχώς που δεν “παραπατάω” εύκολα.
Τηλεφωνοβδέλλα
Αυτή η φίλη μου δεν με άφηνε σε τηλεφωνική ησυχία. Όταν ήμουν σε κάποιο meeting ή έκανα μια επείγουσα δουλειά το ραντάρ της το έπιανε και όχι μόνο μου τηλεφωνούσε αλλά δεν το έκλεινε κιόλας. Όχι, μην ανησυχείτε, δεν είχε κάτι σοβαρό να μου πει, απλή κουβεντούλα ήθελε. Το ραντάρ επίσης έπιανε εξόδους, γιορτές, γενέθλια και οικογενειακές μαζώξεις. Μέχρι τότε δεν πίστευα ότι μπορούσε κάποιος να υποστεί τηλεφωνική πίεση. Κι όμως μ’ αυτή τη φίλη αισθανόμουν ότι πνίγομαι αργά και βασανιστικά με το καλώδιο του τηλεφώνου. Φυσικά και της το είχα πει, χωρίς κανένα όμως αποτέλεσμα. Μάλιστα με κατηγόρησε ότι την παραμελώ αφού δεν βρίσκω το απαιτούμενο καθημερινό 5ωρο για να της μιλώ. Απομακρύνθηκα και ησύχασα και εγώ και το αυτί μου .
Η Αυτού Μεγαλειότης
Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί, αλλά αυτή η φίλη όταν μου τηλεφωνούσε και πριν προλάβω να απαντήσω “παρακαλώ”… ξεκινούσε να μου λέει τα δικά της. Δεν με ρωτούσε ποτέ τι κάνω, που είμαι, αν ενοχλεί, αν έχω δουλειά, αν κοιμάμαι, αν τρώω (είχε κοινά στοιχεία με την Τηλεφωνοβδέλλα). Θεωρούσε ότι είμαι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή να ακούσω όμως ΜΟΝΟ τα δικά της. Τα δικά μου νέα δεν έρχονταν απλά σε δεύτερη μοίρα, αλλά σε τρίτη, τέταρτη και βάλε. Με είχε χρήσει προσωπική της ψυχολόγο – ψυχαναλύτρια άνευ διδασκάλου και πτυχίου (είναι και αυτό που ακούω τον άλλον, βλέπετε). Μια φορά ανησύχησα πολύ γι’ αυτήν και ήταν τότε που με ρώτησε τί κάνω, δεν ήταν πραγματικά καλά εκείνη τη μέρα.
Θέλω τα ώπα μου
Κορυφαία περίπτωση φίλης. Με ήθελε μόνο για να βγαίνουμε έξω και μόνο γι’ αυτό, συνήθως όταν είχε ξεμείνει από παρέα. Η φίλη “Θέλω τα ώπα μου” θεωρούσε ιερό της χρέος τις εξόδους και έστω μια άρνηση μου ήταν ικανή να την κάνει έξαλλη. Φυσικά δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μετά από 12-13 ώρες δουλειά είναι δυνατόν ν’ αναζητάς τον καναπέ και τις παντόφλες σου. Εγώ πάλι ούτε να διανοηθώ να ακυρώσω έξοδο που είχαμε κανονίσει. Βλέπετε αποφεύγω και τα πρωτοσέλιδα.
Friend Alert
Αυτή τη φίλη τη γνώριζα πολλά χρόνια, από το σχολείο και ξαφνικά εξαφανίστηκε. Δεν συνέβη τίποτα, δεν ανταλλάξαμε άσχημη κουβέντα ούτε φυσικά τσακωθήκαμε. Χάθηκε από τη ζωή μου χωρίς να μου πει το παραμικρό. Όσες φορές και αν προσπάθησα να τη βρω, να της μιλήσω, έπεφτα σε τοίχο. Καμία εξήγηση, καμία κουβέντα, ποτέ και πουθενά. Νικολούλη και Χατζηβασιλείου δεν πήγα. Θα την έβρισκαν και αυτό θα ήταν μεγάλο “πακέτο” για μένα.
Όλες αυτές οι φαρμακοφίλες, όπως πολύ καλά έχετε καταλάβει, έχουν βγει από τη ζωή μου γιατί έτσι έπρεπε, έτσι ήθελαν ή έτσι επέλεξα. Δεν μετανοιώνω για την ανοχή που έδειξα ή για σημεία που δεν χειρίστηκα ίσως όπως θα έπρεπε. Όλα αυτά για κάποιους λόγους έπρεπε να συμβούν και μόνο το όφελος τους κρατώ. Το πιο σημαντικό είναι ότι εξακολουθώ να πιστεύω στη πραγματική φιλία. Αυτή που αισθάνεσαι ότι σε σέβονται, σε νοιάζονται και σε εκτιμούν. Ναι, εγώ η φαρμακοφιλόπληκτη δηλώνω ότι υπάρχει.
Έφη Σακελλαρίου – Bio
Λατρεύω την ανατολή στο Γάγγη, το λευκό του Ταζ Μαχάλ, την πτήση στις βουνοκορφές των Ιμαλαϊων, τις ξαφνικές βροχές στο Κατμαντού, τη βραδυνή βόλτα στη Μαλεκόν, το daiquiri στο Floridita, τη θέα της Πέτρας, τα παζάρια στο Μαρακές, τη βόλτα στη Νταμνοέν Σαντουάκ , τα βιολιά στη πλατεία του Αγίου Μάρκου, το τελεφερίκ για το Σεντόσα, τους χρωματιστούς χαρταετούς στο Μπαλί.
Όνειρο μου να βρεθώ σε κάθε απίθανο σημείο της γης.
Να γεμίσουν τα μάτια μου εικόνες και τα αυτιά μου μουσικές.
Έφη Σακελλαρίου σκέψεις σχέσεις φιλία
Φαρμακοφιλίες – Έφη Σακελλαρίου
Written by Efi Sakellariou, Posted in Comments, Guest Stars, ThinkFree
Όταν η αγαπημένη chichi μου ζήτησε να γράψω ένα άρθρο για το blog της, χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα ότι το θέμα μου θα είναι οι “περίεργες-παράξενες” φίλιες. Όχι, δεν σκέφτηκα να κάνω βαθυστόχαστες αναλύσεις, αυτές τις έχουν κάνει άλλοι, πριν από μένα και μάλιστα με τρόπο μοναδικό. Εγώ ήθελα να καταγράψω πρόσωπα και καταστάσεις που κάποτε με ξάφνιασαν και “γκρίζαραν” τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Τώρα φυσικά μόνο ευγνωμοσύνη νοιώθω καθώς είναι πηγή έμπνευσης για τούτο εδώ το άρθρο.
Στη στιγμή και σχεδόν αβίστα βάφτισα αυτές τις “περίεργες” φιλίες… και το όνομα αυτών “Φαρμακοφιλίες”.
Γιατί ? θα καταλάβετε. Ακολουθεί λοιπόν μια λίστα, στο τέλος της οποίας μπορείτε να συμπληρώσετε και εσείς τη δική σας φαρμακοφιλία έτσι ώστε να την κάνουμε πιο ολοκληρωμένη. Ξεκινάμε…
Η κυρία Κοκοβίκου
Είχε κλάψει στους ώμους μου πολλάκις γιατί ο φίλος της ούτε λέξη για γάμο μετά από 5 χρόνια σχέσης. Ώρες ατελείωτες αναλύαμε το θέμα “άνδρες και δέσμευση”. Σχεδόν ήμασταν έτοιμες να πάρουμε πτυχίο πάνω σ’ αυτό, ώσπου ήρθε το μονόπετρο και μείναμε μεταξεταστέες . Φυσικά και η μέρα ανακηρύχθηκε αργία, κανονιοβολισμοί ακούστηκαν από τον Λυκαβηττό και οι καμπάνες χτύπησαν χαρμόσυνα. Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη όταν είδα τη φίλη μου ντυμένη νυφούλα, όμως ήταν σίγουρα η φίλη μου? Όχι… ήταν η σύγχρονη κ. Κοκοβίκου που ακόμη και η Μάρω Κοντού θα ζήλευε και εγώ η πτωχή Παγώνα. Απλή θνητή και το χειρότερο ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ που ουδεμία θέση είχα πια στην οικογενειακή της ζωή. Η κ. Κοκοβίκου άρχισε να κάνει παρέα μόνο με παντρεμένες κυρίες Ξ. Παπαμήτρου και μένα με πέταξε όπως τη τρίχα από το προζύμι (το τελευταίο κλεμμένο από αλησμόνητη γιαγιά).
Φίλη (να σου πετύχει) κουράγιο
Άρτι απολυθείσα από τη δουλειά που τόσο πολύ ήθελα και με μαύρο δάκρυ ανακοινώνω τηλεφωνικά τα άσχημα νέα στη φίλη μου, μέχρι που ακούω την ατάκα “και εμείς σε είχαμε γλωσσοφάει”. Και τότε δεν ξέρω γιατί να πρωτοκλάψω, για τη δουλειά που μόλις έχασα ή για τη φίλη που είχα χάσει προ πολλού αλλά δεν το ήξερα.
Και το δράμα δεν έχει τέλος. Μου λέει πόσο δύσκολο είναι να ξαναβρώ δουλειά, ότι χωρίς μέσον δεν υπάρχει ελπίδα, ότι ίσως μείνω άνεργη για τον επόμενο χρόνο, διετία ή και πενταετία. Ρεαλίστρια δεν μπορώ να πω, έτοιμη να σου δώσει μια σπρωξιά όταν βρεθείς στην άκρη του γκρεμού. Ευτυχώς που δεν “παραπατάω” εύκολα.
Τηλεφωνοβδέλλα
Αυτή η φίλη μου δεν με άφηνε σε τηλεφωνική ησυχία. Όταν ήμουν σε κάποιο meeting ή έκανα μια επείγουσα δουλειά το ραντάρ της το έπιανε και όχι μόνο μου τηλεφωνούσε αλλά δεν το έκλεινε κιόλας. Όχι, μην ανησυχείτε, δεν είχε κάτι σοβαρό να μου πει, απλή κουβεντούλα ήθελε. Το ραντάρ επίσης έπιανε εξόδους, γιορτές, γενέθλια και οικογενειακές μαζώξεις. Μέχρι τότε δεν πίστευα ότι μπορούσε κάποιος να υποστεί τηλεφωνική πίεση. Κι όμως μ’ αυτή τη φίλη αισθανόμουν ότι πνίγομαι αργά και βασανιστικά με το καλώδιο του τηλεφώνου. Φυσικά και της το είχα πει, χωρίς κανένα όμως αποτέλεσμα. Μάλιστα με κατηγόρησε ότι την παραμελώ αφού δεν βρίσκω το απαιτούμενο καθημερινό 5ωρο για να της μιλώ. Απομακρύνθηκα και ησύχασα και εγώ και το αυτί μου .
Η Αυτού Μεγαλειότης
Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί, αλλά αυτή η φίλη όταν μου τηλεφωνούσε και πριν προλάβω να απαντήσω “παρακαλώ”… ξεκινούσε να μου λέει τα δικά της. Δεν με ρωτούσε ποτέ τι κάνω, που είμαι, αν ενοχλεί, αν έχω δουλειά, αν κοιμάμαι, αν τρώω (είχε κοινά στοιχεία με την Τηλεφωνοβδέλλα). Θεωρούσε ότι είμαι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή να ακούσω όμως ΜΟΝΟ τα δικά της. Τα δικά μου νέα δεν έρχονταν απλά σε δεύτερη μοίρα, αλλά σε τρίτη, τέταρτη και βάλε. Με είχε χρήσει προσωπική της ψυχολόγο – ψυχαναλύτρια άνευ διδασκάλου και πτυχίου (είναι και αυτό που ακούω τον άλλον, βλέπετε). Μια φορά ανησύχησα πολύ γι’ αυτήν και ήταν τότε που με ρώτησε τί κάνω, δεν ήταν πραγματικά καλά εκείνη τη μέρα.
Θέλω τα ώπα μου
Κορυφαία περίπτωση φίλης. Με ήθελε μόνο για να βγαίνουμε έξω και μόνο γι’ αυτό, συνήθως όταν είχε ξεμείνει από παρέα. Η φίλη “Θέλω τα ώπα μου” θεωρούσε ιερό της χρέος τις εξόδους και έστω μια άρνηση μου ήταν ικανή να την κάνει έξαλλη. Φυσικά δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μετά από 12-13 ώρες δουλειά είναι δυνατόν ν’ αναζητάς τον καναπέ και τις παντόφλες σου. Εγώ πάλι ούτε να διανοηθώ να ακυρώσω έξοδο που είχαμε κανονίσει. Βλέπετε αποφεύγω και τα πρωτοσέλιδα.
Friend Alert
Αυτή τη φίλη τη γνώριζα πολλά χρόνια, από το σχολείο και ξαφνικά εξαφανίστηκε. Δεν συνέβη τίποτα, δεν ανταλλάξαμε άσχημη κουβέντα ούτε φυσικά τσακωθήκαμε. Χάθηκε από τη ζωή μου χωρίς να μου πει το παραμικρό. Όσες φορές και αν προσπάθησα να τη βρω, να της μιλήσω, έπεφτα σε τοίχο. Καμία εξήγηση, καμία κουβέντα, ποτέ και πουθενά. Νικολούλη και Χατζηβασιλείου δεν πήγα. Θα την έβρισκαν και αυτό θα ήταν μεγάλο “πακέτο” για μένα.
Όλες αυτές οι φαρμακοφίλες, όπως πολύ καλά έχετε καταλάβει, έχουν βγει από τη ζωή μου γιατί έτσι έπρεπε, έτσι ήθελαν ή έτσι επέλεξα. Δεν μετανοιώνω για την ανοχή που έδειξα ή για σημεία που δεν χειρίστηκα ίσως όπως θα έπρεπε. Όλα αυτά για κάποιους λόγους έπρεπε να συμβούν και μόνο το όφελος τους κρατώ. Το πιο σημαντικό είναι ότι εξακολουθώ να πιστεύω στη πραγματική φιλία. Αυτή που αισθάνεσαι ότι σε σέβονται, σε νοιάζονται και σε εκτιμούν. Ναι, εγώ η φαρμακοφιλόπληκτη δηλώνω ότι υπάρχει.
Έφη Σακελλαρίου – Bio
Λατρεύω την ανατολή στο Γάγγη, το λευκό του Ταζ Μαχάλ, την πτήση στις βουνοκορφές των Ιμαλαϊων, τις ξαφνικές βροχές στο Κατμαντού, τη βραδυνή βόλτα στη Μαλεκόν, το daiquiri στο Floridita, τη θέα της Πέτρας, τα παζάρια στο Μαρακές, τη βόλτα στη Νταμνοέν Σαντουάκ , τα βιολιά στη πλατεία του Αγίου Μάρκου, το τελεφερίκ για το Σεντόσα, τους χρωματιστούς χαρταετούς στο Μπαλί.
Όνειρο μου να βρεθώ σε κάθε απίθανο σημείο της γης.
Να γεμίσουν τα μάτια μου εικόνες και τα αυτιά μου μουσικές.
Έφη Σακελλαρίου σκέψεις σχέσεις φιλία