Έμαθα να βάφομαι για να κρύβω τις μελανιές.
Η Μάντια διδάχτηκε τη βία από μικρή: την είδε στο πρησμένο πρόσωπο της μάνας της, την υπέμεινε στο χέρι του πατέρα της, που ήταν νόμος στο σπίτι.
Μεγάλωσε ανυπεράσπιστη: στη γενέτειρά της, μια κωμόπολη της Ημαθίας, ο κόσμος δεν ανακατευόταν στα οικογενειακά του άλλου.
Έτσι, όταν στα δεκαοχτώ γνωρίζει τον Άκη, φιλόλογο απ’τη Σαλονίκη, αποφασίζει να το σκάσει, να αναζητήσει την τρυφερότητα, την ανεξαρτησία-να ζήσει ελεύθερη, χωρίς φόβο, πόνο και ντροπή.
Όμως, η βία έχει πολλά πρόσωπα, και πριν κοπάσει ο έρωτας, η Μάντια γνωρίζει το χειρότερο απ’όλα : αυτό που υποδύεται την αγάπη.
Στην άλλη όχθη της ζωής, αφηγείται τις δοκιμασίες και τις χαρές της, τα δώρα που της χάρισε και της έκλεψε η μοίρα. Μιλά για όσα έκανε κι όσα μετάνιωσε, για τη δύναμη που βρήκε μέσα της ακόμα και στις εσχατιές της απελπισίας.
Μια ιστορία για την αγριότητα της διπλανής πόρτας και για το κόστος της επιβίωσης.
Για την αγάπη, που θέλει θυσίες για να μην είναι μόνο μια λέξη.
(περισσότερα…)

Όταν πήραμε τον ανήφορο γύρισα να κοιτάξω το σπίτι, τον κήπο και πιο μακριά, την αμμουδιά, που ασήμωνε από το ψυχρό και σιωπηλό φως του φεγγαριού, τον Τοίχο.
Πίσω του ακουγόταν αχνά ο ήχος των κυμάτων.
Έμοιαζε σκηνικό μιας θεατρικής παράστασης που είχε τελειώσει από καιρό, κι έστεκε εγκαταλειμμένο.
Γύρω τα δέντρα, το βουνό, ο Μύλος, ήταν οι ακούσιοι θεατές που δεν επικροτούσαν την παράσταση, αλλά την υπέμειναν μέχρι το τέλος, με κατανόηση και μεγαλοθυμία.

“Ο επιστάτης”

Ήρθε στα χέρια μου από λατρεμένη φίλη, λέγοντάς  μου, ότι ο συγγραφέας Μανώλης Λυδάκης είναι και blogger.
Αυτός ο χαρακτηρισμός με έκανε να νιώσω ακόμη πιο οικείο το λογοτέχνη και να καταλάβω, πως σε αυτό το βιβλίο έχει μπει  ο βασιλικός πολτός της έκφρασης και της δημιουργικότητάς του.
Και έτσι πραγματικά έχει συμβεί. (περισσότερα…)