Η πρώτη σκέψη που έκανε έντρομη η Κορνήλια μόλις άνοιξε τα μάτια της κι αντίκρισε τα αμέτρητα σωληνάκια και τα τελευταίας τεχνολογίας ιατρικά μηχανήματα, ήταν ότι στη μνήμη της δεν υπήρχε η παραμικρή πληροφορία.
Αδύνατον να θυμηθεί το όνομά της , να μαντέψει την ηλικία της ή την πόλη στην οποία βρισκόταν. Ήταν παντρεμένη; Υπήρχαν άραγε παιδιά; Ποιός πλήρωνε την ακριβή της νοσηλεία και πόσοι κοντινοί της άνθρωποι θα έρχονταν να την επισκεφτούν με τη χαρμόσυνη είδηση ότι η αγαπημένη τους είχε συνέλθει από το κώμα;
Η πόρτα  του δωματίου της άνοιξε και ο γοητευτικός Εμανουέλ της συστήθηκε ως ο σύζυγός της. Ένας πετυχημένος πιλότος, που απλόχερα της πρόσφερε την αγάπη του και, επιπλέον, όλες τις ανέσεις μιας καλής ζωής. Μια σπάνια τύχη! Ή μήπως όχι;
Η Κορνήλια ήξερε. Μ’έναν περίεργο τρόπο, ήξερε πως αυτή η ζωή δεν ήταν δική της. Πεπεισμένη ότι καθόταν στο θρόνο μιας άλλης, έπρεπε αμέσως  ν’ανακαλύψει με ποιόν τρόπο της είχε κλέψει τη ζωή…και πού πραγματικά βρισκόταν η προκάτοχος της. Έπρεπε πρώτα να δώσει απάντηση στο ερώτημα: Πώς τόσοι ανθρώποι την είχαν αναγνωρίσει ως την εξαφανισμένη σύζυγο και γιατί ένιωθε πως τώρα κινδύνευε η ζωή της; (περισσότερα…)