Αύριο ξημερώνουν τα γενέθλιά μου και οι πρώτες σκέψεις έχουν να κάνουν με τότε, που περίμενα ανυπόμονα αυτή τη μέρα για να βγούμε με τους φίλους μου να χορέψουμε. Να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε, ρε σεις!
Ξέρετε, αυτό το τραγούδι που γδέρνεις το λαιμό σου από τη δυνατή άτεχνη φωνή. Από αυτή τη φωνή που προσπαθεί να ξεπεράσει τον ήχο των δυνατών ντεσιμπέλ των ηχείων αδιαφορώντας για το φάλτσο ή το λάθος των στίχων, γιατί εκείνη την ώρα έχει η σημασία η δύναμη των συναισθημάτων σου την ώρα που το τραγουδάς αγκαλιά με την αγαπημένη σου φίλη.

Νοσταλγώ αυτά τα βράδια. Νοσταλγώ όλα εκείνα τα βράδια, που ήταν γεμάτα χορό. Δεν ήταν μόνο τρόπος φλερτ. Θέλαμε να χορέψουμε.
Και σιγουρα δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Όχι.  Στο χορό η μόνη ηλικία που μετράει είναι αυτή της ψυχής.

Κι εγώ θέλω να χορεύω, ρε γαμώτο. Όχι, δεν είναι όλα υπέροχα και δεν είμαι συνέχεια μέσα στην τρελή χαρά. (περισσότερα…)