(Image by Stefano Montagner )

Εναλλακτικός τίτλος: “Οι τούμπες”.

Περιέγραψα με λίγες λέξεις αυτό που παρακολουθώ και εν μέρει ζω τα τελευταία 4 χρόνια.

Εν αρχή ην η πλασματική ευημερία.

Αυτή που είχαμε χτίσει με τραπουλόχαρτα πανεύκολα επάνω σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες.

Σε υλικά αγαθά, glamorous ρούχα,  ακριβό μακιγιάζ, in διακοπές χειμώνα -καλοκαίρι, αποδράσεις σε trendy χιονοδρομικά και καλοκαιρινά θέρετρα αντίστοιχα τα γουήκεντ, σε ακριβά γρήγορα και στυλάτα αυτοκίνητα και πάει λέγοντας.

Καθόμασταν πάνω σε αυτά και…. Woooo-hoooo ήμασταν “Ευτυχισμένοι”.

Ανικανοποίητοι, αλλά “ευτυχισμένοι”.

Μα, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο αυτό το συναίσθημα.

Αυτό παρουσίαζαν  ως “ευτυχία” οι διαφημίσεις, ο Τύπος και οι έλληνες “celebrity ένας Θεός να τους κάνει- τρομάρα τους”.

Αποκτούμε, αρά υπάρχουμε, άρα (νομίζουμε ότι) είμαστε πλήρεις.

Εκείνη την εποχή είναι που ανθίζουν τα social media, που βρίθουν από status update, που σφράγιζουν όλα τα παραπάνω.

Φωτογραφίες, σχόλια, δημοσιεύσεις, όλα παρουσιάζουν αυτή την εικόνα.

Της υλικής “ευτυχίας”. Υπάρχει τέτοια έκφραση; Όχι, ε;

Και ξαφνικά……Κεραυνός εν αιθρία!

Ήγκηκεν η Κρίση!

Όχι η Ώρα της Κρίσεως…..Ή μήπως…;

Oh, well!

Η Τρόικα, η συνειδητοποίηση των κακών επιλογών μας στη Βουλή και όλα αυτά που ζήσαμε… και όλα κατάρρευσαν.

Εταιρίες πτωχεύουν. Χρήματα χάνονται. Η πίστωση κόβεται. Οι τράπεζες δεν δίνουν, παρά μόνο παίρνουν με αβάσταχτο τόκο. Απογοήτευση.  Δυσκολίες.  Άνθρωποι χάνονται…

Η άσχημη κατάσταση που βιώνουν όλο και περισσότεροι, μεταφράζεται σε δυστυχία.

Κάποιοι τη ζουν πραγματικά υπομένοντας άσχημες, απαράδεκτες και απάνθρωπες συνθήκες (τις οποίες το κράτος επιβαρύνει) και κάποιοι άλλοι που απλά έχουν ξεβολευτεί, μετουσιώνουν την αλλαγή σε μιζέρια.

Μην με παρεξηγήσετε, δεν γενικεύω καταστάσεις.

Δεν αγγίζει όλους αυτό που λέω.

Θα μιλήσω για αυτούς που είναι κάπως  καλο-κακομαθημένοι.

Τα social media τους γεμάτα μαυρίλα και μιζέρια.

Είναι η εικόνα που θέλουν να έχουν οι άλλοι για εκείνους; Ζουν πραγματικά έτσι;

Με κάποιους που είμαι κάπως πιο κοντά, αρχίζω να συνειδητοποιώ, ότι είναι θέμα ίματζ, καθώς άλλα γράφουν κι άλλα κάνουν και λενε στο από κοντά.

Oh, well, ξαναλέω, ο καθείς με τον τρόπο του.

Δικαίωμά τους.

Μαυρίζουν, μαυρίζουν, μαυρίζουν και ξαφνικά  ανακαλύπτουν τα lifestyle άρθρα με την επιρροή της θετικής σκέψης.

Α, μα, γειά σου, άνθρωπέ μου! Έτσι!

Και όλα αλλάζουν.

Λέω κι εγώ “Άγγιξαν πάτο κι ανεβαίνουν”.

Είναι πολλές φορές ανάγκη αυτό το touch down, που λέμε και στο χωριό μου.

Και να η θετική επιρροή της “Kαλημέρας”, των όμορφων στιγμών στη ζωή, “κλικ κλακ”, να μια ωραία φωτογραφία.

Και “Don’t give up, γιατί η ζωή είναι ωραία”.

Και να τραγουδάκια και να χαμογέλα, γιατί είσαι καλά.

Και “τσίου τσίου” τα πουλάκια.

Και να απολαύσουμε στιγμές με τους ανθρώπους μας.

Και η ουσία είναι αλλού.

Και να στολίσουμε τα Χριστούγεννα.

Και να σουβλίσουμε ό,τι μας βρίσκεται το Πάσχα

Και να σέλφις με χαμόγελα, γιατί είμαστε καλά.

Και….κάπου εκεί…Επ! Τί έχουμε εδώ;

Συνειδητοποιούν, ότι αυτή η στάση, αυτό το άτιτιουντ υιοθετείται από αρκετούς και εν μία νυκτί τα ανατρεπουν όλα και ….Τούμπα!

Έτσι!

Γιατί θέλουν να κάνουν την ανατροπή.

“Είναι μιζέρια αυτή η συνεχής προσπάθεια, να βρίσκεις χαρά στις γιορτές”….

Και καίγονται και τα ελάχιστα εναπομείναντα κύτταρα του εγκεφάλου (μου).

Ναι, δεν μπορούμε να τα βλέπουμε ρόδινα.

Ναι, τίποτα δεν είναι εύκολο.

Ναι, υπάρχει δυστυχία σε πολύ κόσμο, αλλά…

Γιατί είναι μιζέρια το να προσπαθείς, να βρεις χαρά στα πράγματα της καθημερινότητάς σου;

Το να χαίρεσαι με στιγμές δεν σημαίνει, ότι στρέφεις τα ματιά σου από τα δύσκολα και τα αρρωστημένα(στημένα) θέματα, που σου παρουσιάζουν τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση.

Δεν σημαίνει, ότι πιέζεσαι, να βρεις τη χαρά…αλλά…στάσου…ακόμη κι αν πιέζεσαι να βρεις τη χαρά, γιατί να είναι κακό;

Γιατί να είναι μίζερο; Γιατί δεν είναι πραγματικό;

Γιατί;

Αν οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τρόπους να ανασάνουν, να βρουν φως και να πάρουν οξυγόνο, για να αντέξουν όλα όσα τους συμβαίνουν καθημερινά, γιατί αυτό θα πρέπει να θεωρείται ξαφνικά μίζερο – ψεύτικο ή κακό;

Κακό είναι το αδιάφορο σε όσα συμβαίνουν.

Κακό είναι το αναίσθητο στη σκληρότητα.

Κακό είναι το απάνθρωπο,  ο σκοταδισμός και όσοι τα ενισχύουν.

Κακό είναι η αδικία που επιτρέπεται.

Κακό είναι το σκυμμένο κεφάλι.

Κακό είναι η δολοφονία των ονείρων.

Όχι όμως και η αναζήτηση εξόδου – διεξόδου και φωτός.

Μήπως να το ξανασκεφτείς;

Μήπως δεν έχεις καταλάβει καλά τον όρο της μιζέριας;

Μισό να κάνω αναζήτηση στον γκούγκλι.

Εδώ : μιζέρια  ορίζεται ως “αθλιότητα, κακομοιριά”.

Μήπως τα’χεις μπερδέψει και άλλο θες να πεις κι άλλο λες;

Μήπως;

#ThinkFree

Don't give up Kate Bush & Peter Gabriel ανατροπές θετική σκέψη κρίση περί μιζέριας σκέψεις