(Image by Garry Knight)
Είμαστε. Δεν είμαστε;
Είμαστε η γενιά που ως επί το πλείστον έχουμε το “ποντίκι” και το πληκτρολόγιο ως κύρια εργαλεία εργασίας και σε μεγάλο βαθμό δημιουργικότητας και εκτόνωσης.
Ναι, επιβαρύνουμε και το υπόλοιπο σώμα και κυρίως τη μέση μας, αλλά είμαστε και η γενιά που ανακάλυψε-συνειδητοποίησε την ανάγκη της άσκησης και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την έχουμε συμπεριλάβει στην καθημερινότητά μας. Όσο μπορούμε.
Τα δάχτυλα δουλεύουν σε μια οθόνη κινητού ή tablet για refresh ακόμη και την ώρα που είσαι σε ένα meeting, θέλοντας να ελέγξεις εάν έχει έρθει το επείγον απαντητικό mail, που περιμένεις ή αν εμφανιστεί νοτιφικέσιο σε χιουμοριστικό σχόλιο που άφησες στο status update της φίλης σου, γιατί….ε….είναι και κάποιες συναντήσεις στις οποίες βαριέσαι.
(Image by Esther Vargas)
Και αν χρειαστεί να απαντήσεις (στο mail ή στο notification αντίστοιχα), θα αρχίσουν τα δάχτυλα τυφλό συστημα πλινκ-πλινκ-πλινκ. Όσο μικρότερη η συσκευή, τόσο πιο πολύ χρησιμοποιείς τον αντίχειρα.
Η μικρή συσκευή σε βοηθά να την κουβαλάς παντού μαζί σου και είσαι δυνατός και άνετος και μπορείς να τα κάνεις όλα ταυτόχρονα, γιατί είσαι πια multitasking (τύπου “Κοίτα, μαμά! Χωρίς χέρια!”αλλά με χέρια) και μπορείς και να μιλάς στο κινητό με hands free, ενώ ταυτόχρονα να ελέγχεις τα μηνύματά σου στα οποία απαντάς και κάνεις minimize για να ελέγξεις το ορθογραφικό της λέξης σε αναζήτηση στο google και…όλα αυτά ταυτόχρονα, ενώ περπατάς ή είσαι στο τρένο, λεωφορείο, super market κλπ.
(Image by Matthew G)
Έχεις τη μικροσυσκευή μαζί σου και μπορείς να ανοίξεις link και να διαβάσεις είδηση, πολιτική τοποθέτηση, να αντιδράσεις, να σκεφτείς, να βρεις το δρόμο για το ραντεβού με τα δάχτυλα να δουλεύουν σε γρήγορες ταχύτητες και νευρικές κάποιες φορές…
Είμαστε η γενιά του πονεμένου αντίχειρα.
Η γενιά που κυρίως αντιδρά, εκφράζεται, επαναστατεί ή απλά παρακολουθεί με ένα scroll down, με ένα refresh, με ένα τικ σε ένα like και με γρήγορη πληκτρολόγηση.
Σε αυτή τη φάση δεν το κρίνω. Το περιγράφω όπως το ζω και το αντιλαμβάνομαι.
Έχεις μάθει να εκφράζεσαι βγάζοντας την ένταση των συναισθημάτων ανάλογα με τη δύναμη και την ταχύτητα που πληκτρολογείς.
Κι όσο γίνονται ασχήμιες και αδικίες κι όσο τα διαβάζεις και τα ζεις, θέλεις να τα εκφράσεις με τον τρόπο σου και γράφεις, διαβάζεις, αναζητάς, απορείς και όλα αυτά με άλλη ένταση, διαφορετική από εκείνη που σε κάνει να θέλεις να μοιραστεις μια όμορφη στιγμή, μια χαρούμενη ώρα.
(Image by Jamie McCffrey)
Δεν είσαι αδιάφορος.
Δεν είσαι από αυτούς που κάνουν αναλύσεις και σχόλια από τον καναπέ και όταν σηκωθούν από αυτόν, κάνουν άλλα.
Αυτά που λες, πιστεύεις και νιώθεις, τα εφαρμόζεις. Προσπαθείς τουλάχιστον.
Δεν ξεχνιέσαι. Είναι παράμετροι στην καθημερινότητά σου πια.
Προσπαθείς να εφαρμόσεις συμπεριφορές γιατί τις πιστεύεις και κυρίως, γιατί πιστεύεις στον άνθρωπο και στην καλοσύνη και μεγαλοψυχία του.
Αναζητάς τρόπους, να βοηθήσεις συνανθρώπους σου που έχουν ανάγκη μεγαλύτερη από σένα, κάνεις ανακύκλωση, σέβεσαι τη διαφορετικότητα, το περιβάλλον, τον άνθρωπο, τον εαυτό σου, σκέφτεσαι…Σκέφτεσαι πολύ…Προσπαθείς…
Σίγουρα έχει αλλάξει το μέσα σου, στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα, τους ανθρώπους, τσεκάρεις την ανθρωπιά σου, τις δυνάμεις σου και επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου μέσα στο περιβάλλον που αλλάζει χρώματα και θερμοκρασίες κάθε μέρα κάθε μέρα, μα, κάθε μέρα!
Κάνεις διορθωτικές κινήσεις σε καθημερινές συνηθισμένες συμπεριφορές στις οποίες είχες εκπαιδευτεί, ξεβολεύεις και ξεβολεύεσαι, προσφέρεις περισσότερο γιατί νιώθεις ότι τότε είσαι πιο γεμάτος από ό,τι όταν παίρνεις μόνο και ψάχνεις τρόπους να γίνεις καλύτερος, για να γίνουν όλα καλύτερα.
Είναι γιατί ωριμάζεις;
Είναι οι αντιξοότητες;
Είναι και τα δύο και ίσως κι άλλα;
Έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς, ότι ο αντίχειρας πονάει.
Και είναι πόνος πιο εσωτερικός.
Είναι από την πίεση αυτή, που βγαίνει από μέσα σου.
#comment
αντίχειρας κοινωνική δικτύωση προβληματισμοί σαραντάρηδες σκέψεις σύγχρονη γενιά τεχνολογία τριαντάρηδες
Η γενιά του πονεμένου αντίχειρα.
Written by ChichiMdou, Posted in Comments, ThinkFree
(Image by Garry Knight)
Είμαστε. Δεν είμαστε;
Είμαστε η γενιά που ως επί το πλείστον έχουμε το “ποντίκι” και το πληκτρολόγιο ως κύρια εργαλεία εργασίας και σε μεγάλο βαθμό δημιουργικότητας και εκτόνωσης.
Ναι, επιβαρύνουμε και το υπόλοιπο σώμα και κυρίως τη μέση μας, αλλά είμαστε και η γενιά που ανακάλυψε-συνειδητοποίησε την ανάγκη της άσκησης και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την έχουμε συμπεριλάβει στην καθημερινότητά μας. Όσο μπορούμε.
Τα δάχτυλα δουλεύουν σε μια οθόνη κινητού ή tablet για refresh ακόμη και την ώρα που είσαι σε ένα meeting, θέλοντας να ελέγξεις εάν έχει έρθει το επείγον απαντητικό mail, που περιμένεις ή αν εμφανιστεί νοτιφικέσιο σε χιουμοριστικό σχόλιο που άφησες στο status update της φίλης σου, γιατί….ε….είναι και κάποιες συναντήσεις στις οποίες βαριέσαι.
(Image by Esther Vargas)
Και αν χρειαστεί να απαντήσεις (στο mail ή στο notification αντίστοιχα), θα αρχίσουν τα δάχτυλα τυφλό συστημα πλινκ-πλινκ-πλινκ. Όσο μικρότερη η συσκευή, τόσο πιο πολύ χρησιμοποιείς τον αντίχειρα.
Η μικρή συσκευή σε βοηθά να την κουβαλάς παντού μαζί σου και είσαι δυνατός και άνετος και μπορείς να τα κάνεις όλα ταυτόχρονα, γιατί είσαι πια multitasking (τύπου “Κοίτα, μαμά! Χωρίς χέρια!”αλλά με χέρια) και μπορείς και να μιλάς στο κινητό με hands free, ενώ ταυτόχρονα να ελέγχεις τα μηνύματά σου στα οποία απαντάς και κάνεις minimize για να ελέγξεις το ορθογραφικό της λέξης σε αναζήτηση στο google και…όλα αυτά ταυτόχρονα, ενώ περπατάς ή είσαι στο τρένο, λεωφορείο, super market κλπ.
(Image by Matthew G)
Έχεις τη μικροσυσκευή μαζί σου και μπορείς να ανοίξεις link και να διαβάσεις είδηση, πολιτική τοποθέτηση, να αντιδράσεις, να σκεφτείς, να βρεις το δρόμο για το ραντεβού με τα δάχτυλα να δουλεύουν σε γρήγορες ταχύτητες και νευρικές κάποιες φορές…
Είμαστε η γενιά του πονεμένου αντίχειρα.
Η γενιά που κυρίως αντιδρά, εκφράζεται, επαναστατεί ή απλά παρακολουθεί με ένα scroll down, με ένα refresh, με ένα τικ σε ένα like και με γρήγορη πληκτρολόγηση.
Σε αυτή τη φάση δεν το κρίνω. Το περιγράφω όπως το ζω και το αντιλαμβάνομαι.
Έχεις μάθει να εκφράζεσαι βγάζοντας την ένταση των συναισθημάτων ανάλογα με τη δύναμη και την ταχύτητα που πληκτρολογείς.
Κι όσο γίνονται ασχήμιες και αδικίες κι όσο τα διαβάζεις και τα ζεις, θέλεις να τα εκφράσεις με τον τρόπο σου και γράφεις, διαβάζεις, αναζητάς, απορείς και όλα αυτά με άλλη ένταση, διαφορετική από εκείνη που σε κάνει να θέλεις να μοιραστεις μια όμορφη στιγμή, μια χαρούμενη ώρα.
(Image by Jamie McCffrey)
Δεν είσαι αδιάφορος.
Δεν είσαι από αυτούς που κάνουν αναλύσεις και σχόλια από τον καναπέ και όταν σηκωθούν από αυτόν, κάνουν άλλα.
Αυτά που λες, πιστεύεις και νιώθεις, τα εφαρμόζεις. Προσπαθείς τουλάχιστον.
Δεν ξεχνιέσαι. Είναι παράμετροι στην καθημερινότητά σου πια.
Προσπαθείς να εφαρμόσεις συμπεριφορές γιατί τις πιστεύεις και κυρίως, γιατί πιστεύεις στον άνθρωπο και στην καλοσύνη και μεγαλοψυχία του.
Αναζητάς τρόπους, να βοηθήσεις συνανθρώπους σου που έχουν ανάγκη μεγαλύτερη από σένα, κάνεις ανακύκλωση, σέβεσαι τη διαφορετικότητα, το περιβάλλον, τον άνθρωπο, τον εαυτό σου, σκέφτεσαι…Σκέφτεσαι πολύ…Προσπαθείς…
Σίγουρα έχει αλλάξει το μέσα σου, στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα, τους ανθρώπους, τσεκάρεις την ανθρωπιά σου, τις δυνάμεις σου και επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου μέσα στο περιβάλλον που αλλάζει χρώματα και θερμοκρασίες κάθε μέρα κάθε μέρα, μα, κάθε μέρα!
Κάνεις διορθωτικές κινήσεις σε καθημερινές συνηθισμένες συμπεριφορές στις οποίες είχες εκπαιδευτεί, ξεβολεύεις και ξεβολεύεσαι, προσφέρεις περισσότερο γιατί νιώθεις ότι τότε είσαι πιο γεμάτος από ό,τι όταν παίρνεις μόνο και ψάχνεις τρόπους να γίνεις καλύτερος, για να γίνουν όλα καλύτερα.
Είναι γιατί ωριμάζεις;
Είναι οι αντιξοότητες;
Είναι και τα δύο και ίσως κι άλλα;
Έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς, ότι ο αντίχειρας πονάει.
Και είναι πόνος πιο εσωτερικός.
Είναι από την πίεση αυτή, που βγαίνει από μέσα σου.
#comment
αντίχειρας κοινωνική δικτύωση προβληματισμοί σαραντάρηδες σκέψεις σύγχρονη γενιά τεχνολογία τριαντάρηδες