Δεν ξέρω, πώς να στο πω, αλλά να……τον τελευταίο καιρό βαριέμαι λίγο.

Δεν φταις εσύ.
Μπορεί να φταίω εγώ.

Από την άλλη βέβαια, σε μία σχέση φταίνε πάντα και οι δύο.

Και οφείλω να σου πω, ότι τελευταία η σχέση μας δεν με εξιτάρει όπως παλιά.
Το ξέρω ότι περνάω φάση και πως σε μία εβδομάδα μπορεί να είμαι αλλιώς.
Το έχω ξαναπάθει εξάλλου, αλλά δεν σου είχα πει τίποτα γιατί ήταν πιο μικρό το διάστημα.
Τώρα έχει μεγαλύτερη διάρκεια.
Ειλικρινά, δεν κατάλαβα, πώς φτάσαμε ως εδώ.

Πώς να σου εξηγήσω, τί μου συμβαίνει;
Χμ!
Κάτσε, να σου πω ένα παράδειγμα;
Τώρα τελευταία υπάρχουν φορές, που μετανιώνω, που μοιράστηκα μαζί σου ένα status, ένα τραγούδι, ένα check in.
Όχι γιατί είναι κρυφό, ψεύτικο, ούτε γιατί δεν το ένιωθα εκείνη τη στιγμή, αλλά αφού το μοιραστώ, σκέφτομαι:
“Τώρα γιατί το έκανα αυτό; Ποιόν αφορά;
Έχει κάποιο νόημα  για μένα ή τους άλλους ή είναι απλά μια συνήθεια; “

Δεν είναι κακό να έχεις μια συνήθεια. Αντιθέτως.
Απλά αλήθεια, γιατί να σε αφορούν όλα όσα έχω στο μυαλό μου και νιώθω;
Και δεν το λέω με διάθεση να σου ζητήσω το λόγο γιατί είσαι περίεργος, αλλά με την ουσιαστική έννοια της λέξης.
Εννοώ,  αναρωτιέμαι πραγματικά πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχουν για σένα, όλα όσα δημοσιεύω;

Πριν από αρκετά χρόνια εμείς οι δύο περάσαμε τη φάση της εξάρτησης.
Εντάξει…πιο πολύ εγώ ήμουν εξαρτημένη από σένα, αλλά κι εσύ το συντηρούσες.  Αααα! Να τα λέμε κι αυτά.
Θέλω να πω, ότι ξέρω πώς είναι η κατάχρηση, αλλά και η απεξάρτηση και τα τελευταία χρόνια είμαι heavy user, αλλά ελεγχόμενα και σίγουρα με μία ανάγκη πολύ πιο μετρημένη από ό,τι παλαιότερα.

Δεν ξέρω, Μαρκ και λυπάμαι, εάν σε στεναχωρώ, αλλά…έτσι νιώθω.
Είμαστε παρέα πάνω από 10 χρόνια, έχουμε περάσει πολλά μαζί και είσαι αφετηρία για μερικά από τα  πιο υπέροχα πράγματα που μου έχουν συμβεί και δεν τα ξεχνάω, αλλά…
Αλήθεια, δεν μπορώ να προσδιορίσω, τί φταίει.

Ο λόγος που στα λέω, είναι γιατί στην ουσία αγαπώ πολύ τη σχέση μας.
Ξέρω, ότι απλά μπορεί να είναι μια φάση γενικά.

Ίσως πάλι να φταίει, ότι όλα αυτά τα χρόνια όλοι τα έχουμε γράψει και διαβάσει όλα. Ή σχεδόν όλα.
Ναι. Ίσως να μην υπάρχει πια το στοιχείο της έκπληξης στη σχέση μας.
Αλλά δεν νιώθω ότι  αυτός είναι ο λόγος της δικής μου βαρεμάρας. (Άσε που κάποιες φορές οι εκπλήξεις είναι επίφοβες).

Οφείλω να σου σημειώσω, ότι για παράδειγμα εντοπίζω πως ο χώρος “Σαν σήμερα” που έχεις προσθέσει τα τελευταία χρόνια, έχει λειτουργήσει λίγο ανασταλτικά για μένα. Ανατρέχω σε status μου των παλαιότερων ετών, που ενώ τότε μου φαινόντουσαν ενδιαφέροντα, σήμερα κάποια  τα βρίσκω ανούσια.
Τείνω να πω ότι αυτή η κατηγορία με έβαλε απέναντι και κάποιες φορές με έκαναν να κρίνω αυτά που έγραφα τα προηγούμενα χρόνια.
Μου έκανε καλό, βέβαια, στην κριτική των φωτογραφιών που βγάζω στην πορεία των χρόνων.

Φταίω εγώ στο πώς σε χειρίζομαι, αλλά μπορεί να φταις κι εσύ που μερικές φορές στιγμιαία δημιουργείς ψευδαισθήσεις εγγύτητας χώρου, χρόνου, σχέσεων. Δεν το ρίχνω όλο το βάρος σε σένα. Είμαστε ενήλικες, man. Ξέρω.

Κάτι άλλο που σκέφτομαι πάλι, είναι ότι μου λείπει κάπως η γοητεία του άγνωστου, του προσωπικού, του κρυφού, του…ιδιωτικού.
Νιώθω, ότι γενικά μετά την εισβολή των social media στη ζωή μας η ιδιωτικότητα δεν υπάρχει όπως παλιά.
Δεν αναφέρομαι στα μυστικά – κρυφά, αλλά στις κινήσεις μας την καθημερινότητα, γι’αυτή την καθημερινή συνεχή δήλωση της παρουσίας μας.
Αυτή η υπερέκθεση του εαυτού μας με έχει κουράσει λίγο.

Μου έχει λείψει λίγο μυστήριο, βρε αγόρι.

Και εσύ είσαι εκεί και προκαλείς.
Με νέα features, νέα κολπάκια, νέες εφαρμογές, να δοκιμάσουμε κι άλλα πολλά.
Έχεις δώσει ένα εύκολο βήμα σε όλους μας, το οποίο εύκολα μπορεί να σε παρασύρει και να σε κάνει φλύαρο.

Θέλω να σου ξεκαθαρίσω, ότι δεν βαριέμαι να διαβάζω και να παρατηρώ σκέψεις και μυαλά.
Αυτό έχει ακόμα το ενδιαφέρον του και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που επισκέπτομαι το χώρο συνάντησης.
Είμαι και τυχερή γιατί η πλειοψηφία των φίλων μου έχουν όμορφα και δημιουργικά μυαλά.
Όμως κάποια πράγματα με κούρασαν, βρε Μαρκ μου.

Το δέχομαι.
Είπαμε! Μάλλον περνάω φάση.
Ξέρεις όμως;  Δεν είναι ότι δεν έχω να πω κάτι.  Έχω πολλά.

Ίσως απλά θέλω λίγο χρόνο μόνη μου.
Μην με ρωτήσεις, εάν υπάρχει άλλος. Υπάρχουν. Άλλα!
Το blog μου, το blog του σταθμού και το instagram.
Κι εκεί υπάρχει έκθεση.
Εκεί περνάω συνολικά πολύ περισσότερο χρόνο και με ενδιαφέρον.
Δεν ξέρω γιατί.
Sorry, αλλά αυτό πρέπει να το ψάξεις εσύ.

Ειλικρινά δεν ξέρω τί μπορεί να είναι αυτό που δεν με κρατάει κοντά σου πολλή ώρα και η αλήθεια είναι πως δεν αδιαφορώ εντελώς για σένα.
Ομολογώ, ότι με απασχολεί το θέμα και το ψάχνω περισσότερο, γιατί αυτή τη σχέση μας την αγαπώ.

Μην πεις, ότι σε χρησιμοποίησα και σε χρησιμοποιώ, γιατί το ίδιο κάνεις κι εσύ.
Αν δεν ήμουν εγώ, οι φίλοι μου και όλοι οι υπόλοιποι δισεκατομμύρια χρήστες, δεν θα υπήρχες κι εσύ με την αυτοκρατορία σου.

Δεν φεύγω, Μαρκ.
Μην ανησυχείς. Εδώ είμαι.
Στα είπα ίσως λίγο μπερδεμένα, αλλά μετά από τόσα χρόνια σχέσης θα με καταλάβεις.
Ίσως τις επόμενες ημέρες να αλλάξουν όλα στη διάθεσή μου και στον τρόπο που αντιμετωπίζω τα πράγματα και και ίσως να κάνω αυτά που τώρα λέω ,ότι δεν μου κρατούν το ενδιαφέρον, αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι, Μαρκ.
Έτσι είναι οι σχέσεις και οι υπερβολές δεν κάνουν καλό.
Ούτε οι υπερβολές που κάνουμε, αλλά ούτε κι αυτές που εισπράττουμε.
Ίσως γι’αυτό Μαρκ.
Και πάλι φίλοι είμαστε.

Και το τραγούδι στο αφιερώνω.

Από τα πιο αγαπημένα ουσιαστικά τραγούδια των Placebo.

#Comment

facebook social media σκέψεις υπερέκθεση