“Και ποια είναι η μαμά σου;” με ρώτησε απεγνωσμένα.
“Έχω δύο. Η μία είναι η μητέρα σου.”

Μέσα σε αυτές τις δύο σειρές όλη η ουσία μιας ευαίσθητης και συγκινητικής ιστορίας, που διάβασα μονορούφι μέσα σε 4 ώρες.
Πριν προχωρήσω περισσότερο και για να πάρετε κι εσείς μια γεύση, ας δούμε μαζί τί γράφει το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Με μια βαλίτσα στο ένα χέρι και μια τσάντα με παπούτσια στο άλλο, η Αρμινούτα χτυπάει το κουδούνι μιας πόρτας, πίσω από την οποία την περιμένει ένας άγνωστος, ξένος κόσμος. Κάπως έτσι ξεκινά αυτή η εκρηκτική, καθηλωτική ιστορία, με μια έφηβη που από τη μια μέρα στην άλλη αναγκάζεται να επιστρέψει στη βιολογική της οικογένεια και να χάσει τα πάντα: τις ανέσεις της, τις αγαπημένες της φίλες, την άνευ όρων αγάπη των γονιών της ή μάλλον εκείνων που νόμιζε γονείς της. Το καινούριο της σπίτι είναι μικρό, σκοτεινό, γεμάτο αδέρφια και με λιγοστό φαγητό.
Η Αρμινούτα, το κορίτσι που γύρισαν πίσω, όπως τη βάφτισαν στη διάλεκτο του τόπου τους οι καινούριοι συμμαθητές, αναζητά μια απάντηση μα και τη θέση της σε τούτο τον κόσμο.
Η Ντονατέλα ντι Πιετραντόνιο αφουγκράζεται τη γη της, αυτόν τον άγνωστο, τραχύ και άγριο τόπο του Αμπρούτσο, και πραγματεύεται το θέμα της μητρότητας, της γονικής ευθύνης, της οικογενειακής φροντίδας, της εγκατάλειψης και του ανήκειν από μία πρωτότυπη οπτική και με μια σπάνια εκφραστική ένταση. Το best seller, που το 2017 κατέκτησε κοινό και κριτικούς στην Ιταλία, βραβεύτηκε με το Premio Campiello και το Premio Napoli και πρόκειται να κυκλοφορήσει σε 21 χώρες, ενώ αναμένεται και η κινηματογραφική του μεταφορά.

Ξεκίνησα να το διαβάζω μια Κυριακή απόγευμα και το έκλεισα τα μεσάνυχτα, αφού διάβασα και την τελευταία σελίδα.
Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Ένα κείμενο γεμάτο ευαισθησία, γραμμένο με τρυφερότητα για τη βίαιη αλλαγή της ζωής μιας έφηβης.
Μια αλλαγή που γίνεται με έναν τρόπο που την κάνει να νιώθει….ανεπιθύμητη, να νιώθει ότι δεν ανήκει πουθενά.
Έχει δύο οικογένειες και  την ίδια ώρα καμία.
Αποκτά όμως μια μικρή αδερφή που μπορεί να γίνει η νέα δική της μικρή οικογένεια.

Είναι σίγουρο, ότι το γεγονός πως είμαι μητέρα μιας έφηβης με επηρέασε ακόμη περισσότερο συναισθηματικά.
Ένιωθα  τη μοναξιά και την εγκατάλειψη αυτού του κοριτσιού  και εκείνες τις στιγμές που είχε ανάγκη από μία ένδειξη στοργής από μία μητέρα που δεν ήξερε πώς να την προσφέρει, θα ήθελα να μπορώ να βουτήξω μέσα στο βιβλίο και να την σφίξω στην αγκαλιά μου.
Παρατηρώ τους χαρακτήρες και νιώθω λύπη γι’αυτούς τους γονείς, που η βιοπάλη και η στέρηση τους έχει κάνει σκληρούς, σαν να έχουν ξεχάσει τί σημαίνει τρυφερότητα.
Πώς μπορούν γονείς να είναι τόσο σκληροί με τα παιδιά τους.
Πώς γίνεται να μην λυγίζεις απέναντι σε ένα παιδί που νιώθει πίκρα, που νιώθει μόνο του;
Εκτός κι αν εσύ ο ίδιος μέσα σου νιώθεις πιο μόνος σου από εκείνο. Εκτός κι αν η ζωή μαζί σου έχει φανεί πολύ σκληρή.

Μέσα από τη διήγηση της ηρωίδας σε πρώτο πρόσωπο, γίνονται αναφορές στο μέλλον, όπου μαθαίνουμε και κάποια ελάχιστα στοιχεία από τη συνέχεια, ενώ παρακολουθούμε πόσο διαφορετικά και πόσο ίδια είναι τα δύο κορίτσια, οι δύο αδερφές.
Η μικρή Αντριάνα έχει μάθει να επιβιώνει μέσα σε αυτή την οικογένεια, έχει αναπτύξει τις δικές της άμυνες και δεν έχει μέτρο σύγκρισης όπως η Αρμινούτα, που ταλαιπωρείται μέσα από τη βίαιη αλλαγή του τρόπου ζωής της.

To βιβλίο “Αρμινούτα” της Donatella Di Pietrantonio κυκλοφορεί σε μετάφραση της Δήμητρας Δότση από τις Εκδόσεις Ίκαρος με ένα απίστευτα ταιριαστό εξώφυλλο από το Χρήστο Κούρτογλου.

Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ :

#booklover

DONATELLA DI PIETRANTONIO ΑΡΜΙΝΟΥΤΑ βιβλίο Δήμητρα Δότση Εκδόσεις Ίκαρος Χρήστος Κούρτογλου