“Us” (At the end of this article in Greek, there is translation in English)

Μία σκέψη για τίτλος ήταν και το “Married Love” (“Παντρεμένος έρωτας”), είπε ο David Nicholls και σημείωσε ότι “Happy marriages make boring books” (Οι ευτυχισμένοι γάμοι κάνουν βαρετά βιβλία). Όλα αυτά στην παρουσίαση του βιβλίου του που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας, “Εμείς”, στην Αθήνα πριν λίγες μέρες!

Όχι επειδή είναι φίλος μου (τί λέω, Χριστέ μου….!~στο Facebook), αλλά και στο “Εμείς”  αγάπησα τη γραφή του.

Δεν ξέρω, εάν οφείλεται στο ότι  εγώ έχω ζυμωθεί περισσότερο με εμπειρίες ζωής αλλά σε αυτό το βιβλίο βρήκα “την ωρίμανση”.

Θα καταλάβετε το λόγο  πιο κάτω.

Το “Εμείς” είναι ένα μυθιστόρημα με ανατροπές, εκπλήξεις, τραγικές στιγμές αλλά και ευτυχισμένες.

Είναι ένα μυθιστόρημα, στο οποίο μπορεί να βρεις κάπου τον εαυτό σου.

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το πρώτο στοιχείο που με κέρδισε στο βιβλίο είναι ο τρόπος γραφής του συγγραφέα που είναι “σεναριακός”. Γράφει τόσο όμορφα περιγραφικά τις σκηνές και τις σκέψεις των ηρώων με μία εξαιρετική αμεσότητα, που την ώρα που διαβάζεις βλέπεις μπροστά στα μάτια σου την ιστορία σαν σε ταινία, γεύεσαι αυτά που δοκιμάζουν, μυρίζεις τα αρώματα, νιώθεις το κρύο και τη ζέστη, ακούς τη μουσική.

Οι ήρωες του βιβλίου, ο Ντάγκλας και η Κόνι, ένα ζευγάρι που είναι μαζί πάνω από 25 χρόνια ξεκινούν το Γκραν Τουρ μαζί με το 17χρονο γιό τους, Άλμπι.

Η Κόνι και ο Ντάγκλας είναι δύο εντελώς διαφορετικες, “αντίθετες” προσωπικότητες και αυτό στην αρχή της γνωριμίας τους γίνεται λόγος έλξης. Είναι τα ετερώνυμα που έλκονται.

Στην πραγματικότητα παθιάζονται με τελείως διαφορετικά πράγματα.

Εκείνη μία καλλιτέχνης, ένα ανήσυχο και ελεύθερο πνεύμα, ενώ εκείνος ένας επιστήμονας, που ψάχνει τη λογική εξήγηση σε όλα τα πράγματα.  Η Κόνι παθιάζεται με την τέχνη, τη ζωή, τις αναζητήσεις της, ενώ ο Ντάγκλας με την….Κόνι και την επιστήμη του.

Στην αρχή της σχέσης η Κόνι είναι ο εαυτός της, ενώ ο Ντάγκλας προσπαθεί να γίνει αυτός που πιστεύει ότι θα αρέσει στην Κόνι.

Ο ένας βρίσκει στον άλλον αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη εκείνη τη στιγμή και γι’αυτό μένουν μαζί (εχμ….και για το καλό σεξ).

Μετά το γάμο τους ένα συγκλονιστικό γεγονός, ταράζει τις ισορροπίες. (Δεν θα σας πω, για να μην σας το χαλάσω.) Λίγο αργότερα γεννιέται ο Άλμπι και η ιστορία παίρνει το διαφορετικό δρόμο της.

Το βιβλίο ξεκινά με την ανακοίνωση της Κόνι στον Ντάγκλας, ότι θέλει να χωρίσουν.

Ο συγγραφέας με έναν μοναδικό τρόπο, μέσα από τις σκέψεις του ήρωα μας πάει σε μία χρονική αναδρομή από την πρώτη μέρα γνωριμίας του ζευγαριού, παρουσιάζονας παράλληλα την εξέλιξη του σήμερα, του ταξιδιού “Γκραν Τουρ”, με το οποίο ο Ντάγκλας πιστεύει ότι θα ξανακερδίσει τη γυναίκα του και θα την κάνει πάλι να τον ερωτευτεί.

Μας γνωρίζει την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων και μας βοηθά να εξηγήσουμε τις συμπεριφορές και κυρίως τα βαθύτερα αίτια που το ζευγάρι φτάνει σε αυτό το σημείο.

Λόγοι ενός χωρισμού δεν είναι πάντα ένα τρίτο πρόσωπο, η φθορά, η έλλειψη αλληλοεκτίμησης και σεβασμού ή αγάπης και τρυφερότητας.

Στο συγκεκριμένο ζευγάρι υπάρχει έντονα η αγάπη και όλα τα στοιχεία εκτίμησης, σεβασμού και τρυφερότητας. Νοιάζονται πολύ και ουσιαστικά ο ένας για τον άλλον. Αγαπιούνται. Όμως η επικοινωνίας τους έχει χαθεί. Όπως και αυτό που πραγματικά είναι και οι δύο τους και γι’αυτό φταίνε και οι δύο (πάντα φταίνε και οι δύο).

Η μεταξύ τους έλλειψη επικοινωνίας δημιουργεί και το πρόβλημα ανύπαρκτης επικοινωνίας του πατέρα με τον έφηβο γιο.

Θα σας το εξηγήσω γιατί.

Ο Ντάγκλας είναι ένας αξιολάτρευτος τύπος ο οποίος αυτό που ξέρει είναι να αγαπάει. Αγαπάει αδιαμφισβήτητα και απόλυτα την Κόνι και τον Άλμπι.

Είναι φορές που δεν δείχνει την αγάπη του ή προσπαθεί και το κάνει με λάθος τρόπο, γιατί απλά δεν ξέρει πώς. Δεν έχει μάθει τον τρόπο.

Μεγάλωσε σε μία οικογένεια με δύο γονείς που δεν του είχαν δείξει τον τρόπο.

Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν χορτάσει τρυφερότητα και γλύκα από τους δικούς τους γονείς και έχουν, μπορούν, ξέρουν να δώσουν και κάποιοι άλλοι που είτε στερήθηκαν τέτοιων συναισθημάτων, είτε κάποια στιγμή της ζωής τους μπλόκαραν και δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν αυτό που νιώθουν ακόμη και στους ανθρώπους που αγαπούν.

Αυτοί οι τελευταίοι κάποιες φορές χρειάζονται μια παρακίνηση, έναν συνδετικό κρίκο για να κάνουν την προσέγγιση ακόμη και στο ίδιο τους το παιδί.

Γνώμη μου είναι ότι ο Ντάγκλας είναι ένας τέτοιος χαρακτήρας.

Δεν είναι κακός πατέρας. Δεν ξέρει πώς να είναι καλός πατέρας.

Ε, και επιτρέψτε μου σε αυτό, μπορώ να ρίξω κάποιες ευθύνες και στην Κόνι.

Εκείνη έχει μια άλλη φιλοσοφία στην ανατροφή του παιδιού, την οποία δεν προσπαθεί να εξηγήσει στον Ντάγκλας και να τον φέρει κοντά στο παιδί του.

Σίγουρα πολλά οφείλονται στο γεγονός ότι πριν τον Άλμπι έχασαν ένα μωρό κοριτσάκι αμέσως μετά τη γέννα (ε, δεν κρατήθηκα-συγχωρέστε με), αλλά και σε αυτή την περίπτωση, It takes two to tango.

Το βιβλίο αγγίζει και τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής, ίσως αυτές που είναι λίγο πιο βαθιά μέσα μας, αλλά η χιουμοριστική γραφή με τις γλυκές γκάφες του Ντάγκλας, η αγάπη, ο αλληλοσεβασμός και η τρυφερότητα που υπάρχει στο ζευγάρι κάνουν γλυκειά και συγκινητική την ανάγνωση του βιβλίου.

Ο τρόπος που παρουσιάζονται οι σχέσεις, σε κάνει να μην παίρνεις τη θέση του ενός ή του άλλου. Σύμφωνα με τη δική μου ματιά, ο κάθε ένας έχει το λόγο του στις συμπεριφορές και τις σκέψεις.

Εάν έχετε κάνει στη ζωή σας μια μεγάλης διάρκειας σχέση, ίσως βρείτε κάποια στοιχεία σας στον έναν ή στον άλλο ήρωα και μάλιστα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Δηλαδή, μπορεί στην αρχή της σχέσης τους να ταυτιστείτε με την Κόνι, ενώ στο τέλος με τον Ντάγκλας.

Κι αυτό συμβαίνει γιατί μέσα στα χρόνια και στις σχέσεις οι άνθρωποι αλλάζουν, ζυμώνονται και  κάποια χαρακτηριστικά τους τονίζονται, ατονούν ή μεταλλάσσονται.

Το δεύτερο μισό του βιβλίου είναι πραγματικά κάπως πιο φορτισμένο συναισθηματικά και με περισσότερα αποστάγματα ζωής. Όπως μας ανέφερε ο David Nicholls, είναι το κομμάτι του βιβλίου που έγραψε μετά τον θάνατο του πατέρα του, ένα γεγονός που τον ενεργοποίησε διαφορετικά.

Πριν κλείσω αυτό το “review,” θα σημειώσω ένα-δύο πραγματάκια ακόμη που μου έκαναν εντύπωση.
Στην εξέλιξη της ιστορίας παρακολουθούμε τις επισκέψεις σε μερικά από τα μεγαλύτερα και πιο αξιόλογα μουσεία της Ευρώπης (Γκραν Τουρ)

Λονδίνο, Παρίσι, Άμστερνταμ, Μόναχο, Βενετία, Φλωρεντία, Μαδρίτη, Βαρκελώνη

 

Μέσα απο τις περιγραφές του David Nicholls αισθανόμαστε τον αέρα της κάθε πόλης και ταυτόχρονα μαθαίνουμε έμμεσα για έργα τέχνης που υπάρχουν σε αυτές.
Να, τώρα θυμήθηκα. Ακόμη και τα έργα τέχνης αλλιώς τα έβλεπε η Κόνι,αλλιώς το Ντάγκλας.

Κι επίσης, ζήλεψα και θα ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι κάποια στιγμή. Εννοείται όχι με τον μοναχικό τρόπο που το κάνει ο Ντάγκλας (αν και σε αυτό είναι που συνειδητοποιεί τα λάθη).

Πρέπει να σταματήσω να γράφω, για να το πάρετε να το διαβάσετε.

Το “Μια Μέρα” έγινε μια καταπληκτική ταινία με την Anne Hathaway (το σενάριο το έγραψε ο συγγραφέας). Το “Εμείς”, όπως και ο ίδιος είπε, θα ήταν δύσκολο τεχνικά να γίνει ταινία, με το μπρος -πίσω στο χρόνο και τις τόσες διαφορετικές πόλεις. Ίσως να γινόταν μια mini σειρά.

Αφού είναι φίλος μου πια (έχω ξεφύγει, το ξέρω) , παίρνω το θάρρος να του πω τη γνώμη μου. Διαβάζοντας το βιβλίο,  η φαντασία μου έπλασε την καλύτερη ταινία μακράς διάρκειας και γνώρισε υπέροχους ανθρώπινους χαρακτήρες.

Και η μαγεία που δημιουργεί η φαντασία τις περισσότερες φορές, δεν ξεπερνιέται ακόμη και με την ακριβότερη παραγωγή.

David Nicholls said that the working title was “Married Love” and pointed out that Happy marriages make boring books. All this took place during the presentation of his book “Us” in Athens a short while ago.

Not because he’s my friend (mayyybe, I am blowing things out of proportion here…:P- we are Facebook friends) but after reading “Us” I loved his style of writing, too.

I don’t know if that’s because I have become wiser through life experiences but in this novel I discovered ‘maturation’.

You’ll see the reason below.

“Us” is a novel full of plot twists, surprises, heartbreaking moments but also pleasant  ones. It is a novel in which you can find traits of yourself.

Let’s take things from the start.

 The first element which I found appealing is the narration which resembles a screenplay. He portrays the scenes and the heroes’ thoughts in such a convincing way that while you are reading you can see everything in front of your eyes as if you are watching a film; you can savour what they are tasting, you can smell the fragrances, you can feel the heat and the chill, you listen to the music.

The main characters of the novel are Douglas and Connie a couple who have been together for more than 25 years and they begin the Grand Tour with their seventeen-year-old son Albie.

Connie and Douglas are two entirely different, opposing characters and that at the beginning of their acquaintance becomes the element that brings them together. Opposites attract, right??

In reality they become obsessed with completely different things.

She is an artist, restless and free, while he is a scientist who looks for rational explanations in everything. Connie is passionate about art, life and its quests whereas Douglas’s passion is Connie and science.

At the beginning of their relationship, Connie shows her real character but Douglas tries to become the man Connie would like. Each one finds what they really need at that point and they stay together (… for the good sex, too)

After their wedding, a devastating event disturbs the balance of their relationship. (I’m not going to reveal anything – I would hate to spoil it for you) A short while later  Albie is born and the story continues.

The book starts when Connie announces that she may be on the verge of leaving Douglas. The novelist vividly makes a brilliant flashback through Douglas’s thoughts to the day the couple meet and presents at the same time its development today and ‘The Grand Tour’ during which Douglas hopes he will be able to make his wife fall for him once more.

We get to know the characters in detail and we can comprehend the way they behave as well as the underlying reasons why the couple have reached this point.

 

There are always a lot of reasons why a couple breaks up. These may be lack of respect, absence of understanding or tenderness.

 Love is an obvious element in the particular couple as well as all the elements of respect, appreciation and affection. They truly care for each other. They love one another but their communication has broken down. They are both to blame as is always the case.

 Their own lack of communication results in the extremely poor communication between Douglas with his son.

 Let me explain why.

Douglas is an adorable guy how devotes fully to the people he loves. Beyond a shadow of a doubt he loves Connie and Albie unconditionally.

There are times he doesn’t show his love or he does it all wrong because simply doesn’t know how to do it. He was brought up by two parents who failed to show him the way.

The more I grow up, the more I realise that there are people who are full of affection thanks to their warm-hearted upbringing whereas others having been raised by unemotional parents are unable to express their feelings even to people they really love. The latter usually need some incentive to approach even their own child. To my mind, Douglas is this kind of father.

He is not a bad father. He just doesn’t know how to be a good father.

Allow me to put the blame on Connie, too.

She has a different approach regarding their child’s upbringing, which she doesn’t try to explain to Douglas so that they can come closer. Surely, the death of the couple’s infant daughter before Albie’s birth (I couldn’t help revealing this bit of information) has affected their relationship significantly. Even in this case, it takes two to tango.

The novel has a profound emotional effect on the reader but the amusing description of Douglas’s gaffes, the love, the mutual respect and the affection which exists between them make the book enjoyable and gripping to read.

The way the relationships are portrayed makes the reader remain neutral. The way I see it each one is accountable for his actions and thoughts.

If you have ever had a long relationship you may find some of your traits in either of the characters at different points in the story. You may identify with Connie at the beginning of the book but in the end you may sympathise with Douglas.

That happens because through the years, relations and people change, evolve and some of their attributes accentuate or fade.

The second half of the book is more emotional. As David Nicholls himself mentioned this part of the book was written after his father’s death, which had a profound effect on him.

Before I finish this “review” let me refer to a couple more things that impressed me.

As the plot unfolds we read about visits to some of the major museums around Europe.

London, Paris, Amsterdam, Munich, Venice, Florence, Madrid, Barcelona

Through David Nicholls vivid descriptions we feel the air in each city and simultaneously we learn indirectly about works of art that one can admire in them. It just struck me that Connie perceived the works of art differently from Douglas.

It goes without saying that I would love to go on the same tour myself one day. Νοt in the  solitary way Douglas makes it. (during this tour he realises the mistakes he has made)

I’d better stop writing more so that you can feel intrigued enough to read the book yourselves.

“One Day” was an amazing film starring Anne Hathaway (the screenplay was written by the novelist himself). As he admitted, it would be really challenging for this novel to become a film because of the different time references  and the number of cities visited. A mini TV series would be a more plausible idea.

Since he is now my friend (I may be losing my mind….) I feel confident enough to tell him my opinion. While reading the book I was able to imagine a truly wonderful long motion picture and I met amazing people.

And this absolute magic, imagination usually creates cannot be compared even by the most extravagant production.

 
Translated by my friend Chandra Dora (Thank you, my dear friend! ♥)

Τη μετάφραση έκανε η αγαπημένη μου φίλη, Δώρα Χανδρά, για να μη μας ξεφύγει κανένα λάθος και γίνουμε ρεζίλι διεθνώς. (Φίλη μου, ευχαριστώ!! ♥ )

 

#bookILove

David Nicholls One Day us βιβλίο Εκδόσεις Μίνωας Εμείς Μία Μέρα Ντέιβιντ Νίκολς