StatusUPdate.gr

What's on my mind (?)

Τρίτη

6

Μάρτιος 2018

0

COMMENTS

“η ιστορία της χαμένης κόρης” – Έλενα Φερράντε

Written by , Posted in Books, Timeline

Πόσο πολύ ζηλεύω, όσους θα ξεκινήσουν τώρα την ανάγνωση της τετραλογίας της Νάπολης.
Θα μπορούν να τα διαβάσουν όλα τα βιβλία, το ένα μετά το άλλο και θα το ευχαριστηθούν.
Βέβαια και αυτή η ανυπομονησία, που είχα κάθε φορά, ενώ περίμενα να κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο της σειράς, είχε τη χάρη του.

Ένιωθα, όπως όταν κάθε φορά περιμένω με λαχτάρα να βγει το νέο επεισόδιο αγαπημένης μου τηλεοπτικής σειράς.

Ενώ στα 3 πρώτα βιβλία η διήγηση της της Έλενας Γκρέκο, μίας από τις κεντρικές ηρωίδες, με παρέσυρε με τη δική της ματιά, στο 4ο βιβλίο άρχισα να αποστασιοπούμαι και να παρακολουθώ την ιστορία αλλιώς.

Άρχισα να γίνομαι πιο σκεπτική με την εξιστόρηση της Λενούτσας και να προσπαθώ να εξηγήσω μόνη μου τη συμπεριφορά της Λίλας.

Θα μπω σε μία ανάλυση της σκέψης μου, που ίσως να μπορούν να την καταλάβουν μόνο όσοι έχουν διαβάσει κάποιο από τα προηγούμενα βιβλία.
Εντάξει…Είναι ψιλο-spoiler η φάση, αλλά όχι κάτι τόσο spoiler. (Περιγραφική και επεξηγηματική για άλλη μία φορά.)

Που λέτε,  η δύστροπη στην ιστορία, η καταδυναστευτική, αυτή που κινεί τα νήματα και τις δολοπλοκίες είναι η Λίλα.
Η Λένα παρουσιάζει τον εαυτό της ως ένα από τα άτομα, που η φίλη της χειρίστηκε και επηρέασε τις ζωές τους.
Κι όμως η δική μου ματιά διέκρινε στη Λίλα ένα πλάσμα, που κάπου μέσα της είχε αγάπη, αλλά δεν ήξερε να την εκφράσει.

Ήθελε να προστατεύσει όσους νοιαζόταν, αλλά το προσπαθούσε με το δικό της τρόπο.
Άγαρμπο, σκοτεινό, σχεδιασμένο, όπως εκείνη έκρινε κάθε φορά.

Πληγωμένη από τη ζωή, τους ανθρώπους γύρω της που την οδηγούσαν σε λάθος επιλογές και στην προσπάθειά της να επιβιώσει, γινόταν τόσο αυστηρή που άγγιζε τα όρια της κακίας.

Διάβαζα την ιστορία και μπροστά μου έβλεπα ένα θεριό ανήμερο λαβωμένο, που δεν άφηνε κανέναν να πλησιάσει.
Δεν επέτρεπε σε κανέναν να φροντίσει την πληγή της.
Έβγαζε την απογοήτευση και τον πόνο της μέσα από κυνικές εκφράσεις και αντιλήψεις.

Η Έλενα Γκρέκο ακολούθησε μια πορεία στη ζωή της ουσιαστικά παρακινημένη (εξαιτίας ίσως ;…)  της φιλίας της με τη Λίλα.
Από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν εκείνη που την καθόριζε.
Ούτε οι γονείς της, ούτε ο έρωτάς της για το Νίνο, ούτε καν τα παιδιά της.
Η ματιά της ήταν στη Λίλα.
Ο ήλιος της ήταν η Λίλα.
Όλοι οι υπόλοιποι ήταν δορυφόροι της.
Ίσως γιατί η οικογένεια της Έλενας δεν ήταν κοντά. Δεν  ξέρω το λόγο και στην τελική, δεν θα κάνω ψυχανάλυση στην ηρωίδα.

Θα πω όμως, πως στο τελείωμα των 4 βιβλίων έχω αγαπήσει τη Λίλα και έχω νιώσει τη ζήλεια, που τρέφει τη σχέση των δύο φιλενάδων.
Η μία δεν είχε στη ζωή της ό,τι είχε η άλλη και αυτό ήταν που τις ένωνε και τις χώριζε την ίδια στιγμή.
Μια ιστορία δύο γυναικών που η μία συμπλήρωνε την άλλη.
Δύο παράλληλες διαδρομές, που τα σταυροδρόμια τους ήταν τα ορόσημα της ζωής τους.

Στο τέταρτο βιβλίο, “η ιστορία της χαμένης κόρης”, όλοι οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται ή καταλήγουν.
Ένα επιπλέον στοιχείο που μου άρεσε σε όλη την ιστορία της τετραλογίας, ήταν τα χρώματα και τα αρώματα της Νάπολης.
Λες και άκουγα τον τραγουδιστό ιταλιάνικό τρόπο ομιλίας των κατοίκων μιας άλλης εποχής.

Και τώρα περιμένω πώς και πώς τη μεταφορά της τετραλογίας στη μικρή οθόνη.

Ετοιμάζεται, λέει, σειρά 32 επεισοδίων στο HBO και να είστε σίγουροι, ότι δεν πρόκειται να την χάσω.

Όλη η τετραλογία της Νάπολης κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση της Δήμητρας Δότση.

Διαβάστε τις εντυπώσεις μου για τα τρία προηγούμενα βιβλία εδώ : Η τετραλογία της Νάπολης

#booklover