Το “Καινούργιο αγόρι” είναι ένα βιβλίο, που αρχικά με τράβηξε εξαιτίας του υπέροχου εξώφυλλού του (δημιουργία της Βάσως Αβραμοπούλου/Α4 Art Design). Η ραγισμένη καρδιά και τα δύο χέρια διαφορετικών χρωμάτων σε συνδυασμό με τον τίτλο, μου έστειλε ένα πολύ δυνατό μήνυμα, μαγνητίζοντάς με.

Όταν πια αναζήτησα περισσότερες πληροφορίες για το περιεχόμενο του βιβλίου, ήμουν σίγουρη πως αυτό το βιβλίο θα μιλήσει στην καρδιά μου.

Το “Καινούργιο αγόρι” της Tracy Chevalier κυκλοφορεί σε μετάφραση του Νίκου Παναγιωτόπουλου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και είναι μέρος της σειράς “Hogarth Shakespeare Project”, όπου τα πιο αγαπημένα έργα του μεγαλύτερου δραματουργού  όλων των εποχών ξαναγράφονται από σπουδαίους συγγραφείς όλου του κόσμου.

Το συγκεκριμένο βιβλίο, λοιπόν, είναι μεταφορά του Οθέλλου.
Και τώρα θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι, για το οποίο ντρέπομαι.
Δεν έχω διαβάσει την ιστορία και για την ακρίβεια, δεν την θυμόμουν καν.
Ένα από τα θετικά της συγκεκριμένης ανάγνωσης, λοιπόν, είναι πως αποφάσισα να διαβάσω το πρωτότυπο κείμενο.

Το περιεχόμενο του βιβλίου “Καινούργιο αγόρι” έχει σαφέστατα τα κοινά χαρακτηριστικά της ιστορίας του Οθέλλου , αλλά είναι μία τραγική ιστορία της δεκαετίας του 1970 που εκτυλίσσεται στην Ουάσινγκτον.

Πιο συγκεκριμένα το οπισθόφυλλο λέει :

Ο εντεκάχρονος Οσέι Κοκότε, γιος διπλωμάτη, φτάνει στο καινούργιο του σχολείο – το τέταρτο που αλλάζει μέσα σε έξι χρόνια- και χρειάζεται οπωσδήποτε έναν σύμμαχο για να επιβιώσει. Η τύχη του χαμογελά και συνδέεται με το πιο δημοφιλές κορίτσι του σχολείου την Ντι. Όμως ένας συμμαθητής του δεν μπορεί να ανεχθεί αυτή τη φιλία:
Ο Ίαν αποφασίζει να καταστρέψει τη σχέση αυτού του μαύρου αγοριού με το χρυσαφένιο κορίτσι. Στο τέλος αυτής της μέρας, το σχολείο και τα βασικά πρόσωπα που κινούνται σ’αυτό, δάσκαλοι και μαθητές εξίσου, δεν θα είναι ποτέ ίδιοι.
Η τραγωδία του Οθέλλου μεταφέρεται σε μια σχολική αυλή στα προάστια της Ουάσινγκτον της δεκαετίας του 1970 από την πένα της αγαπημένης συγγραφέα του μπεστ σέλερ “Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι”.

Μια ιστορία, που μιλά για τον εκφοβισμό, τον κύκλο της βίας, το ρατσισμό και την αγάπη που μπορεί να δηλητηριαστεί από ανθρώπους που την στερούνται, αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτοί που την έχουν πιο πολύ ανάγκη.

Προβληματίστηκα κάποια στιγμή σχετικά με το λόγο που η ιστορία μεταφέρεται σε ένα σχολείο της δεκαετίας του ’70 και όχι στη σύγχρονη εποχή.
Μετά σκέφτηκα ότι τότε η ιστορία θα περιείχε και κινητά τηλέφωνα και διαφορές στις σχέσεις και στην έκφρασή τους και θα ήταν όλα κάπως διαφορετικά.  Η σκληρότητα και παλι ίδια όμως.
Βέβαια το χαρακτηριστικό της σκληρότητας είναι ακόμη πιο έντονο στη βάση, ότι εξελλίσσεται σε ένα σχολείο ανάμεσα σε παιδικές ψυχές.

Η ιστορία θα μπορούσε να είναι αληθινή και αυτό είναι κάτι που εμένα προσωπικά με πληγώνει.
Ενώ στηρίζεται σε ένα έργο που γράφτηκες 4 αιώνες πριν, έχει έρεισμα και στη σημερινή εποχή.
Η μη αποδοχή της διαφορετικότητας και η επίθεση σε αυτήν με πονάει, γιατί κρύβει ένα μίσος ανεξήγητο για το δικό μου μυαλό.

Το “Καινούργιο αγόρι” είναι μία τραγωδία, που αξίζει να διαβαστεί.

(Κι εγώ τώρα θα αναζητήσω να διαβάσω και τον “Οθέλλο”.)

#booklover

Tracy Chevalier Βάσω Αβραμοπούλου διαφορετικότητα Εκδόσεις Μεταίχμιο Καινούργιο αγόρι Νίκος Παναγιωτόπουλος Οθέλλος Σαίξπηρ