Λήθη και Λίνκολν – George Saunders
Written by ChichiMdou, Posted in Books, Timeline
Την πρώτη φορά που είδα το βιβλίο “Λήθη και Λίνκολν” του George Saunders, μου έκανε τρομερή εντύπωση το εξώφυλλό του.
Η δημιουργία του Χρήστου Κούρτογλου με εντυπωσίαζε για άλλη μία φορά, όπως και οι περισσότερες προσεγγίσεις του στα βιβλία των Εκδόσεων Ίκαρος.
Μια γνωστή εικόνα του Λίνκολν με ένα ιδιαίτερο κολάζ στο πρόσωπό του.
Αφού κάποιος διαβάσει το βιβλίο, τότε πια θα μπορεί να εξηγήσει, τί μπορεί να σημαίνει αυτή η ματιά του καλλιτέχνη.
Δεν θα σας πω, τί σήμανε για μένα, γιατί θα αναγκαστώ να κάνω spoiler και δεν είναι σωστό.
Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου, ομολογώ πως με δυσκόλεψε στις πρώτες σελίδες.
Χρειάστηκα λίγο χρόνο για να μπορέσω να παρακολουθήσω τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο παραθέτει διαλόγους και μονολόγους ο Saunders.
Δεν θέλω να πω, ότι είναι δύσκολο βιβλίο.
Είναι όμως ένα πολύ ιδιαίτερο κείμενο για τη δική μου ματιά, πολύ πρωτότυπο στη σύλληψή του, αλλά και στον τρόπο που εκφράζεται ο δημιουργός.
Επίσης, νιώθω ότι το “Λήθη και Λίνκολν” είναι από εκείνα τα βιβλία, που για να κατανοήσεις πλήρως το βάθος των μηνυμάτων, αλλά και την πολύπλευρη σκέψη του συγγραφέα, χρειάζεται δεύτερη ανάγνωση και γι’αυτό θα το ξαναδιαβάσω.
Όμως έχω ξεκινήσει και σας λέω όλα αυτά και δεν σας έχω πει καθόλου, τί πραγματεύεται.
Πάμε να πάρετε μία γεύση από το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου :
Πώς ζούμε και πώς αγαπάμε, όταν ξέρουμε ότι όλα αυτά που μας νοιάζουν κάποια στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν;
Φεβρουάριος 1862. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος μαίνεται, ενώ ο αγαπημένος εντεκάχρονος γιος του προέδρου Λίνκολν βρίσκεται βαριά άρρωστος και, παρά τις προβλέψεις για ανάρρωση, τελικά πεθαίνει.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 1862, δύο μέρες μετά τον θάνατό του, ο Γουίλι Λίνκολν κηδεύτηκε σε μαρμάρινη κρύπτη στο κοιμητήριο της Τζόρτζταουν.
Εκείνο το βράδυ, ο Αβραάμ Λίνκολν φθάνει μόνος στο νεκροταφείο, θέλοντας να περάσει χρόνο με το άψυχο σώμα του γιου του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα φαντάσματα αυτών που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή και αυτών που έχουν πεθάνει, από καιρό, συνυπάρχουν· μια μνημειώδης μάχη πραγματοποιείται για την ψυχή του μικρού Γουίλι.
Με έναυσμα αυτό το ιστορικό γεγονός, o George Saunders, αφηγείται μια αξέχαστη καλειδοσκοπική ιστορία για την οικογενειακή αγάπη, την απώλεια, αλλά και τις δυνάμεις του καλού και του κακού.
Ενώ η ιστορία έχει ως πυρήνα το θάνατο του Γουίλ, του γιου του Αβραάμ Λίνκολν, γίνεται αφορμή για να ακουστούν πολλές διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων, που έχουν πεθάνει, αλλά δεν φαίνεται να θέλουν να αποδεχτούν αυτή την… “κατάσταση”.
Άνθρωποι διαφορετικών τύπων οικογενειών, διαφορετικών καταβολών μπλέκονται σε μία κοινωνία ψυχών που βρίσκεται σε ένα μέρος που είναι… “γκρι”.
Αφού τελείωσα την ανάγνωση σκεφτόμουν, ότι ενώ αυτές οι ψυχές ήταν…”στοιχειωμένες”, δεν θα τις χαρακτήριζα φαντάσματα.
Χωρίς να συγκρίνω τα δύο δημιουργήματα, γιατί γενικώς δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, μου ήρθε ένας συνειρμός με το “Θα σε βρω στον παράδεισο”, όπου ο Richard Matheson περιγράφει έναν τόπο πολύ πιο σκοτεινό, αλλά ενδιάμεσο και πάλι, στον οποίο οι ψυχές έχουν εγκλωβιστεί από την παραίτηση. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για αυτό το βιβλίο.
Το “Λήθη και Λίνκολν” του George Saunders έχει πάρει το βρεττανικό βραβείο “The Man Booker Prize 2017” και νομίζω επάξια.
Τη μετάφραση έχει κάνει ο Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης.
Πάντα αναφέρω τους μεταφραστές, αλλά οφείλω να κάνω ειδική μνεία εδώ, γιατί χωρίς να είμαι ειδική, μπορώ να υποπτευθώ, τί σημαίνει να μεταφράζεις/αποδίδεις ένα κείμενο με τόσους διαφορετικούς μονολόγους-διαλόγους ανθρώπων.
Και τώρα συνειδητοποιώ ότι ουσιαστικά όλο το βιβλίο είναι ένα κείμενο αφήγησης από πολλές διαφορετικές ψυχές σε πρώτο πρόσωπο, που συνομιλούν μεταξύ τους.
Ακούγεται λίγο σπούκυ, αλλά δεν το ένιωσα έτσι.
Ταλαίπωρες ψυχές, που παρέμεναν σε ένα σημείο μηδέν χωρίς λύτρωση.
Εάν την βρήκαν ή όχι, δεν μπορώ να σας πω.
Πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος και μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ: Λήθη και Λίνκολν
#booklover