StatusUPdate.gr

What's on my mind (?)

Κυριακή

18

Σεπτέμβριος 2022

0

COMMENTS

Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου – Δήμητρα Παπαδοπούλου

Written by , Posted in Books, Timeline

Η ηρωίδα είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι  δυνατόν, ο αρχηγός της.
Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου. Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου: τον χρόνο.
Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη.
Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης. Και ένα βράδυ, ανακατωμένη με τη μυρωδιά του δακρυγόνου και του τσιγάρου, άκουγε απαντήσεις από μια ξέμπαρκη, που πριν γίνει αστρολόγος, έκανε πιάτσα στη Σόλωνος. “Άκου! Εσείς σε προηγούμενη ζωή ήσασταν αντρόγυνο”.
“Σ’αυτήν μπορείς να μου πεις τι είμαστε;” “Κάτσε, βρε παδάκι μου, εδώ μάλλον πληρώνεις όσα του ‘κανες τότε. Αυτός σε άλλη ζωή ήτανε πολύ πιστός κι εσύ πήγαινες με άλλους και τώρα σε ξεπληρώνει”. “Σε ποιά ζωή ήμασταν αντρόγυνο;”, τη ρώτησε.”Α, πολύ παλιά”. “Πόσο παλιά;” “Μπορεί και στην αρχαία Αίγυπτο”. Το’κανε εικόνα αυτή στην αρχαία Αίγυπτο να κουβαλάει φαϊ και ο Βασίλης μέσα στον ήλιο να χτίζει πυραμίδες. “Μωρέ, ας είχα εγώ το Βασίλη σύζυγο πιστό κι ας ήταν στην αρχαία Αίγυπτο κι ας ήμουν τώρα μουμια!”. Τόσο πολύ είχε καψουρευτεί.
Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων. Κι ύστερα μεγάλωσε….
Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου έγινε πασίγνωστη και αγαπήθηκε πολύ, όταν δημιούργησε και πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική σειρά “Οι Απαράδεκτοι” πριν από “γκουχ!” χρόνια.
Ήταν εκείνες οι ημέρες, που περιμέναμε πρώτα να δούμε το νέο επεισόδιο στο Mega και μετά να πάρουμε σβάρνα τα μπαράκια. Ήταν εκείνα τα χρόνια, που ζούσα τη δική μου φοιτητική ζωή, 10 χρόνια μετά τη φοιτητική ζωή της ηρωίδας του 1ου της βιβλίου της δημιουργού, “Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου”.
Διαβάζοντας το κείμενο, έβλεπα μπροστά μου τη Σόλωνος, τη σχολή μου- τη Νομική, το Χημείο, την Ιπποκράτους, τον “Κάβουρα”, τα κουτούκια της περιοχής και τα μικρά μπαράκια που στριμωχνόμασταν, για να περάσουμε όμορφα, κοιτάζοντας συνέχεια την πόρτα, μήπως και εμφανιστεί Εκείνος (ή Εκείνη).

Μπορεί το 1ο μυθιστόρημα της Δήμητρας Παπαδοπούλου, να μην έχει απρόβλεπτη εξέλιξη, να μην κάνει την ανατροπή, αλλά είναι τόσο βαθιά ρεαλιστικό με τόση  αλήθεια στα αποστάγματα της σκέψης και της ωριμότητας της ηρωίδας (και της συγγραφέως), που εμένα, τουλάχιστον, με έκανε να σταματώ την ανάγνωση και να ξαναδιαβάζω εκφράσεις, που μιλούσαν μέσα μου.

Όχι, δεν ανακάλυψε τον τροχό, ούτε έκανε την έκπληξη στην δημιουργία της ιστορίας. Έκανε κάτι σημαντικότερο. Μίλησε αληθινά, αφοπλιστικά, που όσοι και όσες έχουμε ζήσει έναν (τουλάχιστον) αδιέξοδο έρωτα, θα αναφωνήσουμε “Πες τα, βρε κορίτσι!” (γιατί δεν ξέρουμε το όνομα της ηρωίδας). Οι εντάσεις, οι απογοητεύσεις, το υπέρτατο τέλειο συναίσθημα του να ζεις  έστω για στιγμές το “ταυτόχρονο” στον έρωτα, εκείνη η ώρα που υπάρχει το απόλυτο “κλείδωμα” των ψυχών, το βασανιστήριο του ανεκπλήρωτου πόθου και πόσα άλλα χαρακτηριστικά κύκλων σχέσεων, που άλλοτε κλείνουν γρήγορα, ενώ αλλοτε χρειάζονται μια ζωή, για να ολοκληρώσουν το ταξίδι των 360 μοιρών.

Στην ιστορία όλα είναι πιο έντονα, γιατί διαδραματίζονται σε μία εποχή, που η ανθρώπινη επαφή δεν είχε υποκατασταθεί από την ψηφιακή επικοινωνία. Όλα ήταν και πολύ εύκολα, αλλά και πολύ δύσκολα συνάμα και ο ηλεκτρισμός υπήρχε παντού.

Γνωρίζοντας ότι το βιβλίο έχει γραφτεί από τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, το ταπεραμέντο της ηρωίδας που έχει πλάσει, μου έφερνε στο μυαλό αυτό της ηθοποιού που γνωρίζουμε, χωρίς, όμως, η ιστορία να είναι αυτοβιογραφία. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα τόσο άμεσο, που σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι η προσωπική της ιστορία.

Ναι, μου άρεσε πάρα πολύ. Κλείνει μέσα του εκείνα τα “Αχ!” τα δικά μου και των φίλων και φιλενάδων μου, για όλους εκείνους τους έρωτες που έληξαν άδοξα ή που δεν ξεκίνησαν ποτέ, που στο πέρασμα του χρόνου, βλέπεις τι άφησαν πίσω. Και τότε καταλαβαίνεις, ότι δεν υπάρχει χαμένος χρόνος, αλλά ο χρόνος που εσύ χρειάζεσαι, για να αλλάξεις σελίδα ή για να μείνεις στην ίδια, γιατί έτσι ζητά η καρδιά σου.

Το μυθιστόρημα “Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου” της Δήμητρας Παπαδοπούλου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα και μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του εδώ

#booklover