StatusUPdate.gr

What's on my mind (?)

Δευτέρα

2

Μάρτιος 2020

0

COMMENTS

Τα κορίτσια της Νέας Υόρκης – Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ

Written by , Posted in Books, Timeline

Δεν χρειάζεται να είσαι καλό κορίτσι, για να είσαι καλός άνθρωπος.

Νέα Υόρκη , 1940 .
Η 19χρονη Βίβιαν Μόρις μόλις έχει αποβληθεί από το Κολέγιο Βάσαρ.
Οι εύποροι γονείς της την στέλνουν στο Μανχάταν για να ζήσει με τη θεία της, η οποία έχει ένα παλιό ετοιμόρροπο θέατρο στο κέντρο της πόλης.
Εκεί η Βίβιαν θα αναδείξει το ταλέντο της στη ραπτική και θα εργαστεί ως ενδυματολόγος του θεάτρου.
Μπροστά στα έκπληκτα μάτια της θα αναδυθεί ένας εντελώς άγνωστος φαντασμαγορικός κόσμος: αντισυμβατικά κορίτσια που αναζητούν διασκέδαση και πίνουν το μεθυστικό κρασί της ζωής ως την τελευταία σταγόνα, ένας χαρισματικός πλέι μπόι ηθοποιός, μια μεγάλη κυρία του θεάτρου, ένας κυνικός συγγραφέας και ένας ευαίσθητος σκηνοθέτης.
Στον κόσμο της Βίβιαν, όμως, θα έρθουν τα πάνω κάτω, όταν με ένα λάθος της θα ξεσπάσει μεγάλο σκάνδαλο.
Τί ακριβώς έχει συμβεί και ποιά απόφαση θα πάρει;

“Κάποια στιγμή στη ζωή της η γυναίκα κουράζεται να νιώθει συνεχώς ντροπιασμένη.
Έπειτα από αυτό είναι ελεύθερη να γίνει αυτό που πραγματικά είναι”.

Αυτά γράφει το οπισθόφυλλο του βιβλίου “Τα κορίτσια της Νέας Υόρκης” της Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ  , που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας σε μετάφραση της Βασιλικής Κοκκινου και το ευχαριστήθηκα πολύ.
Η Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ με τη μοναδική περιγραφική γραφή της μεταφέρει τον αναγνώστη στη Νέα Υόρκη του 1940 και κάνει τις 654 σελίδες να κυλήσουν “σαν νεράκι”.
Το μόνο πρόβλημα, που είχα με το βιβλίο ήταν ο όγκος του στη μεταφορά.
Επειδή δεν το χόρταινα, έψαχνα κενά-αφορμές μέσα στην ημέρα μου για να το διαβάσω, οπότε το κουβαλούσα παντού μαζί μου και ομολογώ ότι έπιανε το χώρο του στην τσάντα μου.

Είχα γνωρίσει την περιγραφική ικανότητά της Γκίλμπερτ στο “Eat, pray, love” και μάλιστα ήταν ένας από τους λόγους που μου είχε αρέσει το βιβλίο. Και σε εκείνο το βιβλίο, είχε καταφέρει να με μεταφέρει νοερά τόσο στην Ιταλία, όσο και στο Μπαλί.

Στο “Τα κορίτσια της Νέας Υόρκης”  γνωρίζουμε την ατμόσφαιρα του Μανχάταν του 1940, αλλά και την αλλαγή που ήρθε με τον πόλεμο και πώς αυτός διαμόρφωσε τη συνέχεια μέχρι την πιο πρόσφατη στορία. Παρακολουθούμε τη ζωή της νεαρής Βίβιαν Μόρις, η οποία μπαίνει στο χώρο του θεάτρου και των σόουγκερλς, μαγεύεται από την ελευθερία με την οποία ζουν και τη λάμψη τους. Επειδή η ίδια δεν βγαίνει μπροστά στα φώτα, παρασύρεται εύκολα, αλλά δεν τυφλώνεται από αυτά. Κάνει λάθη, τα οποία την συνοδεύουν για πολλά χρόνια, αλλά καταφέρνει να επιβιώσει και να χτίσει ένα χαρακτήρα που πραγματικά θαύμασα στη συνέχεια.

Η 20χρονη Βίβιαν με τον ερχομό της στη Νέα Υόρκη ζει εμπειρίες που δεν θα να τολμούσε, να σκεφτεί όταν ζούσε με τους γονείς της.
Θέλησε να γευτεί όσο δυνατόν περισσότερα από την ελευθεριότητα, που την περικύκλωνε, που ήταν κατακριτέα και δεν άρμοζε στα “καλά κορίτσια” της εποχής.
Σε μία κοινωνία που ήθελαν τα κορίτσια να τελειώνουν ένα σχολείο – ένα κολλέγιο και μετά να κάνουν οικογένεια, η ηρωίδα έζησε μια  ζωή τελείως διαφορετική και κόντρα στα στεγανά. (Όχι ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και σήμερα, δηλαδής…)
Διαβάζοντάς το,  βρήκα αρκετά στοιχεία στα οποία ακόμη και σήμερα, 80 χρόνια μετά την περίοδο που διαδραματίζεται η ιστορία, η κοινωνία μας είναι πουριτανή..
Θεωρώ, ότι  μία γυναίκα αναγνώστης  μπορεί να νιώσει πιο έντονα τα νοήματα και τα συναισθήματα της Βίβιαν και μπορεί να βρει κοινά στοιχεία από τον τρόπο που σκέφτεται και προβληματίζεται.

Αρκετά μηνύματα για τη δύναμη που κρύβουν όλα τα κορίτσια που θέλουν να είναι ανεξάρτητα και δεν φοβούνται να ρισκάρουν, να κάνουν λάθη, να μάθουν από αυτά, να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να προχωρήσουν κόντρα στο κατεστημένο που επιβάλει (ακόμη και σήμερα), να μην ζουν μόνες, αλλά ιδανικά να φτιάχνουν μία οικογένεια.

Όμως, πρέπει να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ζουν μέσα σε ένα γάμο ή σε μια οικογένεια.  Είτε οι συγκυρίες φέρνουν έτσι τα πράγματα ώστε δεν προχωρούν σε μία τέτοια σχέση, είτε δεν θέλουν να μπουν σε μία συμβαση ζωής. Εμείς πρέπει να το σεβόμαστε.

Ενώ διάβαζα το βιβλίο, σκεφτόμουν πόσο θα μου άρεσε η μεταφορά του στον κινηματογράφο.
Ήμουν σίγουρη όμως ότι δεν θα ήμουν η μόνη που θα το είχα σκεφτεί και γι’αυτό μετά από μία αναζήτηση στο internet διαπίστωσα ότι ήδη προετοιμάζεται η διασκευή του σε σενάριο.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου γράφει “Δεν χρειάζεται να είσαι καλό κορίτσι, για να είσαι καλός άνθρωπος.” κι εγώ αναρωτιέμαι,  ποια είναι τα κριτήρια για να χαρακτηριστεί ένα κορίτσι “καλό”.
Μην μου απαντήσετε….

Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ 

#booklover