Η Μαρί Λορ Λεμπλάν ζει με τον πατέρα της στο Παρίσι, σε απόσταση αναπνοής από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας , όπου εκείνος εργάζεται ως κλειθροποιός. Στα έξι της  χρόνια τυφλώνεται κι ο πατέρας της φτιάχνει την τέλεια μινιατούρα της γειτονιάς τους για να της μάθει το δρόμο για το σπίτι τους. Όταν εισβάλλουν οι Γερμανοί στη χώρα τον Ιούνιο του 1940, πατέρας και κόρη φεύγουν για το Σαιν Μαλό, μεταφέροντας ένα επικίνδυνο μυστικό.
Ο Βέρνερ Πφέννιχ είναι ένα ορφανό αγόρι από τη Γερμανία που προορίζεται να δουλέψει στο ίδιο ανθρακωρυχείο που σκοτώθηκε ο πατέρας του. Όμως βρίσκει και επιδιορθώνει ένα χαλασμένο ραδιόφωνο και ξαφνικά στη ζωή του γεμίζει καινούριες δυνατότητες. Χάρη στο ταλέντο του κερδίζει μια θέση σε μια από τις καλύτερες δυνατότητες. Χάρη στο ταλέντο του κερδίζει μια θέση σε μια από τις καλύτερες στρατιωτικές ακαδημίες,  μπορεί όμως να κυνηγήσει το όνειρό του όποιο κι αν είναι το τίμημα; Εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μια οχυρωμένη πόλη δίπλα στη θάλασσα, ένας γέρος ακούει μια φωνή χαμένη από καιρό και ανακαλύπτει νέους κόσμους χωρίς ποτέ να βγαίνει από το σπίτι του. Αλλά ο επικείμενος κίνδυνος δε θα του επιτρέψει να μείνει κλεισμένος μέσα για πάντα. Με φόντο την Ευρώπη που την καταπίνει σιγά-σιγά ο Β’Παγκόσμιος πόλεμος, στην οποία οι ζωές συγκρούονται απρόβλεπτα, το “Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε” φωτίζει το πώς, παρά τις αντιξοότητες, οι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν το καλό. Πρόκειται για μια συναρπαστική ιστορία θάρρους και θυσίας και για μια συγκλονιστική ελεγεία της αθωότητας.

Εδώ και πολύ καιρό άκουγα για το μυθιστόρημα του Άντονυ Ντορ, “Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε”, ένα βιβλίο που βραβεύτηκε με τα βραβεία Pulitzer 2015 και Carnegie 2015.

Είχατε δει την ταινία 1917;
Ε, σε κάποια σημεία η ανάγνωσή του είναι κάπως έτσι. Σαν να παρακολουθείς έργο με μονοκάμερη σκηνοθεσία.

Ένα βιβλίο σκληρά αληθινό, αλλά συνάμα και πολύ ατμοσφαιρικό.
Ο παραλογισμός και η σκληρότητα του πολέμου,  το σκοτάδι, οι σκιές, ο φόβος, μέσα από τα μάτια των δύο παιδιών, που με ψυχραιμία μετρούν τις ανάσες τους. Δύο νέα παιδιά, που ενώ βρίσκονται σε “εχθρικά στρατόπεδα”, προχωρούν παράλληλα, συναντιούνται, ξαναχωρίζουν, με δυνάμεις ψυχής που αν και παγώνουν από την αγριότητα του κόσμου, κρύβουν μέσα τους μια φλόγα κι ένα φως.
Ο αναγνώστης ανακαλύπτει πως μέσα στο σκοτάδι, τον πόνο, το θάνατο, τους βομβαρδισμούς, υπάρχει χώρος για όνειρα και μάτια που βλέπουν τον άνθρωπο χωρίς στρατόπεδα, χρώματα, σημαίες και φανατισμό.

Κατατάσσω το βιβλίο στα αριστουργήματα και το μόνο που θα ήθελα είναι να ήταν ελάχιστα πιο σύντομο.
Όμως, ποιά είμαι εγώ να το πω αυτό; Κοτζαμάν βραβείο Πούλιτζερ πήρε ο άνθρωπος.

Για όσους το διαβάσατε ή θα το διαβάσετε, θα ήθελα να σημειώσω ότι το μυστήριο με το πετράδι περίμενα να έχει πιο ενεργό δράση στην ιστορία, μια πιο ισχυρή συμμετοχή (….εκτός κι αν είχε και δεν το κατάλαβα – ποτέ δεν είπα ότι είμαι έξυπνη).

Μεγάλο “συν” για το δικό μου γούστο, οι εναλλαγές των σύντομων κεφαλαίων, που τόνισαν ακόμη περισσότερο την παράλληλη εξέλιξη των ιστοριών, αλλά και τη χρονική εναλλαγή.

Βαθιά συγκινητικό, συγκλονιστικό, με την αίσθηση της σκοτεινιάς, αλλά και το απόλυτο σκοτάδι της ματιάς της Μαρί Λορ να φωτίζει πολύ περισσότερα με τη δύναμή της.

Το ότι δεν μπορούμε να δούμε το φως, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.
Ίσως αυτή η αλήθεια να είναι και αυτή που μας κρατά σε όλα τα δύσκολα.

Το μυθιστόρημα “Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε” του Άντονυ Ντορ κυκλοφορεί σε μετάφραση της Νίνας Μπούρη από τις Εκδόσεις Πατάκη και μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του εδώ

#booklover

 

Άντονυ Ντορ βιβλίο Βραβείο Carnegie 2015 βραβείο Πούλιτζερ 2015 Εκδόσεις Πατάκη λογοτεχνία μυθιστόρημα Νίνα Μπούρη Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε