Birdman – Whiplash – Interstellar
Written by ChichiMdou, Posted in Movies-Series, Timeline
Και θα ξεκινήσω τ’ανάποδα.
Γενικά να ξέρετε όπου βλέπετε ταινίες με διάστημα, άστρα, πλανήτες, Nasa, στολές διαστημικές και άλλα σχετικά, κάπου τριγύρω θα βρείτε κι εμένα.
Lost in space. Αγαπώ το συγκεκριμένο περιβάλλον. Ίσως και εκεί βρίσκει έρεισμα κάθε φορά αυτό που μου λένε το “Είσαι από άλλο πλανήτη”.
Anyway-Hathaway!
..Καθίσαμε, που λέτε να δούμε το Interstellar με μεγάλη προσμονή.
Κοντά 3 ώρες ταινία, δεν τη λες μικρή.
Η πρώτη ώρα ήταν κάπως.
Αργόοοοοο (σηκώθηκα για νερό, ήπια, γύρισα, προλάβαινα και για πιπί κι ακόμη ταξίδευαν στα έτη φωτός) και ψιλοαδιάφορο.
Μετά άρχισε να κεντρίζει το ενδιαφέρον. Πλοκή, περιπέτεια, σχέσεις στοργής, μπαμπάς, γιος, κόρη κι άλλος μπαμπάς κι άλλη κόρη, σνιφ, γιατί μπαμπά με εγκατέλειψες, πάψε, ο πατέρας δεν θα το έκανε ποτέ αυτό, θα πεθάνουμε όλοι, όχι δεν θα πεθάνουμε, θα πεθάνουμε, δεν θα πεθάνουμε, γουάου, ωραία φάση αυτό το περίεργο με αυτό το κύκλωμα, όου μαι γκαντ, θα σκοτωθεί….
Τέλος πάντων, μην σας κουράζω!
Δεν είμαι σίγουρη, ότι μου άρεσε.
Κατά ένα περίεργο τρόπο δεν έχω προσδιορίσει τί ήταν αυτό που μου το χάλασε για να καταθέσω μια ξεκάθαρη άποψη. Νιώθω ένα “αλλά”.
Ωραίος ο Μάθιου (Matthew McConaughey – η Anne Hathaway δεν με τρέλανε κιόλα), ωραίο το soundtrack, ωραία και κάποια σημεία της ταινίας, αλλά…..
Και πάμε στο…..
Αν σ’αρέσουν τα drums, να το δεις. Kι αν σου αρέσει η jazz.
Κι αυτά να μην σου αρέσουν, η ταινία θα σε κερδίσει .
Ένας καθηγητής μουσικής -μαέστρος ορχήστρας jazz πιέζει τους μαθητές -μουσικούς του να αγγίξουν την τελειότητα.
Σκληρά, επικίνδυνα, ανορθόδοξα, απάνθρωπα, ό,τι σκεφτείτε με στερητικό “α” βάλτε το μέσα.
Και να μην το έχει δείξει στην ταινία, αυτός ο χαρακτήρας θα το έχει σκεφτεί.
Οι δύο πρωταγωνιστές ( Miles Teller και ο J.K. Simmons ) είναι unπαίκτable.
Δίνω ένα προβάδισμα στον πιτσιρικά, ο οποίος ειλικρινά τα σπάει και “τα σπάει”.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η εξέλιξη της καριέρας του ως ηθοποιός, αλλά ως drummer το αστέρι του μπορεί να μεσουρανήσει.
Η υπόθεση είναι λίγο από το όνειρο που θέλεις να ζήσεις, λίγο από τη σκληρότητα της ζωής και τους παρανοϊκούς τύπους που θα συναντήσεις-συνεργαστείς, λίγο από το πείσμα που πρέπει να έχουμε σε αυτά που αγαπάμε πολύ.
Δεν είναι ένα απλό “μπορείς να ζήσεις το όνειρό σου, αρκεί να το πιστέψεις”.
Είναι και τί μπορεί να περάσεις, μέχρι να το ζήσεις.
Δεν είναι “Fame, remember my name”.
Το σενάριο δεν έχει πάρα πολύ κείμενο, καταφέρνει όμως με τη σκηνοθεσία και τη ματιά της φωτογραφίας να παρουσιάσει τη βασική ψυχογραφία των 2 ηρώων και να δημιουργήσει συναισθήματα έντονα.
Σε τρομάζει, σε εκπλήσσει, σε απογειώνει.
Ναι! Αξίζει!
Η συνέχεια στο….
Birdman ή (Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας)
O Michael Keaton ΘΕΟΣ! Καταπληκτικός.
Ξετυλίγει ένα υποκριτικό ταλέντο που με εξέπληξε ευχάριστα. Όχι ότι δεν τον είχα ικανό τον άνθρωπο, αλλά να… οι πιο έντονες θύμησες που έχω είναι από τον Badman (δεν λες ότι ήθελε και το super ταλέντο…).
Μου άρεσε πολύ η σκηνοθεσία, το πώς περνούσε χρονικά από τη μία σκηνή στην άλλη, η ατμόσφαιρα, ο φωτισμός που χρησιμοποίησε και εννοείται το cast ηθοποιών ( Edward Norton, Emma Stone, Zach Galifianakis, Naomi Watts κλπ)
Βρήκα πολύ έξυπνο το γεγονός ότι χρησιμοποίησε ως πρωταγωνιστή έναν ηθοποιό που στο παρελθόν έχει ενσαρκώσει έναν super ήρωα, για να υποδυθεί έναν ηθοποιό που και εκείνος έχει υποδυθεί έναν άλλο super ήρωα (τον Birdman). Συνειδητά ή υποσυνείδητα ενδυνάμωσε κάπως το ρόλο του Keaton.
Στην ταινία ο ρόλος έχει σημαδέψει τόσο πολύ στη ζωή του πρωταγωνιστή που στο μυαλό του περνά από το πραγματικό στο σουρεαλιστικό, καθώς ο Birdman φαίνεται να παίζει το ρόλο του alter ego του.
Ο Birdman είναι η φωνή που εκεί που θα προσπαθήσει να τον παρακινήσει να τολμήσει και να αποδείξει τί αξίζει, αλλά και η φωνή που θα του υπογραμμίσει τις ανασφάλειές του. Μεγαλώνει. Αξίζει; Δεν εξίζει; Είναι η τελευταία του ευκαιρία; Πόσα λάθη έχει κάνει;
Δεν τη λες μια απλή ταινία για όλα τα γούστα.
Δεν αρέσει σε όλους το σουρεαλιστικό που μπλέκεται με το αληθινό.
Αν θέλεις κλασικές ιστορίες, ίσως σε χάσει κάπου η ταινία.
Όμως και πάλι πιστεύω ότι είναι ωραίο να βλέπουμε διαφορετικά πράγματα και να μην επιλέγουμε τα συνηθισμένα.
Πρώτα από όλα γιατί θεωρώ ότι είναι ωραίο να δοκιμάζουμε νέες εικόνες, γεύσεις κλπ και δεύτερον γιατί το διαφορετικό διερύνει το οπτικό μας πεδίο.
Κατά τη γνώμη μου η ταινία έχει τροφή για σκέψη.
Δεν θα πω ψέμματα, ότι θα ήθελα λίγο διαφορετικό τέλος, αλλά αν πω τώρα πού θα ήθελα να έχει σταματήσει, θα το χαλάσω σε όποιον θέλει να το δει.
(Τα είπα όλα; Ξέχασα τίποτις; Α! Κάτι λίγα ποπ κορν! Γιάμι!)