Το νερό της λίμνης δεν είναι ποτέ γλυκό – Giulia Caminito
Written by ChichiMdou, Posted in Books, Timeline
Ένας αρχαίος κρατήρας που λίγο λίγο γέμισε νερό-στάσιμο, που μυρίζει βρύα και λάσπη. Αυτή είναι η λίμνη Μπρατσάνο.
Εδώ φτάνει η Αντόνια για να στήσει το σπίτι της, ύστερα από αμέτρητες μάχες για να βρει μια στέγη της προκοπής στη Ρώμη. Η περήφανη, πεισματάρα Αντόνια, με τον ανάπηρο άντρα και τα τέσσερα παιδιά, που παλεύει λυσσαλέα για μια καλύτερη ζωή.
Η Αντόνια, που στηρίζει όλες τις ελπίδες της στην κόρη της, την Γκάια, γι’αυτό την κυνηγάει σαν Κέρβερος: να μάθει γράμματα, να σπουδάσει, να ανέβει κοινωνικά.
Και η Γκάια;
Η Γκάια μαθαίνει να μην ζητάει, να μην παραπονιέται, να διαβάζει. Να κάνει το θέλημα της μάνας της, που γίνεται ολοένα πιο σκληρή και εμμονική. Αλλά, κάθε φορά που σηκώνει το κεφάλι της, το βλέμμα της Αντόνια την καρφώνει σαν λεπίδα.
Η Γκάια βουτάει στη λίμνη χωρίς να φοβάται τα βάθη, τρέχει τις νύχτες μ’ένα μηχανάκι με σβηστά φώτα, εξεγείρεται με την αφόρητη κοινοτοπία της ζωής.
Η Γκάια ξέρει πως, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν θα γίνει ποτέ “σαν τους άλλους”, όπως ονειρεύεται η Αντόνια. Η νέα χιλιετία έχει μπει, κάπου μακριά ο κόσμος αλλάζει, αλλά εδώ, μπροστά στη λίμνη, όλα μένουν ίδια. Όσο κι αν τρέξεις, μπροστά σου θα είναι πάντα το στάσιμο νερό μιας ζωής χωρίς προοπτική.
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός, ότι έχω μία κόρη που χορεύει στο επαναστατικό πανηγύρι της εφηβείας, ενώ προετοιμάζεται για Πανελλήνιες.
Ουδεμία σχέση έχει με την Γκάια, την ηρωίδα του βιβλίου (ή έτσι με έχει κάνει η κόρη μου να πιστεύω, τουλάχιστον), αλλά κάθε φορά που διάβαζα, όλα όσα έκανε η πρωταγωνίστρια, το μητρικό προστατευτικό ένστικτο έβγαινε από τη μύτη μου ή αλλιώς, πήγαινε η καρδιά μου στην Κούλουρη (αλήθεια, πού είναι αυτή η Κούλουρη;).
Αυτό το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από την κόρη-όχι τη δική μου- και τη μάνα της ιστορίας, την Αντόνια και τη σχέση τους.
Η κάθε μία με τον τρόπο της είναι ασυμβίβαστη, μαχητική, ξεχωριστή με μία δυναμική, που σαρώνει.
Η Αντόνια είναι εκείνη, που δεν δέχεται εύκολα το “όχι” και παλεύει για (με) τη ζωή.
Είναι εκείνη που όταν έχει δίκιο, θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και δεν το έχει σε τίποτα, να το αναποδογυρίσει κιόλας, όταν νιώθει ότι αξίζει αυτά που διεκδικεί.
Είναι εκείνη που κρατά ένα σπίτι με 4 παιδιά και έναν ανάπηρο άντρα.
Δεν το βάζει κάτω και θέλει βαθιά (δεν ονειρεύεται απλά) μία διαφορετική – καλύτερη ζωή για την κόρη της, με βάση τα δικά της κριτήρια.
Η Γκάια νιώθει την ΥΠΕΡπροσπάθεια της μητέρας της, να της προσφέρει τη ζωή, που εκείνη δεν είχε, χωρίς να την ρωτήσει.
Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι αυτή η επιβολή την καταπιέζει και μάχεται, να ξεφύγει από τη στασιμότητα των νερών της λίμνης ή αλλιώς της ζωής που συμβαίνει γύρω της, φτάνοντας στα άκρα. Την ίδια ώρα που αφήνεται χωρίς συναισθήματα σε σχέσεις, που πιστεύει ότι θα προσδώσουν κάτι στην ταυτότητά της, την ίδια ώρα σημαδεύεται από την απώλεια φιλενάδων, που χάνονται, από την ξαφνική απουσία του αδερφού της και από μία μάνα, που παλεύει να βγουν από τη μιζέρια.
Είναι ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης, για έναν αγώνα ενάντια στη στασιμότητα, που η ίδια κάποιες φορές είναι βαρίδι και άλλες ένα ανακουφιστικό συναίσθημα. Ειδικά για όποιον δεν ξέρει πώς είναι να ελπίζει και να κάνει όνειρα.
Το βιβλίο “Το νερό της λίμνης δεν είναι ποτέ γλυκό” της Giulia Caminito κυκλοφορεί σε μετάφραση της αγαπημένης Δήμητρας Δότση από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
Μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ
#booklover