Ό,τι έχει τη σφραγίδα “κλασικό”, από τους περισσότερους αντιμετωπίζεται λίγο ιδιαίτερα.

Σε μικρή ηλικία το ψιλοσνομπάρουμε (στην εφηβεία δε, μπορεί να αντιπροσωπεύει και την επανάσταση στους γονείς μας) και όταν μεγαλώνουμε, θεωρούμε ότι είναι δεδομένο, εύκολο να το επιλέξουμε όποια στιγμή θέλουμε, οπότε το αμελούμε.

Έτσι συνέβη με μένα και  την Casablanca .

Την είχα παρακολουθήσει αποσπασματικά αρκετές φορές σε πιο νέες ηλικίες.
Έλεγα ότι κάποια στιγμή θα τη δω ολόκληρη.

Κι όλο την έβλεπα. #not

Χτες,  ενώ έψαχνα να βρω ποια ταινία θα  μπορούσα να δω (η μία φαινόταν βαρετή, η άλλη πολύ άγρια για την όρεξη που είχα), έπεσα πάνω στην Casablanca.

It was meant to be, που λένε κι έτσι για 1 ώρα και 42 λεπτά καθηλώθηκα στον καναπέ μου.

Η ταινία είναι παραγωγή του 1942 και πρωταγωνιστούν o Humphrey Bogart και η Ingrid Bergman.

Γενικά μου αρέσει η ατμόσφαιρα των ταινιών εκείνης της εποχής με το γοητευτικό ασπρόμαυρο, τον πιανίστα στo bar, τις καλοχτενισμένες (αν και με περίεργα τσουλούφια) και καλοντυμένες γυναίκες, αλλά και αντίστοιχα τους άνδρες με τα σικάτα κουστούμια τους και με ηθοποιούς που ακόμη κι όταν δεν μιλούν, οι εκφράσεις τους είναι χιλιάδες νοήματα κι άλλες τόσες κρυμμένες λέξεις.

(Μπόγκαρτ και Μπέργκμαν, θεότητες γοητείας και κομψότητας.)

We’ll always have Paris.

Δεν θα σας πω ψέματα, πως όλα τα χρόνια που χρησιμοποιούσα κι εγώ αυτήν την έκφραση,  μου ήταν τόσο ξεκάθαρο, ότι προέρχεται από την Casablanca, ούτε τί ακριβώς αντιπροσωπεύει.

Ναι, ακόμη και κάποιος που δεν θα δει την ταινία, ξέρει ότι αφορά μία δυνατή ανάμνηση.

Όταν όμως παρακολουθήσει την ιστορία και αισθανθεί πόσο βάρος έχει η φράση τη στιγμή που τη λέει ένας  ήρωας που υπήρξε βαθιά πληγωμένος από μια μεγάλη αγάπη, αλλά και πόσο περίεργα παιχνίδια παίζει η μοίρα, τότε θα καταλάβει ακριβώς τη σημασία εκείνης της ανάμνησης.

Για μένα η πιο δυνατή στιγμή της ταινίας και καρά-spoiler(ειδοποίησα).

Η ταινία με γοήτευσε.

Η ιστορία, η φωτογραφία, η ατμόσφαιρα, οι ήρωες, όλα με σαγήνευσαν.

Θεωρώ ότι η προσέγγιση, που έχουμε σε κάθε έργο τέχνης διαφέρει από ηλικία σε ηλικία αλλά και συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.

Αν αυτή την ταινία την είχα παρακολουθήσει σε μια ηλικία που ζούσα έναν ανεκπλήρωτο έρωτα ή έναν έρωτα με άδοξο τέλος, θα είχα βουτήξει το κουτί με τα χαρτομάντηλα ίσως και σε ένα δίλιτρο παγωτό και θα τους έδινα να καταλάβουν.

Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, που αφού έχω συλλέξει τις δικές μου εμπειρίες και εδώ και χρόνια έχω περάσει σε μια σταθερή συναισθηματική βάση, αυτή η ιστορία μπορεί να είναι μια γλυκειά υπενθύμιση για τη δύναμη της αγάπης, τη θυσία της, αλλά και την ανάμνησή της, που όσα χρόνια κι αν περνούν, όση απόσταση κι αν υπάρχει εκείνη θα ζει μέσα από τη σκέψη και τα τραγούδια, που θα την θυμίζουν.

Play it, Sam!

 

 

#moviesILove

Casablanca Humphrey Bogart Ingrid Bergman Play it Sam We'll always have Paris κινηματογράφος κλασική ταινία κριτική ταινία