Πριν το καλοκαίρι είχα αρχίσει να ακούω για “αυτή την ισπανική σειρά, που είναι μαμάτη και πωωωωω, πρέπει να την δεις”.
Άρχισα να ακούω όλο και από περισσότερους για το πόσο δυνατή είναι και πόσο είχαν κολλήσει και πόσο το ένα, πόσο το άλλο, οπότε αποφάσισα να την δω ειλικρινά κυρίως από περιέργεια.

Μιλάω για τη σειρά “La Casa de Papel(Money Heist)” (το λέω και στον τίτλο, ντε) που προβλήθηκε στην Ισπανία το 2017 και αφού αγοράστηκε και προβλήθηκε από το Netflix, έγινε μία από τις πιο δημοφιλείς μη αγγλόφωνες τηλεοπτικές σειρές.

Πριν προχωρήσω στην παράθεση αναλυτικότερα της άποψής μου (μην έχετε και αγωνία), θα πω σε 2-3 γραμμές συνοπτικά τη γνώμη μου για όσους δεν την έχουν δει, γιατί θα έχω πολλά spoiler στη συνέχεια.

Η σειρά  κράτησε το ενδιαφέρον μου έντονα και δεν με άφηνε να την αφήσω.
Απόδειξη, ότι χτες που είχαν μείνει μόνο 6 επεισόδια για το τέλος, αν και καθημερινή και ούσα μια εργαζόμενη μητέρα και δεν ξέρω αν με λες καλή νοικοκυρά, τα είδα όλα (όχι στο γραφείο, αφεντικούλι- προς Θεού! Είδα 1 το πρωί με τον καφέ, 2 στο τρένο και 3 μόλις γύρισα στο σπίτι) και γι’αυτό και δεν μαγείρεψα η ανεπρόκοπη (Ζήτω η πεθερούλα – τί εικόνα δίνω στο παιδί μου!). Δεν μπορούσα να περιμένω όμως.

Φυσικά και για να την παρακολουθώ με τόση ένταση και αχόρταγα, πάει να πει, ότι μου άρεσε.
Το σημειώνω, γιατί οι απόψεις διίστανται σχετικά με το εάν πρόκειται για μια καλή ή κακή σειρά.
Αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα με τις περισσότερες σειρές που κάνουν μεγάλη επιτυχία.

Αν θέλετε μία γνώμη σχετικά με την ποιότητα, θα πω ότι δεν άλλαξε την κοσμοθεωρία μου και δεν με έκανε καλύτερο άνθρωπο (πόσο περισσότερο να γίνω πχια :p).
Όμως μου πρόσφερε ώρες εκτόνωσης και ψυχαγωγίας, πράγμα  πολύ σημαντικό και απαραίητο τις ημέρες της μεγάλης πίεσης της καθημερινότητας.

Ας πάμε στο ζουμί τώρα και στα spoiler.
Θα κθεκινήθω, λέγονταθ, ότι μου άρεθε που είναι ιθπανική παραγωγή.
Μου αρέθει  να ακούω ιθπανικά και το ταπεραμέντο των ιθπανών.
Δεν κθέρω γρι ιθπανικά, αλλά τώρα μετά το La casa de papel έμαθα αρκετά: Πούτο, πούτα, μιέρδα, (χ)όλα, Αρτουρίτο (χαϊδευτικό του εκνευριστικού Αρτούτου κλπ).

Οφείλω να ομολογήσω, ότι για μένα ο πιο sexy  χαρακτήρας από όλους είναι ο Προφεθόρ.
Αυτή η συστολή, που έχει ο ήρωας σε συνδυασμό με τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί, τον κάνει ερωτεύσιμο στα δικά μου μάτια.
Tο γεγονός πως ενώ δείχνει ότι τα έχει προβλέψει όλα, τα έχει σχεδιάσει όλα με αυστηρότητα, βγάζει αδυναμίες και ευαισθησίες,  προσωπικά με κάνει να αναστενάζω. (Ο έρωτας είναι τυφλός.)
Ο Berlin σαφέστατα είναι ο χαρακτήρας που ξεχωρίζει, αλλά τί να κάνουμε τώρα; Εμένα μου άρεσε ο Professor. Περί ορέξεως…

Aπό το 1ο season, που λέτε,  και μετά τα 4-5 επεισόδια είχα αρχίσει να νιώθω ότι είναι τραβηγμένο αυτό το κυνηγητό του ποντικού με τη γάτα μεταξύ της αστυνομίας και της ομάδας των ληστών, αλλά είχα τρελή περιέργεια  να δω πού θα το πάει ο σεναριογράφος.
Η ταχύτητα με την οποία ο Professor έβρισκε και εφάρμοζε λύσεις σε όλα τα απρόβλεπτα, είχε υπερβολή και κάποιες φορές κενά, αλλά όχι σε σημείο που θα με ενοχλήσει και θα με κάνει να σταματήσω να το βλέπω.
Ας πούμε, στο σημείο που  ο φύλακας της μάντρας σχεδιάζει  με τους αστυνομικούς το προφίλ του Προφεθόρ και εκείνος όχι μόνο το μαθαίνει, αλλά μέσα σε λίγη ώρα σκέφτεται με τί  θα τον εκβιάσει και με ποιό τρόπο θα επικοινωνήσει….Εντάξει… Είπα από μέσα μου για το σεναριογράφο “Τί σκέφτηκε ο άνθρωπος!”. Για το σεναριογράφο, όχι για τον Προφεθόρ.
Μα, δεν είναι να θαυμάζεις και κάτι τέτοια;

Anyway, σε άλλα περνώντας, ήταν φοβερό που ενώ η επιθεωρήτρια μου ήταν συμπαθής, ήθελα να  πετύχει η επιχείρηση των ληστών.
Ήθελα το Καμερούν να κερδίσει τη Βραζιλία (αν το έχετε δει, θα καταλάβετε 😉 ).

Ενώ η κατάληξη της ιστορίας μου άρεσε, γιατί αυτό ήθελα, η τελευταία σκηνή ήταν τόσο τραβηγμένη από τα μαλλιά, που με ψιλοχάλασε.
Ήταν  λες και την έγραψε άλλος σεναριογράφος.
Ήταν λίγο κόντρα και λίγο βλακεία (θυγγνώμη), ο τρόπος που έκλεισε.
Από όλα όσα είχαν προηγηθεί περίμενα κάτι πιο έξυπνο. Ακόμη και από τον καθηγητή.
Ε, Προφεθόρ, βρες έναν άλλο τρόπο.
Που ακριβώς 365 ημέρες μετά τη ληστεία στέλνεις τουριστικές καρτούλες, φορ γκαντς σέικ;

Άσε πια αυτό το τσιτάτο, που πάει η άλλη να τον βρει στην άλλη άκρη του κόσμου με αφόρτιστο κινητό.
Όπου συμπτωματικά, στο σημείο ακριβώς που μένει από μπαταρία, βρίσκεται ο Προφεθόρ με το κινητό στο χέρι. Ωωωωωω! Έλααααααα! Τί γλυκόοοοο (#not)!
Είναι το σημείο που νόμισα, ότι το σκηνικό θα μετατραπεί σε αυτό του Cocktail με τον Τομ Κρουζ να είναι στο bar και τους Beach Boys να τραγουδούν το Κokomo. E. Όχι!

Έμαθα, ότι θα έχει και 3ο season και δεν μου πολυαρέσει.
Γενικά δεν μου αρέσει, όταν ετοιμάζουν συνέχειες σε επιτυχημένες σειρές.
Νομίζω ότι ξεφτίζει η αίσθηση που αφήνουν.
Bασικά στο La Casa de Papel δεν μου άρεσε, που είχε και 2ο season.
Νομίζω, πως αν είχε γίνει το 1ο πιο “σφιχτό” και τελείωνε εκεί, θα ήταν ακόμη καλύτερο.

Φυθικά και πριν κλείθω, θέλω να μιλήθω για το  θoundrtack, που το αγάπηθα.

Αμίγκοθ, αυτά για την ώρα!
Bella ciao!

#atmosidero_primetime

La casa de papel Netflix τηλεοπτικές σειρές