Moonlight – Manchester by the sea – Arrival
Written by ChichiMdou, Posted in Movies-Series, Timeline
Ανυπομονούσα να δω το Moonlight.
Επειδή είχα ακούσει πολλά για την ταινία, οι προσδοκίες μου ήταν πολύ ψηλά.
Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία της ενηλικίωσης του Αφροαμερικανού Σάιρον στο σύγχρονο Μαϊάμι της βίας και των ναρκωτικών.
Ο μικρός Σάιρον μεγαλώνει με τη μητέρα του, η οποία είναι εθισμένη σε ουσίες.
Μικρός και πολύ ευάλωτος ο πιτσιρικάς γίνεται θύμα byllying.
Σε αυτό το πρώτο μέρος της ταινίας η τυχαία συνάντησή του μικρού ήρωα με έναν έμπορο ναρκωτικών γίνεται καταλυτική για τη συνέχεια της ζωής του. Το ρόλο του εμπόρου ναρκωτικών υποδύεται ο Mahershala Ali, που πολύ μου αρέσει και τον θυμάμαι από το House of Cards.
Η αρχή του Moonlight είναι πολλά υποσχόμενη.
Η ευαίσθητη σχέση, που αναπτύσσεται μεταξύ του πιτσιρικά, του εμπόρου ναρκωτικών και της κοπέλας του έχει πραγματικό ενδιαφέρον. Παρατηρούν ότι είναι παραμελημένος από τη μητέρα του και αναλαμβάνουν να τον φροντίζουν από μακριά.
Ο πιτσιρίκος Σάιρον βρίσκει ζεστασιά και φροντίδα σε αυτό το ξένο σπίτι, στοιχεία που δεν συναντά στο σπίτι της μητέρας του.
Κατά τη γνώμη μου το πιο δυνατό σημείο της ταινίας συναντάται σε αυτό το α’ μέρος, τη στιγμή που ο πιτσιρικάς ανακαλύπτει ότι η μητέρα του προμηθεύεται ναρκωτικά από το φίλο του, που είναι έμπορος ναρκωτικών και με μια ερώτηση τον “κολλάει στον τοίχο”.
Δεν θέλω να σας πω κάτι περισσότερο για αυτό το σημείο, γιατί εαν έχετε σκοπό να την δείτε, θα σας το χαλάσω.
Μεγαλώνοντας ο Σάιρον ως έφηβος συνεχίζει να πέφτει θύμα bullying και η κατάσταση της μητέρας του χειροτερεύει.
Και από αυτό το σημείο είναι που περιμένω να δω τί θέλει να πει ο Barry Jenkins, που είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης.
Ναι, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αναζητά την ταυτότητά του στο πέρασμα των χρόνων με όλες τις δυσκολίες του περιβάλλοντος που μεγαλώνει και ανδρώνεται, αλλά μέχρι εκεί.
Περιμένω να δω την εξέλιξη της δυνατής σχέσης του εμπόρου με τον πιτσιρικά, αλλά αυτό εξαφανίζεται χωρίς κανένα στοιχείο, που να εξηγεί τί έγινε.
Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία της ταινίας είναι υπέροχη με εκπληκτικά πλάνα, ενώ υποκριτικά ξεχώρισα τη Naomie Harris, που υποδύεται τη μητέρα του, αλλά και τον Ashton Sanders, που υποδύεται τον έφηβο Σάιρον.
Ευχάριστη έκπληξη ο André Holland, που μου είχε αρέσει πολύ από το The Knick.
Είναι από τις ταινίες που περίμενα, ότι θα μου αφήσουν κάτι περισσότερο.
Προσπάθησε, αλλά δεν άγγιξε τις προσδοκίες μου τελικά.
Και πάμε στην ΤΑΙΝΙΑΡΑ “Manchester by the sea”.
Στη συγκεκριμένη ταινία θα κλάψετε.
Και το θέμα δεν είναι, ότι θα κλάψετε, είναι ότι θα κλάψετε σε απροσδόκητα σημεία του έργου.
Η ιστορία ξεκινά με το βαρύ θέμα ενός θανάτου, του αδερφού του πρωταγωνιστή, ο οποίος καλείται να γυρίσει στη μικρή πόλη που μεγάλωσε για να φροντίσει τα διαδικαστικά του θανάτου του αδερφού του και να αναλάβει την κηδεμονία του έφηβου ανηψιού του.
Ενώ παρακολουθούμε την εξέλιξη της ιστορίας και πιστεύουμε, ότι το “βαρύ” θέμα της ταινίας εξαντλείται στην αρχή του, τα flashback του παρελθόντος αποκαλύπτουν την τραγική ιστορία του πρωταγωνιστή.
Ένα τραγικό πλάσμα, που έχει τόσο πόνο μέσα του, αλλά και απέραντη καλοσύνη και αγάπη, που φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον ανηψιό του, αναλαμβάνοντας για λίγο χρόνο το ρόλο του “πατέρα”- κηδεμόνα. Η κατανόηση που δείχνει είναι απίστευτη.
Ένα πλάσμα υπομονετικό, ευαίσθητο, ειλικρινές που έχει υποφέρει πολύ στη ζωή του και διαλυμένος, προσπαθεί να επιβιώσει.
Κάθε ταινία που μου αρέσει πολύ, συνήθως όταν τελειώνει, έχει μια συνέχεια μέσα μου.
Και δεν το λέω με τη λογική, ότι θα με κάνει απαραίτητα να προβληματιστώ, αλλά ότι την κουβαλάω για μέρες μαζί μου.
Την νιώθω σαν να είναι ένα επεισόδιο μιας αγαπημένης σειράς, που κάποια στιγμή θα δώ τη συνέχεια, αφού φαντάζομαι την πορεία των ηρώων.
Το Manchester by the sea το κέρδισε αυτό επάξια.
Με υπέροχη φωτογραφία και έναν ακόμη πιο υπέροχο Casey Afflek, που ειδικά στη σκηνή που συναντιέται με την υπέροχη Michelle Williams κι εκείνη γίνεται χείμαρρος είναι καταπληκτικός και τον αγάπησα και ήθελα να τον πάρω αγκαλιά, που να “πάρει”. (Όλα υπέροχα!)
Χαρτομάντηλα να πάρετε. Σνιφ!
Κι αν θα πάτε να την δείτε, πείτε μου μήπως έρθω και την ξαναδώ και να ξανακλάψω.
Κλείνοντας, είδα και το Arrival
O προβληματισμός μπαίνει από την αρχή.
Τί θα έκανες αν ήξερες το τέλος μιας ιστορίας στην αρχή της;
Αν ήξερες ότι το τέλος θα ήταν άσχημο και οδυνηρό;
Θα επέλεγες να την ζήσεις;
Μην απαντήσετε μέχρι να δείτε το Arrival με μία πολύ καλή Amy Adams.
12 περίεργα διαστημόπλοια προσγειώνονται σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη και ο φόβος καλύπτει όλη την ανθρωπότητα.
Η γλωσσολόγος Louise Banks συμμετέχει στην ομάδα που προσπαθεί να αποκρυπρογραφήσει τα μήνύματα των εξωγήινων και να επικοινωνήσει μαζί τους. Προσπαθεί να μάθει το σκοπό της επίσκεψής τους.
Σε όλο αυτό το διάστημα και δείχνοντας ξεχωριστή τόλμη και παίρνοντας μεγάλο ρίσκο, της συμβαίνουν περίεργα περιστατικά. Βλέπει οράματα από κάποια ζωή που δεν έχει ζήσει.
Η ταινία έχει υπέροχη σκηνοθεσία και φωτογραφία και καταπληκτικό soundtrack.
Δεν ξέρω, εάν μου άρεσε το Arrival στο σύνολό του.
Νομίζω, ότι η αρχή και το τέλος είναι τα πιο ενδιαφέροντα και heart breaking μέρη της ταινίας.
Το ενδιάμεσο μέρος με τα εξωγήινα όντα, είχε ένα ενδιαφέρον, που δεν με έκανε να βαρεθώ, αλλά πέρασε και δεν άγγιξε ως ιστορία.
Όλο το ζουμί είναι η αρχή και ιδίως το τέλος της ιστορίας που σε βάζει σε ένα προβληματισμό, για το τί θα έκανες εσύ, αν ήσουν στη θέση της ηρωίδας.
Αξίζει τόσος πόνος για κάποια χρόνια ευτυχίας;
Ίσως είναι η απάντηση στην ερώτηση “Αν είχες την ευκαιρία να το ζήσεις πάλι από την αρχή, θα το τολμούσες;”
Ίσως ο πόνος να είναι ανυπόφορος, ίσως όμως να είναι τέτοια η αγάπη, ώστε επιλέγεις να υποφέρεις το υπόλοιπο της ζωής σου για αυτές τις λιγοστές στιγμές ευτυχίας.
Μήπως όμως είναι εγωιστικό;
Μήπως θα έπρεπε να σκεφτείς, τί σημαίνει η επιλογή σου για τους άλλους;
Μήπως εκείνοι αν ήξεραν την εξέλιξη της ιστορίας επέλεγαν κάτι διαφορετικό;
Πολύ καλό εφαλτήριο για κουβέντες με παρέα.
Η εξαιρετική σκηνοθεσία είναι του Denis Villeneuve.
Η ταινία είναι επιστημονικής φαντασίας, αλλά σκέφτομαι, ότι τα ερωτήματα που θέτει μέσα από μία τέτοια σφαίρα, έξω από τη λογική και την πραγματικότητα, μπορούν να τεθούν πιο εύκολα.
Με έπιασε λίγο η καρδιά μου πάλι, αλλά πέρασε το δίωρο χωρίς να το καταλάβω.
#moviesILove