Από διάφορες πλευρές ακούγεται, ότι η γενικότερη κατάσταση στη χώρα μας δεν σου επιτρέπει να κάνεις πράγματα, ότι είναι άγονο το έδαφος για να δημιουργήσεις κάτι που θα ανθίσει, ότι δεν μπορείς να αναπτυχθείς και άλλα παρόμοια.

Είναι σίγουρο και αποδεκτό, ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και….πώς να το πω… καταπιεστικά.

Δεν ξέρω, εάν οφείλεται στα γονίδιά μου ή στις τηγανήτες με μέλι και κανέλλα, που με τάιζε η μάνα μου, όταν ήμουν μικρή, αλλά σαν άνθρωπος δεν με φοβίζει η δυσκολία ή η καταπίεση.  Δεν έχω λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής μου και για την ακρίβεια θα έλεγα, ότι μάλλον τα έχω πολλαπλασιάσει, όπως όλοι μας τα τελευταία χρόνια.
Όλη αυτή η κατάσταση όμως δεν με έχει κάνει στιγμή να σταματήσω να ονειρεύομαι και να προσπαθώ πράγματα. Θα έλεγα μάλιστα, ότι περισσότερο με έχει πεισμώσει και επιμένω ακόμη πιο πολύ σε αυτά που ονειρεύομαι και τα τολμώ χωρίς απλά να τα σχεδιάζω.

Νιώθω, ότι η ζωή είναι τώρα (θα με ακούτε-διαβάζετε συχνά να το λέω αυτό) και δεν μπορώ να περιμένω από κανέναν άλλο, να κάνει κάτι για τη δική μου ζωή, γιατί κανείς δεν ξέρει ακριβώς την τρέλα που κουβαλάω και τα όνειρα που έχω.
Όταν (μου) βάζουν  εμπόδια, θα σταθώ μπροστά στον τοίχο, θα θυμώσω, θα νευριάσω, θα περιεργαστώ και με πείσμα θα πω,
“Πρέπει, να κάνω κάτι. Δεν γίνεται να μην υπάρχει άλλος τρόπος, άλλος δρόμος, άλλο μονοπάτι κλπ για να πάω εκεί που θέλω”.

Θα αναρωτηθείτε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά; (περισσότερα…)