Δεν είναι πολύς καιρός που χάζευα στα social ένα video με τη Μαρινέλλα να χορεύει με απίστευτη ενέργεια έφηβης και την χαιρόμουν. Σκεφτόμουν χαμογελαστά, ότι φαίνεται ψυχή αγέραστη με τεράστια πηγή ενέργειας και αγάπης για τη ζωή.

Με την χθεσινή είδηση της κατάρρευσής της στη σκηνή, ήρθαν στην επιφάνεια πολλά πράγματα κρυμμένα μέσα μου για εκείνη. Πράγματα με τα οποία δεν είχα ασχοληθεί.
Μα, θα μου πείτε, ποτέ δεν έχεις εκφράσει δημόσια έναν θαυμασμό για το πρόσωπό της.
Ξέρετε, μόλις χθες συνειδητοποίησα ότι η Μαρινέλλα, που θαυμάζω και αγαπώ, είναι μία από τις σταθερές της ζωής μου, από αυτές που κάποιες φορές τις θεωρείς δεδομένες. (περισσότερα…)

Σκλάβοι γεννηθήκαμε και πολεμούμε όλη μας τη ζωή να γίνουμε ελεύτεροι.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’40, αμέσως μετά τον Ζορμπά, ο Καζαντζάκης γράφει τον Ανήφορο , ένα κείμενο εσωτερικό, που το διακρίνει μελαγχολία βαθιά και λυτρωτική. Η δράση του εκτυλίσσεται αμέσως μετά τον πόλεμο, σε Κρήτη και Αγγλία. Ο Κοσμάς, έπειτα από απουσία είκοσι χρόνων και την ενεργή συμμετοχή του στον πόλεμο, επιστρέφει στην πατρίδα του, το Μεγάλο Κάστρο, μαζί με την Εβραία γυναίκα του, τη Νοεμή, η οποία κουβαλάειτην πανανθρώπινη μνήμη του Ολοκαυτώματος, και μαζί της την ερώτηση για την αξία της ζωής. Έχουν περάσει μόλις μερικές μέρες από τον θάνατο του πατέρα του κι η Κρήτη μετράει τις πληγές της αναβιώνοντας προσωπικές ιστορίες θάρρους και πόνου. Ο άνθρωπος που βγαίνει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να στοχαστεί, ένας άνθρωπος που δεν έχει σωθεί, που κινδυνεύει, και ο Κοσμάς μεταβαίνει στη μεταπολεμική Αγγλία για να τον σώσει. Το προσωπικό κόστος της επιλογής του είναι τεράστιο. Όμως αυτό είναι το χρέος, αυτός είναι ο ανήφορος που όλοι πρέπει να διαβούμε. Ο Ανήφορος , το ανέκδοτο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, είναι ένα κλασικό έργο, που θέτει ερωτήματα που διαρκώς κατατρέχουν τον άνθρωπο. Δεν αποτελεί απλώς μια πολύ μεγάλη λογοτεχνική στιγμή για τη χώρα μας αλλά και ένα πολιτιστικό γεγονός.

(περισσότερα…)

Η ηρωίδα είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι  δυνατόν, ο αρχηγός της.
Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου. Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου: τον χρόνο.
Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη.
Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης. Και ένα βράδυ, ανακατωμένη με τη μυρωδιά του δακρυγόνου και του τσιγάρου, άκουγε απαντήσεις από μια ξέμπαρκη, που πριν γίνει αστρολόγος, έκανε πιάτσα στη Σόλωνος. “Άκου! Εσείς σε προηγούμενη ζωή ήσασταν αντρόγυνο”.
“Σ’αυτήν μπορείς να μου πεις τι είμαστε;” “Κάτσε, βρε παδάκι μου, εδώ μάλλον πληρώνεις όσα του ‘κανες τότε. Αυτός σε άλλη ζωή ήτανε πολύ πιστός κι εσύ πήγαινες με άλλους και τώρα σε ξεπληρώνει”. “Σε ποιά ζωή ήμασταν αντρόγυνο;”, τη ρώτησε.”Α, πολύ παλιά”. “Πόσο παλιά;” “Μπορεί και στην αρχαία Αίγυπτο”. Το’κανε εικόνα αυτή στην αρχαία Αίγυπτο να κουβαλάει φαϊ και ο Βασίλης μέσα στον ήλιο να χτίζει πυραμίδες. “Μωρέ, ας είχα εγώ το Βασίλη σύζυγο πιστό κι ας ήταν στην αρχαία Αίγυπτο κι ας ήμουν τώρα μουμια!”. Τόσο πολύ είχε καψουρευτεί.
Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων. Κι ύστερα μεγάλωσε….
Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει (περισσότερα…)

Θαυμάζω την Έλενα Ακρίτα για την σκέψη της, αλλά και τον τρόπο που την εκφράζει.
Την θαυμάζω, γιατί δεν κρύβει την αλήθεια της γνώμης και του συλλογισμού της, που αν και αυτονόητο για τη δημοσιογραφία, τελικά σπανίζει.
Για τη δυναμική ευαισθησία της και γιατί όσες φορές έχω παρακολουθήσει συνεντεύξεις της, είναι αληθινή, αυθόρμητη και…ανθρώπινη.

Όλα αυτά και άλλα που δεν μπορώ να ξέρω, γιατί δεν την γνωρίζω προσωπικά (αν και πολύ θα το ήθελα), νιώθω πως τροφοδοτούν τη μυθοπλασία , που κάνει με τεράστια επιτυχία εδώ και πολλά χρόνια. (περισσότερα…)