Ο Τάσος μεγαλώνει σε μια λαϊκή γειτονιά μιας επαρχιακής πόλης στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80, μια περίοδο μεταβατική για την ελληνική κοινωνία.
Μέσα από την αυτοδιήγηση του ήρωα ζωντανεύει το κλίμα της εποχής, όπως, τουλάχιστον, μπορεί να το αντιληφθεί ο ίδιος, αλλά και το πλέγματων οικογενειακών σχέσεων-άλλοτε υποστηρικτικό, σαν δίχτυ ασφαλείας, κι άλλοτε πνιγηρό κι αναπόδραστο, σαν τον ιστό της αράχνης.
Παράλληλα με τη βασική πλοκή, που ξετυλίγεται σε σύντομες αυτοτελείς αφηγήσεις, ο αναγνώστης, μέσα από τη διήγηση της γιαγιάς του ήρωα, συνθέτει κομμάτι κομμάτι μια ιστορία που βαραίνει το παρελθόν της οικογένειας, συνεχίζει όμως να σκίαζει το παρόν των μελών της.
Μια μικρή ιστορία ενηλικίωσης, με όλη την αθωότητα και την τραγικότητα που χαρακτηρίζουν τα πιο κρίσιμα χρόνια της ζωής του ανθρώπου.

(περισσότερα…)

Η ηρωίδα είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι  δυνατόν, ο αρχηγός της.
Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου. Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου: τον χρόνο.
Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη.
Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης. Και ένα βράδυ, ανακατωμένη με τη μυρωδιά του δακρυγόνου και του τσιγάρου, άκουγε απαντήσεις από μια ξέμπαρκη, που πριν γίνει αστρολόγος, έκανε πιάτσα στη Σόλωνος. “Άκου! Εσείς σε προηγούμενη ζωή ήσασταν αντρόγυνο”.
“Σ’αυτήν μπορείς να μου πεις τι είμαστε;” “Κάτσε, βρε παδάκι μου, εδώ μάλλον πληρώνεις όσα του ‘κανες τότε. Αυτός σε άλλη ζωή ήτανε πολύ πιστός κι εσύ πήγαινες με άλλους και τώρα σε ξεπληρώνει”. “Σε ποιά ζωή ήμασταν αντρόγυνο;”, τη ρώτησε.”Α, πολύ παλιά”. “Πόσο παλιά;” “Μπορεί και στην αρχαία Αίγυπτο”. Το’κανε εικόνα αυτή στην αρχαία Αίγυπτο να κουβαλάει φαϊ και ο Βασίλης μέσα στον ήλιο να χτίζει πυραμίδες. “Μωρέ, ας είχα εγώ το Βασίλη σύζυγο πιστό κι ας ήταν στην αρχαία Αίγυπτο κι ας ήμουν τώρα μουμια!”. Τόσο πολύ είχε καψουρευτεί.
Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων. Κι ύστερα μεγάλωσε….
Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει (περισσότερα…)

Θαυμάζω την Έλενα Ακρίτα για την σκέψη της, αλλά και τον τρόπο που την εκφράζει.
Την θαυμάζω, γιατί δεν κρύβει την αλήθεια της γνώμης και του συλλογισμού της, που αν και αυτονόητο για τη δημοσιογραφία, τελικά σπανίζει.
Για τη δυναμική ευαισθησία της και γιατί όσες φορές έχω παρακολουθήσει συνεντεύξεις της, είναι αληθινή, αυθόρμητη και…ανθρώπινη.

Όλα αυτά και άλλα που δεν μπορώ να ξέρω, γιατί δεν την γνωρίζω προσωπικά (αν και πολύ θα το ήθελα), νιώθω πως τροφοδοτούν τη μυθοπλασία , που κάνει με τεράστια επιτυχία εδώ και πολλά χρόνια. (περισσότερα…)