Όταν είσαι παιδί του χωριού και στην εφηβεία σου έρχεσαι στην πρωτεύουσα, το τσιμέντο παντού δεν σε ενοχλεί.

Το αντίθετο.

Είναι η έμμεση επιβεβαίωση, ότι ζεις πια στη μεγαλούπολη και ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου.

Άσφαλτος,  ψηλές πολυκατοικίες, κολώνες φωτισμού, σύρματα, κεραίες, ταράτσες (πολλές ταράτσες και όχι σκεπές) και ηλιακοί θερμοσίφουνες. Πολλοί θερμοσίφουνες!! 

Όσο περνούν τα χρόνια και το καυσαέριο μαυρίζει σιγά-σιγά τα πνευμόνια σου, αρχίζεις να αναζητάς οξυγόνο, πράσινο, φύση,  λίγη χλωροφύλλη, γειτόνοοοι!!

Κανονίζεις εκδρομές εκτός Αθηνών, γεμίζεις τα μπαλκόνια με γλάστρες και πολλούς διαφορετικούς βασιλικούς διαδοχικά (διότι δεν επιβιώνουν-μα…κάθε μέρα πότισμα; ), αρχίζεις να θαυμάζεις τον ορίζοντα, όποτε είναι καθαρός, αλλά κυρίως όταν μπορείς να τον δεις και στο επιτρέπουν οι ψηλές πολυκατοικίες και χαζεύεις τα σύννεφα. Ώρες ατελείωτες.

Ψάχνεις γαλάζιο και φως ψηλά, αφού κάτω έχει τσιμέντο και κακάκια από τα σκυλάκια, χαρτιά από τσίχλες και τσίχλες.

Σε αυτή την αναζήτηση, βρίσκεις το Άλσος της Νέας Σμύρνης καταμεσής των πολυσύχναστων δρόμων και του τσιμέντου και νιώθεις τυχερός, ευτυχισμένος τόσο, που θέλεις να βρεις σπίτι δίπλα του ακριβώς, αλλά δεν το κάνεις, γιατί η περιοχή είναι πανάκριβη (λέμεεε!). (περισσότερα…)