Με τη Ρόζαμουντ Πίλτσερ είχαμε γνωριστεί πριν από αρκετά χρόνια.

Η πρώτη μας συνάντηση κράτησε ένα απόγευμα, όσο ακριβώς χρειάστηκα για να ολοκληρώσω το “Ψάχνοντας για κοχύλια”.

Θυμάμαι ότι η περιγραφικότητα της Πίλτσερ με είχε ταξιδέψει και επειδή είχα την πολυτέλεια χρόνου (βλ.λίγες μέρες πριν γεννήσω, οπότε είχα διαβάσει ό,τι βιβλίο υπήρχε στο σπίτι, στα σπίτια συγγενών και φίλων κλπ) δεν το άφησα, παρά μόνο όταν διάβασα και την τελευταία σελίδα. (περισσότερα…)