H αλήθεια είναι ότι όσο μεγαλώνω (πολύ το λέω αυτό τελευταία) περνάω φάσεις Been There – Done That και διυλίζω πράγματα.
Κάποιες φορές νιώθω σαν να τα αποδομώ, αλλά δεν με “χαλάει” καθόλου και συνεχίζω να τα αγαπώ γιατί είναι κομμάτια μου.
Είναι σαν εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό μου (κάπου την είχα διαβάσει την έκφραση και την σημείωσα για να την χρησιμοποιήσω και να κάνω show off).
Σκέφτομαι και λέω “Χαζούλα ήσουν τότε”, αλλά με συγχωρώ, μωρέ.
Για παράδειγμα (κι εδώ ήθελα να καταλήξω, αλλά να σας το έχω εξηγήσει και λίγο πριν):
Aντιπροχτέ άκουγα το “Like the Way I do” της Melissa της Etheridge κι άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Πρώτα από όλα είναι ένα λατρεμένο τραγούδι και δεν σηκώνω κουβέντα.

Η αίσθηση που έχω κάθε φορά που το ακούω  είναι μια συγκεκριμένη στιγμή ενός συγκεκριμένου παράπονου. (περισσότερα…)