(Image by Kenny Louie)
Έχω την άποψη ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε κουτάκια στο μυαλό μας.
Θαυμάζω αυτούς που καταφέρνουν να τα έχουν χωρισμένα “θεματικά” και ακόμη περισσότερο αυτούς που καταφέρνουν να τα κλείνουν και να τα αποθηκεύουν ή να τα βάζουν σε ελεγχόμενη έκρηξη καταστρέφοντας το περιεχόμενο.
Έχω κι εγώ κουτάκια στο μυαλό μου.
Για την ακρίβεια, πρέπει να είναι εκατομμύρια κουτάκια σε πολλά διαφορετικά μεγέθη και χρώματα.
Τα έχω όλα τακτοποιημένα στη σειρά, το ένα δίπλα στο άλλο ευθυγραμμισμένα και σε πολύ καλή κατάσταση.
Τα προσέχω πολύ αφού ασχολούμαι μαζί τους αρκετά.
Το πρόβλημα που υπάρχει είναι λόγω της ελαττωματικής μου κατασκευής.
Βγήκα από το εργοστάσιο χωρίς καπάκια.
Εκατομμύρια κουτάκια στο μυαλό μου ανοιχτά.
Οι σκέψεις μου έχουν έχουν ανατραφεί με τέτοιο τρόπο ώστε είναι μαθημένες να πηδούν από το ένα κουτί στο άλλο, να περνούν ώρα μεταξύ τους, να παίζουν, να χορεύουν, να γελούν, αλλά και κατά καιρούς να ενοχλούν η μία την άλλη (πάντα υπαρχουν και κάποιες αντιδραστικές).
Δεν με πειράζουν τα παιχνίδια τους – τουναντίον- και γενικά έχω καταφέρει, όταν ξεφεύγουν λίγο να τους επιβάλλομαι.
Είναι και φορές όμως που μία πιο τσαχπίνα και ατίθαση, θα ακουμπήσει τα χέρια στην άκρη του κουτιού της, θα βγάλει το κεφάλι της έξω και σαν ελατήριο θα πεταχτεί στα άλλα κουτάκια και τότε θα ξεκινήσει ο χαμός!
Θα τις ξυπνήσει όλες μαζί, θα τις αναστατώσει και θα γίνει εκεί μέσα “της τρελής”, έκφραση που στέκει και χωρίς τα εισαγωγικά, γιατί τρελή είμαι.
Άιντε μετά να οργανωθώ για να τις βάλω σε τάξη.
Αναλογίζομαι, ότι αυτό που κάνω είναι να δίνω στις σκέψεις μου ζωή.
Έτσι τις θέλω. Έτσι τις βλέπω.
Πώς να τις καταστρέψω; Για κάποιο λόγο γεννήθηκαν κάποια στιγμή.
Πώς να τις κλείσω σε ένα κουτί; Χωρίς φως και με περιορισμένο αέρα;
Για να υπάρχει τάξη, ηρεμία και γαλήνη, αυτές τις άτακτες, τις νανουρίζουν με μελωδίες κάποιες άλλες που είναι κάπως πιο ώριμες και πιο ψύχραιμες που αναλαμβάνουν.
Κι έτσι άλλες χουζουρεύουν, ενώ κάποιες άλλες (Ευτυχώς, Παναϊα μου!) κοιμούνται βαθειά!
Μάλλον γι’αυτό δεν μου έδωσε ο κατασκευαστής καπάκια.
Γιατί τα δικά μου κουτάκια χρειάζονται αέρα. 😉
#thoughts
μυαλό σκέψεις τάξη στο μυαλό
Στο κουτί σου γρήγορα!
Written by ChichiMdou, Posted in Comments, ThinkFree
(Image by Kenny Louie)
Έχω την άποψη ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε κουτάκια στο μυαλό μας.
Θαυμάζω αυτούς που καταφέρνουν να τα έχουν χωρισμένα “θεματικά” και ακόμη περισσότερο αυτούς που καταφέρνουν να τα κλείνουν και να τα αποθηκεύουν ή να τα βάζουν σε ελεγχόμενη έκρηξη καταστρέφοντας το περιεχόμενο.
Έχω κι εγώ κουτάκια στο μυαλό μου.
Για την ακρίβεια, πρέπει να είναι εκατομμύρια κουτάκια σε πολλά διαφορετικά μεγέθη και χρώματα.
Τα έχω όλα τακτοποιημένα στη σειρά, το ένα δίπλα στο άλλο ευθυγραμμισμένα και σε πολύ καλή κατάσταση.
Τα προσέχω πολύ αφού ασχολούμαι μαζί τους αρκετά.
Το πρόβλημα που υπάρχει είναι λόγω της ελαττωματικής μου κατασκευής.
Βγήκα από το εργοστάσιο χωρίς καπάκια.
Εκατομμύρια κουτάκια στο μυαλό μου ανοιχτά.
Οι σκέψεις μου έχουν έχουν ανατραφεί με τέτοιο τρόπο ώστε είναι μαθημένες να πηδούν από το ένα κουτί στο άλλο, να περνούν ώρα μεταξύ τους, να παίζουν, να χορεύουν, να γελούν, αλλά και κατά καιρούς να ενοχλούν η μία την άλλη (πάντα υπαρχουν και κάποιες αντιδραστικές).
Δεν με πειράζουν τα παιχνίδια τους – τουναντίον- και γενικά έχω καταφέρει, όταν ξεφεύγουν λίγο να τους επιβάλλομαι.
Είναι και φορές όμως που μία πιο τσαχπίνα και ατίθαση, θα ακουμπήσει τα χέρια στην άκρη του κουτιού της, θα βγάλει το κεφάλι της έξω και σαν ελατήριο θα πεταχτεί στα άλλα κουτάκια και τότε θα ξεκινήσει ο χαμός!
Θα τις ξυπνήσει όλες μαζί, θα τις αναστατώσει και θα γίνει εκεί μέσα “της τρελής”, έκφραση που στέκει και χωρίς τα εισαγωγικά, γιατί τρελή είμαι.
Άιντε μετά να οργανωθώ για να τις βάλω σε τάξη.
Αναλογίζομαι, ότι αυτό που κάνω είναι να δίνω στις σκέψεις μου ζωή.
Έτσι τις θέλω. Έτσι τις βλέπω.
Πώς να τις καταστρέψω; Για κάποιο λόγο γεννήθηκαν κάποια στιγμή.
Πώς να τις κλείσω σε ένα κουτί; Χωρίς φως και με περιορισμένο αέρα;
Για να υπάρχει τάξη, ηρεμία και γαλήνη, αυτές τις άτακτες, τις νανουρίζουν με μελωδίες κάποιες άλλες που είναι κάπως πιο ώριμες και πιο ψύχραιμες που αναλαμβάνουν.
Κι έτσι άλλες χουζουρεύουν, ενώ κάποιες άλλες (Ευτυχώς, Παναϊα μου!) κοιμούνται βαθειά!
Μάλλον γι’αυτό δεν μου έδωσε ο κατασκευαστής καπάκια.
Γιατί τα δικά μου κουτάκια χρειάζονται αέρα. 😉
#thoughts
μυαλό σκέψεις τάξη στο μυαλό