Δείτε τώρα, τί έχω πάθει.

Είναι τόσο “μεγάλο” αυτό που νιώθω και σκέφτομαι για το Parenthood που δεν ξέρω τί να πρωτοπώ.

Κάποιοι θα αναρωτιέστε, τί είναι το “Parenthood”.

Είναι μία τηλεοπτική σειρά η οποία ξεκίνησε να προβάλλεται στο NBC το 2010 και τελείωσε πριν από λίγες εβδομάδες.

Είχα αποφασίσει να δω τα πρώτα επεισόδια γιατί πρωταγωνιστούν δύο ηθοποιοί που είχα αγαπήσει από άλλες σειρές η Lauren Graham (Gilmore Girls) και ο Peter Krause (Six Feet Under), οι οποίοι – άκου να δεις, κουτσομπολιό-έμαθα ότι είναι ζευγάρι στη ζωή. Στη σειρά είναι αδέρφια.
Μετά κόλλησα.
Στην πορεία λάτρεψα όλους τους ηθοποιούς.  Dax Shepard, Monica Potter, Craig T. Nelson, Bonnie Bedelia, Ray Romano, Erika Christensen, Sam Jaeger κ.α.

Παρακολουθούμε τη ζωή της οικογένειας Braverman, που μικρή δεν την λες.

 

Ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι, ο Zeek και η Camille Braverman, έχουν 4 παιδιά, τον Adam , τη Sarah, τον Crosby, την Julia και κάμποσα εγγόνια κλπ. Το σύνολο καμιά 20αριά άτομα.

 

(via wikipedia)

Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη και “δεμένη” οικογένεια.

“Team Braverman” ακούστηκε κάποιες φορές στα επεισόδια με αφορμή κυρίως κάτι αγώνες baseball, υπογραμμίζοντας όμως την ενότητα που έχουν μεταξύ τους.

Όπως ίσως αντιλαμβάνεστε, το γεγονός ότι είναι μια πολυμελής οικογένεια, δίνει το περιθώριο μέσα στα 6 χρόνια περίπου που παιζόταν η σειρά, να καλύψει σχεδόν όλων των ειδών τις σχέσεις.

Γονιός-παιδί, αδέρφια, ζευγάρι, παππούς και γιαγιά με εγγόνια, θείους θείες με ανήψια, ξαδέρφια, ακόμη και προπάπππου ή προγιαγιά με δισέγγονο κλπ.

Εδώ είναι που θέλω να κάνω την πρώτη σημείωση.

Το εύρος των σχέσεων το κάνει να απευθύνεται σε όλους.

Δεν χρειάζεται να είσαι γονιός για να σε αγγίξει ή για να ταυτιστείς με καταστάσεις και συμπεριφορές.

Σίγουρα η ιδιότητα του γονιού μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κάποια επιπλέον συναισθήματα, γιατί προβάλεις τον εαυτό σου σε αυτά που βλέπεις, αλλά πιστέψτε με, σε αυτή τη σειρά δάκρυσα και…εντάξει έκλαψα πολύ  και σε σκηνές που δεν είχαν να κάνουν με τις γονεϊκές σχέσεις.

 

Η υπόθεση δεν είναι μία, αλλά όσες και οι σχέσεις.

Κάντε έναν υπολογισμό και..θα χάσετε το μέτρημα.

Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται “ανθρώπινοι”. Καθημερινοί.

Με προτερήματα αλλά και  ελαττώματα, με  τις ευαισθησίες και τις επιπολαιότητές τους.

Κάνουν λάθη μεγάλα ή μικρά, αλλά μεγαλοπρεπούν κιόλας.

Ζουν ευτυχισμένες στιγμές και στιγμές απογοήτευσης και περνούν και τη δύσκολη εμπειρία του πόνου σωματικού ή ψυχικού, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Η δεμένη οικογένεια μπορεί να φαντάζει ιδανική ,γιατί ακριβώς μέσα σε όλο αυτό δεν είναι αψεγάδιαστη.

Το Parenthood δεν εξωραϊζει καταστάσεις και σχέσεις.

Ίσως κάποια πράγματα να φαίνονται ιδανικά και πλασματικά, αλλά για τα δικά μου μάτια δεν είναι. Βρήκα ταύτιση σε πάρα πολλά σημεία και σε πολλές διαφορετικές σχέσεις που υπάρχουν χιαστή.

Το βασικό μήνυμα που περνά η σειρά κατά τη γνώμη μου είναι, ότι όσα κι αν συμβούν, όσες  κακοτυχίες, όσες παρεξηγήσεις, όσα λάθη κι αν προκύψουν, όσο πόνο κι αν περνάς, όταν υπάρχει αγάπη, βαθιά και αυτόματη, όλα εξομαλύνονται, μαλακώνουν, γλυκαίνουν.

Όταν αγαπάς προσπαθείς, θέλεις, βάζεις τα πράγματα σε άλλο πρίσμα για να τα δεις. Κάποιες φορές υποχωρείς εσύ, κάποιες οι άλλοι, γιατί υπάρχει αγάπη, κατανόηση, δέσιμο και θέληση να υπάρχει ευτυχία.

Στα χρόνια που παρακολούθησα τη σειρά έζησα τις επαναστατικές διαθέσεις των παιδιών, το νοιάξιμο των γονιών, τους χαζοκαυγάδες που κάνουν τα αδέρφια που όσο κι αν μεγαλώσουν επειδή είναι κοντά και νιώθουν άνετα δεν διστάζουν να φερθούν σαν 5χρονα μεταξύ τους,

τις κρίσιμες στιγμές στα ζευγάρια, τις δυσκολίες που πέρασαν και παρέμειναν μαζί,

τον έρωτα, τον πόνο να χάνεις κάποιον αγαπημένο, το βάσανο να βλέπεις το δικό σου άνθρωπο να υποφέρει, την ανησυχία του γονιού για το παιδί του (συναντάμε και το σύνδρομο Asperger’s),

την απογοήτευση αλλά και την παρηγοριά που υπάρχει στην αγκαλιά του γονιού ή του αδερφού,

την προσπάθεια να ζήσουν τα όνειρά τους με όλες τις αντιξοότητες κι ένα σωρό ατελείωτες άλλες στιγμές που νομίζω ότι όσες κι αν γράψω, δεν θα καταφέρω να τις συμπεριλάβω όλες.

Παρακολούθούσα τους ήρωες να μεγαλώνουν, ενώ παράλληλα ωρίμαζα κι εγώ.

Γνώρισα τη γλυκειά αλλαγή των χαρακτήρων μέσα από τις απαιτήσεις της ζωής.

6 χρόνια και η σειρά άγγιξε τόσα πολλά θέματα που ζούμε  ή παρακολουθούμε να ζουν δικοί μας άνθρωποι.  Χωρισμένοι γονείς, καταχρήσεις, καρκίνο, ομοφυλοφιλία, υιοθεσία και παρένθετη μητέρα, απιστία, κρίση στη σχέσεις, bullying, μονογονεϊκή οικογένεια, κατάθλιψη και το θάνατο.

 

Αχ, αυτή η εικόνα, είναι τόσα πολλά άλλα από αυτό που μπορεί να φαντάζεστε. Αν το δείτε, θα με θυμηθείτε. Κι ελάτε να το συζητήσουμε.

Μπορώ να μιλάω ώρες για το Parenthood.

Αν δεν είναι η πιο αγαπημένη μου, σίγουρα είναι μέσα στις πιο πιο λατρεμένες μου.

Ξέρετε απο πού φαίνεται;

Από τον τρόπο που περίμενα κάθε εβδομάδα να δω το κάθε επεισόδιο και δεν το χόρταινα.

Από το γεγονός ότι τον τελευταίο 6ο κύκλο, δεν τον είδα επεισόδιο-επεισόδιο, αλλά περίμενα να τελειώσει, να συγκεντρώσω όλα τα επεισόδια, για να τα δω μαζεμένα και να το απολαύσω για τελευταία φορά και να το αποχαιρετίσω.
Το Parenthood είναι ίσως η μόνη σειρά που με έχει κάνει να συγκινηθώ τόσο και να κλάψω.

Θα μπορούσα να πω ότι είναι στην ίδια θέση με το Six Feet Under, αλλά… με διαφορετικό τρόπο.
Δεν ξέρω…Μπορεί να παίζει ρόλο και η ψυχολογία μου. Αλλά, hello. Δεν ήταν και λίγα χρόνια που το έβλεπα.

Έχω αγαπήσει τους ήρωες.

6 χρόνια κάποια στιγμή έχω βρει λίγο ή πολύ  τον εαυτό μου σε όλους τους.

Όμως όσο κι αν τη λατρεύω, δεν είναι από τις σειρές που θα έχω σε κάποιο σκληρό δίσκο για να την ξαναδώ. Όχι. Τουλάχιστον δεν θα επιλέξω να βάλω να τη δω όπως για παράδειγμα το Friends, παρά ίσως όταν μεγαλώσει η κόρη μου και θελήσει να τη δούμε παρέα.

Πείτε με υπερβολική, δεν με νοιάζει, αλλά όταν 6 χρόνια επιδιώκεις με λαχτάρα αυτήν την τακτική επαφή και για 42 λεπτά ζεις έντονα συναισθήματα, ταυτίζεσαι, γελάς, στεναχωριέσαι, κλαις από συγκίνηση, ζεις τη χαρά τους, ζεις τη λύπη τους, πονάς μαζί τους, τους θαυμάζεις, απογοητεύεσαι, νιώθεις το σκίρτημα, την απόρριψη, το σοκ, την αγάπη και όλα τα άλλα, δημιουργείς σχέση.

Ναι! Με μια τηλεοπτική σειρά.
Γιατί μπορεί να σε κάνει να δεις πράγματα από τον εαυτό σου και τη ζωή σου.

Αναμοχλεύει συναισθήματα και σκέψεις.

Είναι σαν να κάνεις έναν στενό φίλο,που  σου προσφέρει απίστευτες συγκινήσεις, πρωτόγνωρες, αλλά κάποια στιγμή, αναγκάζεστε να αποχωριστείτε. Πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση στα μάτια σου και στην καρδιά σου.

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ακόμη κι αν σας αρέσει πάρα πολύ το Parenthood, δεν θα νιώσετε όπως εγώ και ίσως όλοι όσοι παρακολουθούσαμε τη σειρά από την αρχή της.

Η προσμονή κάθε εβδομάδα για το κάθε νέο επεισόδιο και για 6 season σίγουρα μεγενθύνει αυτό που ένιωθα και νιώθω.

Γι’αυτό και κάνει γλυκόπικρο αυτό τον αποχωρισμό.

Αντίο, Ζeek, Camille, Adam, Sarah, Crosby, Julia, Kristina, Joel, Jasmine, Amber, Drew, Hank, Max, Haddie, Sydney, Jabbar, Victor, Ryan, Mark.

Θα μου λείψετε πολύ.

Αντίο, Parenthood.

 

 

Bonnie Bedelia Braverman Craig T. Nelson Dax Shepard Erika Christensen Gilmore Girls Lauren Graham Monica Potter Parenthood Peter Krause Ray Romano Sam Jaeger Six Feet Under τηλεοπτική σειρά