(Image by Steven Depolo)

Είναι από τις φορές που κάθομαι να γράψω για να ξεκαθαρίσω λίγο αυτό που έχω στο μυαλό μου.

Πρέπει να κάνω αυτό που μας έλεγαν στον σχολείο.

“Πριν εκφράσεις κάτι πολύπλοκο, κράτησε σημειώσεις για να το ξεκαθαρίσεις”.

(Εντάξει, τσύριε!)

Ξεπερνάω το θέμα των καλών τρόπων συμπεριφοράς και της ευγένειας που επιβάλλουν να λες “Ευχαριστώ”, όταν προσφέρεται κάτι.

Δεν μένω στο τυπικό.

Αναλύω λίγο το ουσιαστικό και κυρίως το τί σημαίνει για σένα τον ίδιο, να πεις “Ευχαριστώ”.

Αισθάνομαι πως όταν λες “Ευχαριστώ” την ώρα που κάποιος σου δίνει κάτι, είτε αυτό είναι σε λέξεις, είτε  πράξη, είτε  αντικείμενο, εκείνη τη στιγμή νιώθεις την αξία  της προσφοράς.

Το εκτιμάς. Για σένα.

Εκτιμάς και ευγνωμονείς αυτό που δίνεται.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γίνεσαι πλουσιότερος.

Υλικά, ηθικά, συναισθηματικά. Έχει σημασία;

Θα μου πείτε, ότι κάποιοι δεν λένε “Ευχαριστώ” από εγωισμό, από αγένεια, γιατί θεωρούν την όποια προσφορά δεδομένη, γιατί έπαθαν ένα “ξεχάστηκα – μα, έπρεπε να το πω;-στα λόγια κολλάς;”.

Δικαιολογίες και υπεκφυγές πάντα υπάρχουν, αλλά αυτή τη στιγμή δεν εξετάζω γιατί το κάνουν.

Εξετάζω, πόσο κρίμα είναι για τους ίδιους να στερούν από τον εαυτό τους ένα δεύτερο  δώρο παράλληλο με αυτό που τους χαρίζεται. Καμιά φορά και μεγαλύτερο.

Είναι ωραίο το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης.

 Νιώθεις ότι μεγαλώνουν τα πνευμόνια σου, φουσκώνουν από οξυγόνο και ανεβαίνεις ψηλά τόσο που δεν πατούν τα πόδια σου στη γη.

(Βοηθάει το γραπτό, τσύριε. Είχατε δίκιο.)

#thoughts

Dido Thank you ευγνωμοσύνη Ευχαριστώ σκέψεις