Πριν από μέρες, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ 2014, ο φίλος Χρήστος έθεσε στο facebook την ερώτηση της ημέρας:
“Αν αύριο έχανες όλες σου τις αναμνήσεις εκτός από μία, ποια θα ήταν εκείνη η #MiaAnamnisi που θα ήθελες να κρατήσεις για πάντα;”
Τι πιο εύκολο από το να ξεχυθούν στο μυαλό σου ένα σκασμό αναμνήσεις από τότε που ήσουν πιτσιρδέλι και έτρεχες στα χέρια της γιαγιάς να σου δώσει το πρώτο, ασιρόπιαστο ακόμα, φοινίκι που μόλις βγήκε από το φούρνο, μετά να μεταπηδάς στα καλοκαίρια που πέταγες στην κυριολεξία από τα χέρια του παππού σου που σε εκτόξευε ψηλά για να προσγειωθείς στα αλμυρά κύματα της θάλασσας, έως τη χθεσινή μέρα, 30 χρόνια μετά και το τεράστιο μπουκέτο λουλούδια που σου έφερε ο καλός σου επειδή απλά το ήθελε…
Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που έχουν ζήσει με όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια έως τώρα…
Επειδή όμως είμαι επίσης από τους υπεραναλυτικούς ανθρώπους που ταλαιπωρώ τον άμοιρο εγκέφαλο με σενάρια και σκέψεις πέραν του δέοντος, η ερώτηση αυτή συνέχισε να με ταλανίζει για ώρα… ένιωσα μια αδικία για τις “άλλες” αναμνήσεις…. Αυτές που δημιουργούν τα λεγόμενα “αρνητικά συναισθήματα”.
Αυτές οι «άσχημες» αναμνήσεις που δημιουργούν σφίξιμο στην καρδιά, ανημποριά στα πόδια… δάκρυα στα μάτια μέχρι και κραυγές που βγαίνουν άθελα από το στόμα…
Αυτές τις στιγμές λοιπόν κατέληξα ότι τις εκτιμώ περισσότερο… μη με παρεξηγείς!
Δεν τις αγαπώ, δεν τις νοσταλγώ… αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι τις εκτιμώ περισσότερο από τις άλλες.
Ο λόγος είναι η συμπύκνωση συναισθημάτων και αναμνήσεων που εμπεριέχουν…
Η στιγμή που χάνεις την αγαπημένη σου γιαγιά εμπεριέχει όλη τη δύναμη της αγάπης που σου είχε, όλες τις στιγμές που σου έδινε κρυφά από τη μαμά το γλυκό ή το χαρτζιλίκι… όλες τις στιγμές που σου έδινε την ευχή της…
Η στιγμή που βλέπεις τον πατέρα σου να κείτεται στο κράσπεδο μετά από ατύχημα εμπεριέχει όλη την απέραντη αγάπη που έχεις σε αυτόν, την ασφάλεια που έχεις νιώσει κοντά του, την ημέρα που σε πήγε στο γήπεδο, την ημέρα που σε έμαθε να χρησιμοποιείς το λεωφορείο, την ανάκριση πριν το πρώτο ραντεβού…
Η στιγμή που μαθαίνεις για την αρρώστια της αδελφής σου εμπεριέχει όλες τους καβγάδες που είχες για ρούχα, τηλέφωνο, καλλυντικά… την αλληλεγγύη σε αταξίες, τις στιγμές που συνεννοήστε με μια και μόνο ματιά, τα ατελείωτα βράδια στο σινεμά, τις εξορμήσεις στα μαγαζιά, τις περιττές αγκαλιές που σου ζητάει πάντα, την αίσθηση ότι ποτέ δεν είσαι μόνη σε αυτή τη ζωή…
Η στιγμή του χωρισμού από τον έρωτά σου χωράει όλες τις ρομαντικές στιγμές που έζησες και περνάνε σαν παρέλαση μπροστά σου… τις στιγμές που σου κράταγε το χέρι, τα χάδια και τα κλεφτά φιλιά… τις μουσικές αφιερώσεις και τους χορούς στο σκοτάδι… Τη στιγμή της μεγάλης ερώτησης, το τρέμουλο στα γόνατα και τις πεταλούδες στο στομάχι…
Μια συμπύκνωση ευλογημένη για την οποία είμαι ευγνώμων.
Αυτές οι στιγμές με έκαναν δυνατή, με έκαναν να σκέφτομαι τα καλά, με έκαναν να γνωρίζω τη δύναμή μου απέναντι στη ζωή… Θέλοντας και μη σε προετοιμάζουν έστω και λίγο, για πράγματα που αυτή η άστατη ζωή επιφυλάσσει…
Μην τις αρνείσαι λοιπόν… είναι κομμάτι του εαυτού σου και παρ’ όλο που μπορεί να έχουν κλέψει αθωότητα, ανεμελιά, ασφάλεια… πάνω στο αλισβερίσι τους δίνουν κάτι σημαντικό για σένα και μόνο…
Σου δίνουν δύναμη που καταλαβαίνεις με τον καιρό, δίνουν ωριμότητα και αν τις αφήσεις δίνουν με το χρόνο μια γαλήνη, μια ηρεμία ότι μπορεί να έρθουν άσχημες στιγμές, αλλά θα βρεις τη δύναμη για το παρακάτω… και κάτι ακόμη: γνωρίζεις καλύτερα αυτή τη μικρή φωνή που πετιέται κάθε τρεις και λίγο, πότε από το μυαλό σου και πότε από την καρδιά σου, γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου…
Κρατάω λοιπόν τις χαρούμενες στιγμές που έζησα για τη νοσταλγία και την ιστορία, αλλά έχω τις «δυνατές» αναμνήσεις μου για να νιώθω… απλά να νιώθω ό,τι καλό μου έλαχε στη ζωή μου…
Σ.Σ. για τη φωτό
O Dylan…. Γεννημένος τυφλός από το ένα μάτι αλλά με καρδιά γενναιόδωρη και αθώα… επιληπτικός, ακολουθεί αγωγή που τον κάνει να κοιμάται τις περισσότερες ώρες… ο γιατρός έλεγε ότι θα ζήσει έως τα 2…. σε λίγους μήνες γίνεται 5… Τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάει στην αγκαλιά του Μορφέα, αλλά υπάρχει ένα πράγμα που τον κάνει να ζωντανεύει λες και γίνεται ξανά κουτάβι… το νερό σε οποιαδήποτε μορφή… η βροχή, η θάλασσα, έστω και μια μικρή υγρή λακουβίτσα φτάνει για να χοροπηδήσει από τη χαρά του…
Βρίσκει τη Μεγάλη Ομορφιά της ζωής του εκεί…. στο νερό και φυσικά τα χάδια…
(Monika’s portrait: Christos Loufopoulos)
Mόνικα Κρητικού – Bio
Γεννήθηκα φθινόπωρο στην Αθήνα. Στην οικογένειά μου συναντιέται η Ανατολή με τη Δύση και αυτό επηρέασε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, που σκέφτομαι, που δρω.Ο κόσμος του business με παρέσυρε για μια δεκαετία, μου έμαθε πολλά αλλά μετά αφέθηκα σε αυτό που ήθελε η καρδιά… τη φωτογραφία!
Μ’ αρέσει να κοιτάω τα σύννεφα…. λατρεύω το φως και τον αέρα. Θα με βρεις να τριγυρνώ με έναν καφέ στο χέρι και με πολλές ερωτήσεις στο κεφάλι. ‘Οσο αργά πίνω τον καφέ μου τόσο γρήγορα καταβροχθίζω τα βιβλία… Βρίσκω την ομορφιά της ζωής μέσα από το φακό μου. Μ’ αρέσει να συναντώ ανθρώπους στις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής τους, να μαγεύομαι από τη θετική ενέργεια και τα ειλικρινή χαμόγελα.
Είμαι ευγνώμων για πολλά…
H Μόνικα Κρητικού είναι επαγγελματίας φωτογράφος.
Δημιουργίες της μπορείτε, να δείτε στο fiorellophotography.com
facebook αναμνήσεις Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ σκέψεις
Μη με λησμόνει…
Written by Monika Kritikou, Posted in Comments, Guest Stars
Πριν από μέρες, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ 2014, ο φίλος Χρήστος έθεσε στο facebook την ερώτηση της ημέρας:
“Αν αύριο έχανες όλες σου τις αναμνήσεις εκτός από μία, ποια θα ήταν εκείνη η #MiaAnamnisi που θα ήθελες να κρατήσεις για πάντα;”
Τι πιο εύκολο από το να ξεχυθούν στο μυαλό σου ένα σκασμό αναμνήσεις από τότε που ήσουν πιτσιρδέλι και έτρεχες στα χέρια της γιαγιάς να σου δώσει το πρώτο, ασιρόπιαστο ακόμα, φοινίκι που μόλις βγήκε από το φούρνο, μετά να μεταπηδάς στα καλοκαίρια που πέταγες στην κυριολεξία από τα χέρια του παππού σου που σε εκτόξευε ψηλά για να προσγειωθείς στα αλμυρά κύματα της θάλασσας, έως τη χθεσινή μέρα, 30 χρόνια μετά και το τεράστιο μπουκέτο λουλούδια που σου έφερε ο καλός σου επειδή απλά το ήθελε…
Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που έχουν ζήσει με όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια έως τώρα…
Επειδή όμως είμαι επίσης από τους υπεραναλυτικούς ανθρώπους που ταλαιπωρώ τον άμοιρο εγκέφαλο με σενάρια και σκέψεις πέραν του δέοντος, η ερώτηση αυτή συνέχισε να με ταλανίζει για ώρα… ένιωσα μια αδικία για τις “άλλες” αναμνήσεις…. Αυτές που δημιουργούν τα λεγόμενα “αρνητικά συναισθήματα”.
Αυτές οι «άσχημες» αναμνήσεις που δημιουργούν σφίξιμο στην καρδιά, ανημποριά στα πόδια… δάκρυα στα μάτια μέχρι και κραυγές που βγαίνουν άθελα από το στόμα…
Αυτές τις στιγμές λοιπόν κατέληξα ότι τις εκτιμώ περισσότερο… μη με παρεξηγείς!
Δεν τις αγαπώ, δεν τις νοσταλγώ… αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι τις εκτιμώ περισσότερο από τις άλλες.
Ο λόγος είναι η συμπύκνωση συναισθημάτων και αναμνήσεων που εμπεριέχουν…
Η στιγμή που χάνεις την αγαπημένη σου γιαγιά εμπεριέχει όλη τη δύναμη της αγάπης που σου είχε, όλες τις στιγμές που σου έδινε κρυφά από τη μαμά το γλυκό ή το χαρτζιλίκι… όλες τις στιγμές που σου έδινε την ευχή της…
Η στιγμή που βλέπεις τον πατέρα σου να κείτεται στο κράσπεδο μετά από ατύχημα εμπεριέχει όλη την απέραντη αγάπη που έχεις σε αυτόν, την ασφάλεια που έχεις νιώσει κοντά του, την ημέρα που σε πήγε στο γήπεδο, την ημέρα που σε έμαθε να χρησιμοποιείς το λεωφορείο, την ανάκριση πριν το πρώτο ραντεβού…
Η στιγμή που μαθαίνεις για την αρρώστια της αδελφής σου εμπεριέχει όλες τους καβγάδες που είχες για ρούχα, τηλέφωνο, καλλυντικά… την αλληλεγγύη σε αταξίες, τις στιγμές που συνεννοήστε με μια και μόνο ματιά, τα ατελείωτα βράδια στο σινεμά, τις εξορμήσεις στα μαγαζιά, τις περιττές αγκαλιές που σου ζητάει πάντα, την αίσθηση ότι ποτέ δεν είσαι μόνη σε αυτή τη ζωή…
Η στιγμή του χωρισμού από τον έρωτά σου χωράει όλες τις ρομαντικές στιγμές που έζησες και περνάνε σαν παρέλαση μπροστά σου… τις στιγμές που σου κράταγε το χέρι, τα χάδια και τα κλεφτά φιλιά… τις μουσικές αφιερώσεις και τους χορούς στο σκοτάδι… Τη στιγμή της μεγάλης ερώτησης, το τρέμουλο στα γόνατα και τις πεταλούδες στο στομάχι…
Μια συμπύκνωση ευλογημένη για την οποία είμαι ευγνώμων.
Αυτές οι στιγμές με έκαναν δυνατή, με έκαναν να σκέφτομαι τα καλά, με έκαναν να γνωρίζω τη δύναμή μου απέναντι στη ζωή… Θέλοντας και μη σε προετοιμάζουν έστω και λίγο, για πράγματα που αυτή η άστατη ζωή επιφυλάσσει…
Μην τις αρνείσαι λοιπόν… είναι κομμάτι του εαυτού σου και παρ’ όλο που μπορεί να έχουν κλέψει αθωότητα, ανεμελιά, ασφάλεια… πάνω στο αλισβερίσι τους δίνουν κάτι σημαντικό για σένα και μόνο…
Σου δίνουν δύναμη που καταλαβαίνεις με τον καιρό, δίνουν ωριμότητα και αν τις αφήσεις δίνουν με το χρόνο μια γαλήνη, μια ηρεμία ότι μπορεί να έρθουν άσχημες στιγμές, αλλά θα βρεις τη δύναμη για το παρακάτω… και κάτι ακόμη: γνωρίζεις καλύτερα αυτή τη μικρή φωνή που πετιέται κάθε τρεις και λίγο, πότε από το μυαλό σου και πότε από την καρδιά σου, γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου…
Κρατάω λοιπόν τις χαρούμενες στιγμές που έζησα για τη νοσταλγία και την ιστορία, αλλά έχω τις «δυνατές» αναμνήσεις μου για να νιώθω… απλά να νιώθω ό,τι καλό μου έλαχε στη ζωή μου…
Σ.Σ. για τη φωτό
O Dylan…. Γεννημένος τυφλός από το ένα μάτι αλλά με καρδιά γενναιόδωρη και αθώα… επιληπτικός, ακολουθεί αγωγή που τον κάνει να κοιμάται τις περισσότερες ώρες… ο γιατρός έλεγε ότι θα ζήσει έως τα 2…. σε λίγους μήνες γίνεται 5… Τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάει στην αγκαλιά του Μορφέα, αλλά υπάρχει ένα πράγμα που τον κάνει να ζωντανεύει λες και γίνεται ξανά κουτάβι… το νερό σε οποιαδήποτε μορφή… η βροχή, η θάλασσα, έστω και μια μικρή υγρή λακουβίτσα φτάνει για να χοροπηδήσει από τη χαρά του…
Βρίσκει τη Μεγάλη Ομορφιά της ζωής του εκεί…. στο νερό και φυσικά τα χάδια…
(Monika’s portrait: Christos Loufopoulos)
Mόνικα Κρητικού – Bio
Γεννήθηκα φθινόπωρο στην Αθήνα. Στην οικογένειά μου συναντιέται η Ανατολή με τη Δύση και αυτό επηρέασε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, που σκέφτομαι, που δρω.Ο κόσμος του business με παρέσυρε για μια δεκαετία, μου έμαθε πολλά αλλά μετά αφέθηκα σε αυτό που ήθελε η καρδιά… τη φωτογραφία!
Μ’ αρέσει να κοιτάω τα σύννεφα…. λατρεύω το φως και τον αέρα. Θα με βρεις να τριγυρνώ με έναν καφέ στο χέρι και με πολλές ερωτήσεις στο κεφάλι. ‘Οσο αργά πίνω τον καφέ μου τόσο γρήγορα καταβροχθίζω τα βιβλία… Βρίσκω την ομορφιά της ζωής μέσα από το φακό μου. Μ’ αρέσει να συναντώ ανθρώπους στις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής τους, να μαγεύομαι από τη θετική ενέργεια και τα ειλικρινή χαμόγελα.
Είμαι ευγνώμων για πολλά…
H Μόνικα Κρητικού είναι επαγγελματίας φωτογράφος.
Δημιουργίες της μπορείτε, να δείτε στο fiorellophotography.com
facebook αναμνήσεις Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ σκέψεις