Το πατρικό σπίτι της οικογένειας του παππού μου στέκεται όρθιο από το 1883.

Ακόμη και οι περαστικοί μπορούν να δουν τα διαπιστευτήρια ενός οικίσματος, που έμεινε το μοναδικό όρθιο όταν το 1894 αφανίστηκε όλη η περιοχή από το μεγάλο σεισμό. Μάλιστα λέγεται ότι και γι’αυτό το λόγο το χωριό ξαναχτίστηκε έχοντας ως κέντρο αυτό το σπίτι.

Για πάρα πολύ καιρό ήταν ακατοίκητο, (γι’αυτό και δεν έχω καμία ανάμνηση από το χώρο), μέχρι που λίγα χρόνια πριν η θεία μου το ανακαίνισε και το έκανε υπέροχο, δίνοντάς του μια άλλη αξία.

Μπαίνοντας στο χώρο  για να τον θαυμάσω στάθηκα σε πράγματα, που είναι μέρος της ιστορίας της οικογένειας.
Αυτό που με ταξίδεψε πίσω στο χρόνο ήταν αυτή η φωτογραφία του παππού και της γιαγιάς.

Ενώ σε αυτή την εικόνα είναι πολύ πιο νέοι από τότε, που τους θυμάμαι ως  παππού και γιαγιά (δεν ξέρω καν εάν είχα γεννηθεί τότε κιόλας), εγώ τους έχω πάντα στο μυαλό μου όπως είναι σε αυτή την απεικόνιση.

Όλες οι μνήμες μου με εκείνους έχουν μπροστά αυτή τη φωτογραφία σε αυτή τη συγκεκριμένη κορνίζα, που ήταν στολισμένη  μεταξύ άλλων από τα μέλη της υπόλοιπης οικογένειας στο σπίτι τους.

Παίζω ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου και προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα άνθρώπων μου και συνειδητοποιώ, ότι οι περισσότεροι είναι καταγεγραμμένοι από άλλες στιγμές από αυτή που έχουν σήμερα.

Δεν μπορώ να πω, ότι έχει να κάνει με την ομορφιά της εικόνας, αλλά πιο πολύ με την περίοδο που νιώθω ότι τους έζησα πιο έντονα ή τους είχα πιο κοντά μου.Και αυτή η εικόνα είναι ταυτισμένη με το χώρο του  παππού και της γιαγιάς, όπως τον ζούσα σαν μικρό παιδί.

Ναι, κύριε Φρόιντ μου, δεν ανακάλυψα τον τροχό της δικής σου επιστήμης, αλλά ήθελα να στο πω, έτσι όπως κάθομαι στον καναπέ και ανατρέχω στα παιδικά μου χρόνια.

Επίσης, γιατρέ μου, και επειδής το θυμήθηκα θέλω να σου πω, ότι όταν ήμουν πάρα πολύ μικρή και όντας το πρώτο εγγόνι, ανήψι, παιδί, γουατέβα της οικογένειας, μου τραγουδούσαν και μου χτυπούσαν παλαμάκια για να χορεύω στο κέντρο αυτό το τραγούδι.

 

Τελείωσε ο χρόνος;

Στην επόμενη συνεδρία, λοιπόν.

 

 

αναμνήσεις γιαγιά Ντίρλαντα Ξυλούρης παππούς πατρικό