Image by Victoria Johnson

Δεν με ενοχλούν οι αντίθετες απόψεις από τις δικές μου.

Ούτε η αμφισβήτηση.
Ούτε καν η ακύρωση γνώσεων, πεποιθήσεων και εντυπώσεων, που έχω σχηματίσει.

Ξεπερνώτας το ανθρώπινο -θεωρώ- πρώτο (πρωτόγονο να το πω;) εγωιστικό συναίσθημα της μικρής ενόχλησης, γιατί κάποιος “απορρίπτει” το λόγο μου και την έκφρασή μου, ακούω, διαβάζω, συζητάω και μπορώ να μπω σε διάλογο αμφισβητώντας τα πάντα μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Σέβομαι την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, ακόμη και όταν διαφωνώ.

Μέχρι του σημείου, που αρχίσουν να προσβάλλονται οι ανθρώπινες αξίες, η ηθική και σαφέστατα η αισθητική και η νοημοσύνη μου.

Συνήθως αυτά τα όρια ξεπερνιούνται εποχές  που προκύπτει ένα τεράστιο θέμα στην επικαιρότητα.

Τότε που θέλουμε να εκφράσουμε συναίσθημα, άποψη, είδηση. Τότε που θέλουμε να μοιραστούμε γιατί γεμίζουμε…ξεχειλίζουμε πληροφόρηση  και παραπληροφόρηση.

Είναι το σημείο, που αρχίζει η δική μου παιδική αφέλεια, όπου θεωρώ ότι τα social media είναι ένας χώρος συνάντησης και επικοινωνίας άνθρωπων. Είμαι αφελής αλλά όχι ανόητη, για να θεωρήσω ότι θα συμφωνούμε όλοι. Θα  εκφραστούμε και θα διαφωνήσουμε ακόμη και έντονα.

Έτσι και μετά το τραγικό γεγονός των ημερών και αφού πέρασα το πρώτο στάδιο της ανησυχίας και της φρίκης, άρχισα να διαβάζω τις ενημερώσεις φίλων, ειδησεογραφικών site και blog.

Ξεκίνησα να γράψω ένα status update το οποίο άλλαξα άπειρες φορές και το οποίο δεν δημοσίευσα ποτέ τελικά. Δεν ήξερα, τί να πρωτογράψω, οπότε δεν έγραψα τίποτα. Βέβαια, τί άλλο να πρόσθετα; Είχαν ειπωθεί τα πάντα κι είπα να μην κάνω το κερασάκι στην τούρτα.

Δεν ξέρω αν μπορώ να πω ότι ήταν προς έκπληξή μου, αλλά σίγουρα ήταν προς απογοήτευσή μου όταν για πολλοστή φορά  άρχισα να διαβάζω διαμάχες που εντείνονταν, ξέφευγαν.

Μέχρι το βράδυ της ίδιας ημέρας τα social media έγιναν απωθητικά. Με εξαίρεση το instagram και το pinterest, όπου η έκφραση είναι  διαφορετική, στο twitter (όπου εκεί βέβαια κάνει επανάσταση κάθε μέρα) και στο facebook άρχισαν να αγριεύουν τα πράγματα.

Κατανοώ ότι περνάμε δύσκολες εποχές και όλοι “είμαστε στα νύχια”, αλλά γιατί να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας;

Αφηνόμαστε τόσο πολύ με το log in θεωρώντας, ότι εδώ όλα δικαιολογούνται και όλα επιτρέπονται και γινόμαστε απόλυτοι ηθικοί κριτές των πάντων;

Όχι. Να μου κάνετε τη χάρη  και σε τέτοιες περιπτώσεις να μην συγκρίνετε τα social media με καφενείο. Έχω ζήσει καφενείο και σε χωριό μάλιστα, και δεν έχω συναντήσει αυτή την “αρένα”.

Νιώθω φορές, ότι ψάχνουμε αφορμή για να πέσουμε επάνω σε ένα θέμα (πολύ τραγικό ή και καθόλου π.χ. γιατί ξύρισε γουλί το κεφάλι της η τάδε άγνωστη σταρ) να το ξεσκίσουμε, να το κάνουμε εκατομμύρια ίνες και μετά αφού το σκυλεύσουμε, να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο και να προσπαθήσουμε να αφανιστούμε.

Νιώθω ότι πολλές φορές κάνουμε αναλύσεις για τις αναλύσεις, αμφισβητούμε για να αμφισβητήσουμε και διαφωνούμε, γιατί θέλουμε να διαφωνήσουμε με αυτό που αντιπροσωπεύουν τα πρόσωπα με τα οποία ερχόμαστε σε αντίθεση και όχι με τις απόψεις τους.

Α! Και για να φανούμε έξυπνοι!

Χρησιμοποιώ α’ πληθυντικό, γιατί αν και απέχω,  συμμετέχω με την ψυχή μου και τη θλίψη μου.

Είναι αυτές οι μέρες  που θα σου επιτεθούν γιατί θα πεις “καλημέρα” ή γιατί πίνεις τον καφέ σου με άσπρη ζάχαρη και όχι με στέβια.

Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθω, ότι μέρος αυτής της δικτύωσης μετατρέπεται σε μια τεράστια αρένα, όπου κάποιοι ξεκινούν να παλεύουν κι όσο ο αγώνας φουντώνει κι αρχίζουν να ξεσκίζουν τις σάρκες τους, πορώνονται κάποιοι θεατές και πηδούν από τις κερκίδες στην αρένα και μετά κι  άλλοι κι άλλοι και η μάχη γίνεται ανελέητη.

Κι οι υπόλοιποι θεατές είτε πανηγυρίζουν, είτε τσιρίζουν από τρόμο, είτε γιουχάρουν, είτε βάζουν τα χέρια τους μπροστά στο πρόσωπό τους και κλέβουν ματιές μέσα από τα δάχτυλά τους, (αλλά δεν κουνιούνται από τις θέσεις τους).

Σε αυτές τις εκδηλώσεις εκτός του ότι θεωρώ ότι κανείς δεν κερδίζει στο τέλος (άρα χαμένος χρόνος), έχει πολλή φασαρία με αποτέλεσμα να με πιάνει πονοκέφαλος (από τη θλίψη) και να μην μπορώ να ακούσω τίποτα και άρα να καταλάβω.

Όμως δεν απογοητεύομαι και δεν φεύγω, γιατί υπάρχουν και κάποιοι φίλοι που δημιουργούν περιβάλλον πολιτισμένο  και ενώ μιλούν για τα ίδια θέματα εκφράζονται με σεβασμό και αληθινό προβληματισμό και με βάζουν στο δρόμο των δικών μου αναζητήσεων.

Κι αυτός ο χώρος είναι ένα πάρκο που μπορώ να σκεφτώ ήρεμα και ακόμη και στα δύσκολα, να πάρω δύναμη.

Στο δικό μου home υπάρχουν και οι δύο τοποθεσίες.

Κι έχω την επιλογή, όπως όλοι μας,  για το πού θα κάνω check in.

 

#comment

 

comment facebook social media twitter σκέψεις