Πριν από λίγες εβδομάδες βρεθήκαμε με τον αδερφό μου περαστικοί από το μέρος που ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά μας.

Ο προορισμός μας δεν άφηνε χρόνο για βόλτα, παρά για μία ολιγόλεπτη στάση έξω από το πρώτο σπίτι της οικογένειας σε αυτή την πόλη. Στο πρώτο σπίτι που μετακόμισαν μετά το χωριό.

Η μονοκατοικία είχε αρκετά δωμάτια για να ζουν άνετα ο παππούς, η γιαγιά και οι θείοι μου. Ο μπαμπάς είχε φύγει από νωρίς για την Αθήνα.

 

Δεν ήταν δικής τους ιδιοκτησίας και τη νοίκιαζαν για πολλά χρόνια.

Κάποια στιγμή, κάπου εκεί λίγο πριν την εφηβεία μου, μετακόμισαν σε ένα διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας σε άλλη γειτονιά.

Είχα χρόνια να περάσω και στο λίγο χρόνο, εκεί στο βιαστικό πέρασμα, κατέβηκα από το αυτοκίνητο και στεναχωρήθηκα που δεν ειχα ούτε τη φωτογραφική μου μαζί, ούτε χρόνο για να φωτογραφήσω λεπτομέρειες.

 

Μπροστά στην κλειδωμένη πόρτα με αλυσίδα και λουκέτο κάτι τσίμπησε μέσα μου.

Βλέποντας την είσοδο με τα μπάζα, άρχισαν να περνούν εικόνες από εκείνα τα καλοκαίρια, που ο παππούς στο δεξί τοίχο κρεμούσε έναν μαυροπίνακα με όλα τα ονόματα των μελών της οικογένειας.

Κάθε ένας τραβούσε μια γραμμή δίπλα στο όνομά του κάθε φορά που έκανε ένα μπάνιο στη θάλασσα. Στο τέλος  του καλοκαιριού μετρούσαμε τις γραμμές για να δούμε ποιός είναι ο νικητής.

Θυμάμαι, ότι υπήρχε διαφωνία για το εάν μετρούσε διπλό το μπάνιο και το πρωί και το βράδυ και με πείραζαν ώρες ατελείωτες. Για το παιδικό της ηλικίας μου δεν ήταν αστεία πράματα αυτά.

Φυσικά και εννοείται ότι νικητής σχεδόν κάθε χρόνο έβγαινε ο παππούς ή η γιαγιά. Ω, ναι! Δεν χαριζόντουσαν κι επίσης ήταν και το δίκαιο. Ξεκινούσαν τα μπάνια από το Μάιο και σταματούσαν το Σεπτέμβρη. Κάθε μέρα.

Στο βάθος είδα τη σκάλα που ήταν γκρεμισμένη και θυμήθηκα που κρεμιόμουν για να μιλάω με το αγοράκι της γειτονικής οικογένειας ή για να τους χαζέυω όταν ετοίμαζαν τα καπνά πριν τα κρεμάσουν στον ήλιο.

Νοερά ανέβηκα στον πάνω όροφο και θυμήθηκα το καθιστικό που μαζευόταν όλη η οικογένεια και μου τραγουδούσαν “Ω ντιρ λα ντα ντιρ λα ντα ντα” και χτυπούσαν παλαμάκια κι εγώ χόρευα (ΟΧΙ! Δεν υπάρχουν πειστήρια-μην ρωτάτε γιατί αυτό το τραγούδι – δεν ξέρω), στο μπαλκόνι που τα καλοκαίρια όποιος προλάβαινε έβγαζε το κρεβάτι για να κοιμηθεί και να κερδίσει τη δροσιά, εκείνο το μπαλκόνι που έβλεπε σε όλη την πόλη και στο φούρνο του κύριου Σπύρου, μπροστά στον οποίο κάθε Πάσχα έψηνε όλη η γειτονιά και φυσικά απαιτούσα να γυρίσω τη σούβλα.

Κι έτσι όπως φεύγαμε μου ήρθε έντονη η επιθυμία να προσπαθήσω να βρω τρόπο να μπω σε αυτό το σπίτι. Να το δω πάλι. (Και θα το κάνω. )

Ένα πέρασμα express από το χρόνο.

Λίγο πιο πέρα είδαμε την ελληνική ύπαιθρο στολισμένη με κάτι δέντρα με μωβ ροζ περίεργα άνθη και μπλέχτηκαν τα χρώματα με τις αναμνήσεις.

 

Η μαμά μου είπε, ότι τα λένε “Δέντρο του Ιούδα”.

Ο φίλος μου Λεωνίδας, είπε ότι τα λένε Κουτσουπιές.

Στο χωριό που πήγαμε τα λένε  Κοτσίκια.

Ο Λεωνίδας μου είπε ότι το αναζήτησε ως “Κοτσίκι” στο google και του έβγαλε αυτό:

 

Μάλλον ο  Γκούγκλης του ήταν χαλασμένος και από ό,τι φαίνεται είχαμε όλοι δίκιο.

Το δέντρο λέγεται Κουτσουπιά ή Κότσικας ή Δέντρο του Ιούδα.

Πρέπει να ξαναπάω σε λίγο καιρό να τα ξαναδώ.

Αφού περάσω από το σπίτι του παππού.

Δεν είναι περίεργο πόσο δυνατός μαγνήτης γίνονται οι όμορφες αναμνήσεις;

#moments

#memories

 

 

 

 

αναμνήσεις κουτσουπιά όμορφες στιγμές το σπίτι του παππού