Αν περιμένετε να διαβάσετε, ότι έκανα το #KikiChallenge χορεύοντας στο δρόμο, ενώ το αυτοκίνητο είναι σε κίνηση, θα σας απογοητεύσω.
Κάνω άλλες ανοησίες  με μεγάλη επιτυχία, αλλά τέτοιες όχι.

Το #KikiChallenge ήταν η πρόκληση, που έβαλα μόνη μου στον εαυτό μου χωρίς να το έχω σκεφτεί πολύ.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γυμνάζομαι.
Όλα τα χρόνια της ζωής μου, το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει κάποιο τρόπο γυμναστικής, που από την παιδική μου ηλικία εναλλάσσεται.
Βόλλεϊ, γυμναστήριο, κολυμβητήριο, ποδήλατο, πάντα κάτι έκανα και πάντα κάτι κάνω.

Κι όμως από μικρή υπήρχε κάτι, που δεν μπορούσα να το καταφέρω και θεωρείται απίθανο να συμβαίνει για κάποιον άνθρωπο που ασκείται.
Δεν μπορούσα να τρέξω.
Μπορούσα να κάνω γρήγορο βάδισμα πολλά χιλιόμετρα, αλλά όταν έμπαινε ο παράγοντας “τρέξιμο”, ανέστειλα τις προσπάθειες.

Η δυσκολία ξεκινά από το Δημοτικό και συνεχίστηκε  στο Γυμνάσιο – Λύκειο.
Μπορούσα να τρέξω (σχετικά) γρήγορα 100άρια και άλλες τέτοιες μικρές αποστάσεις, αλλά εάν έπρεπε να διανύσουμε μεγαλύτερες αποστάσεις ήταν το χειρότερό μου. Δεν είχα αντοχή.
Φυσικά, επειδή εκείνα τα χρόνια δεν ασχολήθηκε κανένας εκπαιδευτικός ιδιαίτερα μαζί μου στο συγκεκριμένο κομμάτι, δεν με βοήθησε να ξεπεράσω αυτό το πρόβλημα. Δεν με βοήθησε, να προσπαθήσω.
Ίσως ακούγεται παράλογο, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά τους γυμναστές μας να ασχολούνται με τις ικανότητές μου στο βόλλεϊ (που ήμουν σχετικά καλή), αλλά να δίνουν μικρή βαρύτητα στην προθέρμανση. Ένα σύντομο ζέσταμα, διατάσεις κλπ και πάμε για παιχνίδι. Τέλος πάντων, πάει πέρασε αυτό, όμως εμένα με άφησε με αυτό το πρόβλημα, που κυρίως ήταν ψυχολογικό και με έκανε να μην θέλω να προσπαθήσω.
Τα γυμναστήρια ως χώροι δεν με ενέπνευσαν ποτέ για να προσπαθήσω κάτι τέτοιο, οπότε μου αρκούσε το γρήγορο βάδην ή το ποδήλατο για ζέσταμα.

Φτάνουμε, λοιπόν στο σήμερα.
Ήταν Οκτώβρης του 2018, όταν ένα Σάββατο είχα προγραμματίσει να πάω στο γυμναστήριο.
Είχα όμως μια έντονη επιθυμία να κάνω γυμναστική έξω και περιέργως ένιωσα μια περίεργη λαχτάρα να τρέξω!
Ανήκουστο για μένα.

Πήγα, λοιπόν σε έναν ανοιχτό χώρο άθλησης και αφού έκανα ένα καλό ζέσταμα με βάδισμα διατάσεις κλπ, ξεκίνησα να τρέξω.
Έκανα 200 μέτρα και μετά η γλώσσα ακούμπησε στο τερέν και συνέχισα με γρήγορο βάδην.
Είπα όμως, ότι δεν θα το βάλω κάτω και ότι αυτή την επιθυμία θα την παλέψω.
Παιδεύτηκα έτσι για καμιά ώρα και αποφάσισα να πηγαίνω κάθε μέρα να κάνω το ίδιο σιγά σιγά.

Δεν με ενδιέφερε να τρέξω σε μαραθώνιους και αγώνες. Ήθελα να τρέξω για μένα.
Ήθελα να μπορώ να τρέξω πάνω από αυτά τα 2 βασανιστικά λεπτά. Να αντέξω περισσότερο.
Έκανα μια αναζήτηση στο internet, για αρχάριους wanna be δρομείς και έβγαλα ένα δικό μου πρόγραμμα.
Μάλιστα, επέλεξα ένα που είχα δει να εφαρμόζουν φίλοι στα social, που έλεγε, αρχίζεις με το να τρέχεις 1 λέπτό και μετά περπατάς για 2 λεπτά και το κάνεις κυκλικά για κάποια σετ. Σε αυτό το πρόγραμμα σταδιακά αυξάνεις το χρόνο που τρέχεις και μειώνεις το χρόνο που βαδίζεις.

Υπερήφανη ξεκίνησα να το κάνω και δειλά-δειλά, άρχισα να κάνω τα δικά μου κατορθώματα stories στο instagram με το δικό μου hashtag #RunKikiRun. Ένιωσα, ότι μου ταίριαζε πολύ, αφού και ο Forrest Gump έτσι ξεκίνησε να τρέχει μια ημέρα ξαφνικά.

I just wanted to run!
Run with no particular reason.

Κάπου εκεί στην 3η – 4η ημέρα και ενώ μου είχε βγει η γλώσσα έξω, ο αγαπημένος μου φίλος coach Γιάννης Σολδάτος, που είναι personal fitness and marathon trainer και για μένα “δάσκαλος”, μου έστειλε  “Μπράβο!”.
Τον ευχαρίστησα και του είπα, ότι το παλεύω, αλλά φτύνω, βέβαια, βίδες στις διαδρομές.
Όταν με ρώτησε, τί πρόγραμμα ακολουθώ και του εξήγησα όλο καμάρι τα προγράμματα, που βρήκα στο ίντερνε, γέλασε λίγο μαζί μου (νομίζω πολύ, αλλά είναι ευγενικός) και μου είπε να σοβαρευτώ.

Γνωρίζοντας τη φυσική μου κατάσταση με ρώτησε σχετικά με τις αποστάσεις που μπορώ να διανύσω, τις αντοχές μου και έτσι μου ετοίμασε ένα πρόγραμμα 7 εβδομάδων ειδικά για εμένα.

Όταν το είδα, γέλασα λίγο (ΠΟΛΥ! “Είναι τρελός!”, σκέφτηκα!).
Την τελευταία ημέρα είχε ως καταληκτικό στόχο τα 7χλμ!
Σκέφτηκα, πως δεν υφάρχει φερίφτωση!!!
Από την άλλη μεριά, ο Γιάννης είναι ένας ειδικός, που όσες φορές με έχει συμβουλέψει σε κάτι στο παρελθόν, με είχε βοηθήσει πολύ!

Ένα πράγμα μόνο μου είπε στην αρχή: Nα πάρεις καλά παπούτσια!
Κι εγώ τσακίστηκα να πάρω.

Το πρόγραμμα είχε 4 ημέρες running και 3 ημέρες off. Ουσιαστικά είχα τρέξιμο σχεδόν μέρα παρά μέρα.

Κάθε ημέρα που είχα τρέξιμο είχε συγκεκριμένο αριθμό χιλιομέτρων, που έπρεπε να διανύσω.
Smart watch δεν έχω, οπότε κατέβασα στο κινητό μία από αυτές τις running εφαρμογές και αφού πήρα τα ακουστικά μου, ξεκίνησα.
Μουσική και ανάσες.

Η πρώτη ημέρα είχε 1,6 χιλιόμετρα.
Για εμένα που έτρεχα 200 μέτρα και με ζόριζε, μου φάνηκε “βουνό”, όταν το είδα.
Πίστεψα όμως στο δάσκαλό μου και ξεκίνησα.
Για έναν άνθρωπο που δεν έχει μάθει να τρέχει, το να διανύσει τρέχοντας αυτή την απόσταση χωρίς να σταματήσει, δεν είναι εύκολο.

Το ζητούμενο στην όλη διαδικασία μέχρι και την τελευταία ήμέρα ήταν να καλύψω την απόσταση χωρίς να σταματήσω.
Δεν είχα στο μυαλό μου το χρόνο. Έπρεπε να αποκτήσω αντοχή.
Μου φαινόταν πάρα πολύ δύσκολο το 7 χλμ!

Από την 1η ημέρα ο Γιάννης μου είπε  : “Σε λίγο καιρό θα τρέχεις τα 5 χλμ αέρα!”.
Σκέφτηκα, ότι μου το είπε για να με εμψυχώσει, αλλά επειδή τον  ξέρω και παρακολουθώ και τη δουλειά του, ίσως και να μπορώ.
Και ξεκίνησα και μαζί και το #RunKikiRun.

Κάθε φορά που τελείωνα μια διαδρομή και έκανα instagram story μία φωτογραφία με το συγκεκριμένο hashtag, ο coach μου ήταν εκεί με ένα “Μπράβο!”.
Χωρίς να είναι εκεί σαν φυσική παρουσία, ήταν μαζί μου σε ΚΑΘΕ απόσταση που διένυσα, για να με ενθαρρύνει και να μου πει αυτό το “Μπράβο!”.
Τις πρώτες ημέρες που έτρεξα την πρωτοφανή για μένα απόσταση των 2 χλμ, τον ρώτησα τί λάθος κάνω, γιατί ένιωθα μια κόπωση στις γάμπες μου πολύ γρήγορα.
Τότε ήταν που με ρώτησε, εάν κάνω καλό ζέσταμα.
Νόμιζα ότι έκανα, μέχρι που μου έστειλε ένα video για να κάνω το “σωστό” ζέσταμα (κι όχι αυτό που νόμιζα τόσο καιρό…).
Έτσι ξεπεράστηκε και αυτή η δυσκολία.

Και κάπως έτσι κάθε εβδομάδα άνοιγε λίγο περισσότερο η απόσταση και από τα 1.6 χλμ, πήγα στα 2.4 χλμ κι από εκεί στα 3.2 χλμ και μετά στα 4 χλμ και όταν έφτασα στα 5 χλμ ένιωσα ότι τελικά μπορώ, ναι, μπορώ!
Πέρα από το πρόγραμμα του δάσκαλού μου και την πίστη του σε μένα, ήταν η δική μου πρόκληση στον ίδιο μου τον εαυτό, αν μπορώ να τα καταφέρω. Θα τα καταφέρω! Αυτό έλεγα!
Σε μία περίοδο που η δουλειά ήταν στο φόρτε της, βρήκα τη φόρμουλα, να πηγαίνω για τρέξιμο το βράδυ, τη μόνη ώρα που μπορούσα να έχω λίγο χρόνο μόνο για μένα. Δεν θα σας μιλήσω για τα οφέλη του να τρέχεις, αλλά θα μείνω στο πόσο καλό έκανε στην ψυχολογία μου και την αποφόρτιση της ημέρας αυτή την απαιτητική περίοδο στο γραφείο.
Επέστρεφα  στο σπίτι μετά, έκανα ένα μπάνιο και κοιμόμουν σαν πουλάκι με καθαρό μυαλό και ήρεμη.
Δεν με εμπόδισε το ότι μπορεί να έφτανε 22:00 ή και 23:00 ακόμη, για να καταφέρω να φύγω για τρέξιμο.
Ούτε εάν έκανε κρύο. Το κρύο δεν με έχει πτοήσει ποτέ στη ζωή μου. Αντιθέτως μου αρέσει σε τέτοιες καταστάσεις.
Έχω μεγαλώσει σε χωριό και το κάψιμο στα μάγουλα, μου θυμίζει εκείνη την εποχή που παίζαμε στο δρόμο ακόμη και με το μεγαλύτερο ψύχος. Καμιά φορά σκέφτομαι, ότι αυτή η αίσθηση είναι και η επαφή με την παιδικότητά μου και με εμψύχωνε ακόμη περισσότερο.
Κάθε  βράδυ, λοιπόν, πού με ήθελες, πού με έβρισκες, στο Κέντρο Σταύρος Νιάρχος να τρέχω πέρα – δώθε στο κανάλι και στα αθλητικά τερέν.

Και επειδή όσο περνούσε ο καιρός, δεν μου έφτανε η απόσταση, κάποια μεσημέρια Σαββατοκύριακου έφτανα μέχρι την πλατεία Νερού και σήμερα που κατάφερα τα 7χλμ ξεμάκρυνα μέχρι τον Μπάτη! (YES!)

Σήμερα δηλώνω υπερήφανη για τον εαυτό μου, χαρούμενη, που επιβεβαιώνω το “Ποτέ μην λες ποτέ!” και ότι τα περισσότερα πράγματα είναι στο μυαλό μας και στην πίστη που έχουμε σε εμάς τους ίδιους!

Βέβαια, όλο αυτό δεν θα το κατάφερνα μόνη!
Όσο κι αν λέει ο δάσκαλος, ο coach μου, ότι μόνη μου τα κατάφερα, εγώ λέω πως δεν τα κατάφερα μόνη μου!
Εάν δεν είχα το πρόγραμμά του και κυρίως την πίστη του σε μένα, με την διαδικτυακή ουσιαστική παρουσία του δίπλα μου να με ενθαρρύνει, δεν θα
το πετύχαινα.
Δάσκαλε, μαζί τα καταφέραμε!
Μπορεί να μην τρέχαμε μαζί, αλλά ήσουν μαζί μου και σε ευχαριστώ!♥
Όχι μόνο για το πρόγραμμα, αλλά γιατί ήσουν εκεί.
Γιατί είσαι εκεί!

Και τώρα που φτάσαμε εδώ, μου ετοιμάζει τη συνέχεια του προγράμματος.
Του είπα, ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να τρέχω σαν αυτές τις κοπέλες στις διαφημίσεις για σερβιέτες, που τρέχουν ανέμελες χαμογελαστές με χαμόγελο και την κοτσίδα τους να πηγαίνει πέρα-δώθε ρυθμικά χαριτωμένα, γιατί για την ώρα εγώ την απόσταση τη διανύω κάπως έτσι.
Σαν τη Phoebe από το “Friends”.

Αυτό το τραγούδι το λατρεύω από τότε που κυκλοφόρησε.
Μέχρι πρόσφατα ήταν φαντασίωση, να το ακούω τρέχοντας.
Σήμερα έγινε πραγματικότητα.
Τρέχοντας στο Φάληρο!

‘Εφτασα στα 47 μου για να καταφέρω μέσα σε μόλις 2,5 μήνες κάτι, που πίστευα ότι ήταν πολύ δύσκολο!
Αφού το κατάφερα εγώ, τότε μπορείτε σίγουρα κι εσείς.
Με τον κατάλληλο coach, πίστη στον εαυτό σας, επιμονή και καλά παπούτσια, ναι, μπορείτε κι εσείς.

Ο Γιάννης Σολδάτος είναι έμπνευση, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένα προπονητής κι αν θέλετε να εμπνευστείτε μπορείτε να διαβάσετε τα δύο άρθρα που μου είχε κάνει την τιμή να δημοσιεύσω στο statusupdate.gr
Άσκηση στην ενήλικη ζωή 
Η δεύτερη «πρώτη φορά» στον Κλασικό Μαραθώνιο

Coach, ευχαριστώ!
Και Χρόνια πολλά! 🙂

#KikiChallenge
#RunKikiRun

 

#RunKikiRun Kiki Challenge Run Kiki Run running Γιάννης Σολδάτος Κέντρο Σταύρος Νιάρχος προπονητής τρέξιμο