…και μιας μη ημίγυμνης φωτογραφίας (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δηλαδή)!

Δευτέρα βράδυ και την ώρα που κατεβαίνει η τελευταία μπουκιά φαγητού, χτυπά το τηλέφωνο.

Ο φίλος μου, ο Φραγκίσκος.

“Έχω να σου κάνω μια πρόταση!”

“Παρακαλώ! Ακούω.”

“Να φωτογραφηθείς ημίγυμνη ή αύριο ή μεθαύριο. Θα δημιουργηθεί ένα album που θα δημοσιευθεί σε όλα τα site του ομίλου (24 media).”

Γελάω! Εξάλλου ο Φραγκίσκος μεταξύ άλλων φημίζεται για το έξυπνο χιούμορ του.

“Ωραία! Πες τώρα αυτό που ήθελες!”

“Αυτό που σου είπα. Θα φωτογραφηθείς για μία καμπάνια, που ετοιμάζουμε για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS  και να το κάνεις. Θα το κάνεις.”

Ευτυχώς έχει κατέβει η μπουκιά απο το φαγητό και δεν πνίγηκα, αλλά άρχισε να στραβώνει λίγο το στόμα μου.

Σκέφτομαι ότι είναι είναι φίλος μου 20 χρόνια, τον εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια, με ξέρει πολύ καλά και σε καμία περίπτωση δεν θα πρότεινε κάτι, που θα με έκανε να αισθανθώ άβολα.

Επίσης ο σκοπός καλός και σημαντικός και η πρόταση να πάρω μέρος σε ένα τέτοιο project τιμητική.

Παρόλα ταύτα η συστολή, συστολή.

Πριν προλάβω να αντιδράσω έχει δώσει το τηλέφωνό του στη Μίκα Κοντορούση, editor του news247.gr και γλυκύτατο πλάσμα, η οποία μου εξηγεί τις λεπτομέρειες.

Από το βάθος φωνάζει ο Φραγκίσκος, “Θα είναι και η Μένια!”

Με ξέρει. Με ξέρει πολυυυυύ καλά.

Εκτιμώ πολύ κι αγαπώ τη Μενια Κουκουγιάννη, δημιουργό του karkinaki.gr και το γεγονός, πως θα συμμετέχει και εκείνη, με έκανε να νιώσω πιο καλά.

Παρόλα ταύτα, λέω στη Μίκα, ότι πρέπει να το συζητήσω με το “στεφάνι” μου.

Να μου πει πως νιώθει γι’αυτό.

Κλείνω το τηλέφωνο και λέω στο σύντροφό μου την πρόταση.

Μου απαντά, “Να το κάνεις!”

“Ε, δεν ξέρω αν κατάλαβες καλά. Θα φωτογραφηθώ ημίγυμνη από τη μέση και επάνω με την κόκκινη κορδέλα του AIDS!!”

“Θεωρώ το σκοπό καλό, μου έχεις πει ότι εμπιστεύεσαι το φίλο σου και εγώ λέω να το κάνεις!”

Πάει το excuse που είχα “ότι δεν θα νιώσει άνετα ο σύντροφός μου…. μπλα μπλα μπλα!”

Χάνω τον ύπνο μου για 2 βράδια.

Ομολογώ, ότι εάν είχα περισσότερο χρόνο να το σκεφτώ θα έλεγα όχι.

Αφού όμως το αποδέχτηκα άρχισα να σκέφτομαι τους λόγους για τους οποίους συμφώνησα να το κάνω.

Ο πρώτος κύριος λόγος ήταν πως θα ήταν μια πολύ καλή αφορμή να συμμετέχω σε μια πρωτοβουλία ευαισθητοποίησης για την οποία στη συνέχεια θα μπορούσα να μιλήσω στους ανθρώπους που είναι στην παρέα μου στα social media και δη σ’αυτό το blog.

Το AIDS  δυστυχώς υπάρχεικαι τα στοιχεία μιλούν για αύξηση των κρουσμάτων τα τελευταία χρόνια.

Με απασχολεί για πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων είναι ότι μεγαλώνω ένα παιδί που θα πρέπει να μάθει να προσέχει, να προφυλλάσσεται και ναι..στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η ανησυχία.

Για τη συγκεκριμένη ασθένεια υπάρχουν πολλά ταμπού και ρατσισμός.

Άνθρωποι που νοσούν, περιθωριοποιούνται.

Λίγο ο φόβος σε συνδυασμό με την ελλειπή ενημέρωση, λίγο η διάθεσή μας να επικρίνουμε συμπεριφορές και καταστάσεις, λίγο το ότι γινόμαστε πολύ σκληροί, στερούμε ένα χέρι βοήθειας ή μια αγκαλιά από αυτούς, που την έχουν ακόμη περισσότερο ανάγκη.

Αυτό το ταμπού πρέπει να σπάσει.

Πρέπει να ξεπεράσουμε φοβίες και στενομυαλιές και με το να συμμετέχω σε μια τέτοια φωτογράφηση συμβολικά ήταν η δική μου υπέρβαση.

Η δική μου προσπάθεια να ξεπεράσω τους δικους μου φόβους. Τα δικά μου ταμπού.

Να φωτογραφηθώ ημίγυμνη.

Πού πας, κοπελιά;

Εσύ και ο φωτογραφικός φακός είστε τσακωμένοι.

Τον λατρεύεις ως ερασιτέχνης φωτογράφος, τον μισείς ως “μοντέλο”.

Στο γάμο σου διάλεξες μια φωτογράφο (καλή για τα τότε δεδομένα, δεν λέω) με κύριο κριτήριο ότι δεν θα σου λέει να κοιτάς το φακό.

Βλέπεις φακό και φεύγεις. Και τώρα θα φωτογραφηθείς ημίγυμνη;

Ε, ναι λοιπόν!

Αυτός ήταν ο 2ος λόγος!

Άσκηση θάρρους!

Άει χάσου, μυργμηγκάκι της ντροπής!

Πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι τον φωτογραφικό φακό και επιτέλους όπως κι αν βγαίνω, όπως κι αν είμαι, αυτή είμαι.

Οπότε άυπνη 2 βραδιές πήρα το δρόμο για το χώρο φωτογράφησης, που ήταν το φιλόξενο διαμέρισμα της φωτογράφου Αγγελικής Παναγιώτου.

 

Με υποδέχτηκε η Μίκα (την έχω λατρέψει – δεν ξέρω αν σας το είπα) και συνάντησα το Μενέλαο Μυρίλλα, το φωτογράφο, τον οποίο επίσης αγάπησα.

Φυσικά και  βεβαίως από την αγωνία, θέλησα κάποια αρκετή ώρα να συνέλθω.

Από μέσα μου φώναζα (ΤΙ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ, ΜΩΡΗ ΤΡΕΛΗ;), αλλά απ’έξω μου έδειχνα πολύ ψύχραιμη. Νομίζω.

Μόλις τελείωσε το ραντεβού που ήταν πριν απο μένα, έδωσα τη σειρά μου στο επόμενο ραντεβού και εάν δεν είχα να πάρω την κόρη μου από το σχολείο, μπορεί να ήμουν ακόμη εκεί στην προσπάθεια να το καθυστερήσω.

Μετά από αρκετή ώρα που περιφερόμουν κι ενώ είχε περάσει κανένα μισάωρο, θυμήθηκα ότι είχα πάρει κάτι σοκολατάκια για να κεράσω τους ανθρώπους και ναι…να καλοπιάσω το φωτογράφο. Σημαντικό να τα’χεις καλά με το φωτογράφο. Όχι ότι χρειαζόταν, αλλά όπως και να το κάνεις, το βοηθάει. :p

Πριν γίνει η φωτογράφηση, η Μίκα μου έδωσε το χαρτί για να απαντήσω στην κοινή για ολους ερώτηση:

“Αν μάθαινες ότι ο σύντροφός σου έχει AIDS, ποιά θα ήταν η επόμενη αντίδραση σου;”

Παρά το γεγονός ότι πολλοί απάντησαν “Θα του έσπαγα το κεφάλι κλπ”  και ενώ θα μπορούσα να απαντήσω κάτι παρόμοιο με χιούμορ, μου βγήκε πολύ πιο σοβαρό.

Απάντησα : “Θα τον ρωτούσα πώς έγινε. Θα θύμωνα και μετά θα τον έπαιρνα αγκαλιά και θα του έλεγα “Σ’αγαπώ!”.”

Όταν απαντάς σ’αυτή την ερώτηση, στο μυαλό σου έχεις τον άνθρωπο που είναι μαζί σου τη συγκεκριμενη χρονική στιγμη.

Φέρνοντας, λοιπόν, στο μυαλό μου τον άνθρωπό μου με τον οποίο είμαστε μαζί κοντά 20 χρόνια, η πρώτη μου αντίδραση και μην θέλοντας να πιστέψω κάτι άλλο θα ήταν η απορία.

Πώς θα μπορούσε να έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Θα έπεφτα από τα σύννεφα, αλλά….πώς;

Ένας άνθρωπος που σου εμπνέει συναισθηματική ασφάλεια πώς θα μπορούσες να φανταστείς ότι είχε κολλήσει AIDS;  Από μια μετάγγιση, από χρήση ναρκωτικών, από τι; …Από μία άλλη σχέση;

Θα θύμωνα.

Θα θύμωνα, όπως θυμώνω με κάθε ασθένεια από την οποία ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι.

Θα θύμωνα για την αδικία σε εκείνον και σίγουρα το γεγονός της απιστίας θα με εκανε ακόμη πιο έξαλλη.

Όμως, πώς φτάνει κάποιος σε μια άλλη σχέση;  Για να γίνει αυτό κάτι πάει άσχημα στη δική σας.

Όταν μεγαλώνεις και ωριμάζεις όσο κι αν σε πονάνε κάποια πράγματα τα κάνεις προβολή σε σένα γιατί έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο ένας προβάλει τον εαυτό του στον άλλο. Πόσο δεν όταν μεγαλώνεις μαζί του.

Ξέροντας πόσο αγαπώ τον δικό μου άνθρωπο, σε μια τέτοια δυσκολη στιγμή της ζωής του νιώθω, πιστεύω ότι δεν θα τον άφηνα.

Θα του έδινα αυτό που είχε ανάγκη. Μια αγκαλιά και θα του έλεγα “Σ’αγαπώ”!

Και μετά θα έκανα κι ένα τεστ, για να δω αν με έχει κολλήσει.

Όταν θα ένιωθε καλύτερα και θα βελτιωνόταν η κατάσταση, θα του έσπαγα ελεύθερα το κεφάλι. :p

Δεν θα πήγαινε από AIDS. Από μένα θα πήγαινε και για την ακρίβεια από το βαρύ κρυστάλλινο βάζο, που είναι στολισμένο στην τραπεζαρία!

Και ήρθε η στιγμή της φωτογράφησης.

Ο Μενέλαος βλέποντάς με να φωτογραφίζω με τη μηχανή μου το making of του προηγούμενου καλεσμένου, μου πρότεινε να βάλει και τη φωτογραφική στο πλάνο.

Και φυσικά δέχτηκα και βέβαια, αποφασίσαμε να φωτογραφηθώ φωτογραφίζοντας.

Το να σε κάνει ο φωτογράφος να νιώσεις άνετα μαζί του είναι το Α και το Ω.

Πολύ περισσότερο όταν έχεις και τα ψυχολογικά θέματά σου σχετικά.

Από μέσα μου τραγουδούσα την ανάποδη version του άσματος της Άντζυ Σαμίου, “Πιο ψηλά, πιο ψηλά, πιο ψηλά”

Έτσι η ημίγυμνη φωτογράφιση έγινε ( √ ) και το αποτέλεσμα ήταν μια υπέροχη μη ημίγυμνη φωτογραφία.

Ένας ώμος κι ένα μάτι.

 

Εγώ ημίγυμνη κυκλοφορούσα πάντως. :p

Να προσέχετε τον εαυτό σας. Να φοράτε προφυλακτικό.

Κι  αν, κάτι που απεύχομαι, κάνετε χρήση ουσιών ενδοφλέβια, να χρησιμοποιείτε αποστειρωμένες σύριγγες.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι η αύξηση των κρουσμάτων σημειώνεται στις ομάδες των ναρκομανών.

 

Ευχαριστώ πολύ για όλα  Φραγκίσκο,  Μίκα και Μενέλαε. 🙂

 

 

 

 

 

AIDS World Aids Day εμπειρία Όλοι μας και μόνο του Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS φωτογράφηση φωτογραφία