Τί; Όχι;

Δεν είναι ωραίο, που δεν έχει κίνηση στους δρόμους;

Που βρίσκεις να παρκάρεις όπου θέλεις;

Που έχει μηδέν αναμονή στον πάγκο των τυριών στο super market;

Που βρίσκεις να καθίσεις στο καλύτερο σημείο στο πιο high cafe-bar-restaurant κλπ χωρίς να έχεις κάνει κράτηση;

Που μπορείς να πας σε  όοοοοοοποια παραλία θέλεις και να βρεις χώρο να απλώσεις την κορμάρα σου;

Που παρακολουθείς prive προβολή σε αίθουσα κινηματογράφου το μεγαλύτερο blockbuster της χρονιάς, ενώ έχεις πληρώσει κανονικό εισιτήριο;

Που μπορείς να βρεις τις καλύτερες εκπτώσεις στα καταστήματα;

Που βρίσκεις θέση στο metro πριν κατέβει ο κόσμος στο Σύνταγμα;

Που έχει ησυχία;

Που έχουν πέσει τόσο οι ρυθμοί και όλοι μοιάζουν με αυτούς τους παραγωγούς  ουίσκι στο Τενεσί που πετούν καπάκια από βαρέλια σε ξύλινους κουβάδες;

Όχι;

Υποκειμενικά είναι όλα και θα σου πω, ότι σε καταλαβαίνω.

Γιατί αν θα ήθελες να πας διακοπές κάπου και είσαι εγκλωβισμένος στην άδεια πόλη, αυτή γίνεται ανυπόφορη. Η ησυχία γίνεται εκκωφαντικά ενοχλητική σε συνδυασμό με τη ζέστη, κάνει τους κεντρικούς δρόμους να φαντάζουν ως έρημη περιοχή σαν αυτή της Άγριας Δύσης με τις ξερές αγκαθωτές μπάλες θάμνων να κινούνται πέρα δώθε και δώθε πέρα.

Κάποιες φορές, βέβαια, η άδεια πόλη φαίνεται έρημη κι ανυπόφορη, όταν λείπει η παρέα σου και πιο συγκεκριμένα το…. “πρόσωπο” (όπως λέμε). Αλλά εδώ θα σου πω, ότι και σε διακοπές στο πιο κοσμοπολίτικο νησί να ήσουν, πάλι κάτι θα σε ενοχλούσε, ας πούμε η φασαρία, αλλά και στο πιο εξωτικό, θα σε ενοχλούσαν τα ζουζούνια. Εάν έλειπε η παρέα…..γκουχ-γκουχ…. το “πρόσωπο” (όπως λέμε) πάντα με την καλή έννοια. Γιατί δεν κάνει μόνο το μέρος την ομορφιά. Αλλά οι άνθρωποι!

Επίσης η ήσυχη πόλη θα σε πνίγει και όταν επιστρέψεις από τις διακοπές, εάν η δουλειά που κάνεις δεν σε “γεμίζει”. Λυπάμαι, που θα στο πω, αλλά ακόμη και 1 χρόνο να έκανες διακοπές και γύριζες Χριστούγεννα με την πόλη να είναι στα φόρτε της, πάλι θα ένιωθες έτσι. Δεν σου φταίει η αδράνεια στην πόλη. Μάλλον.

Όπως ίσως καταλαβαίνεις, τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, μου αρέσει η Αθήνα τον Αύγουστο και πιο συγκεκριμένα η εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου.

Μάλιστα (πες με άρρωστη-πρώτη φορά θα είναι εξάλλου; ) επιδιώκω να είμαι τη συγκεκριμένη εβδομάδα στην Αθήνα.  Σαφέστατα και το λέω εκ του ασφαλούς γιατί κάθε χρόνο ξεκλέβω λίγες μέρες για να κάνω τα μπάνια μου.

Όμως υπήρξαν και κάποια καλοκαίρια που δεν πήγα διακοπές. Πουθενά και καθόλου.

Από όλες τις φορές η μόνη που με ενόχλησε ήταν αυτή που έλειπαν όλοι και το “πρόσωπο” (που λέγαμε) και δεν υπήρχαν και κινητά (την εποχή του χαλκού, δηλαδής) και ήμουν από καναπέ σε κρεββάτι κι από πολυθρόνα στα πατώματα που ήταν δροσερά κι έβλεπα τηλεόραση, έτρωγα σουβλάκια και μετά παγωτό.

Άρα, ούτε εσύ έχεις άδικο που δεν σου αρέσει η Αθήνα αυτές τις μέρες, αλλά ούτε κι εγώ που μου αρέσει.

Κι επειδής είμαι μεγάλη καρδιά και τις ευχές τις έχω εύκολες, θα σου ευχηθώ διάφορα για να έχεις και εναλλακτικές.

Σου εύχομαι :

α) Nα φύγεις τώρα διακοπές. Ποτέ δεν είναι αργά και ποτέ δεν ξέρεις. Προτεραιότητά μας είναι να ξεσκάσεις και να σου φύγει ο (δικαιολογημένος) καημός, οπότε μακάρι να φύγεις. Τώρα. Να σκάσει μύτη ένας φίλος και να σου πει “Έι! Έχω και κότερο….Έστω…Μοτοσακό. Πάμε μια βόλτα;”

β)  Του χρόνου να είσαι σε διακοπές αυτές τις μέρες. Μάλιστα, θα ευχηθούμε στοχευμένα όλο τον Αύγουστο από 1η έως τη 31η. Τί στο καλό; Kάτι θα πετύχουμε στο ενδιάμεσο.

Σε περίπτωση που δεν πραγματοποιηθεί το β) (μην στραβώνεις- υποθετικά σενάρια κάνουμε), γ) εάν είσαι πάλι στην Αθήνα, εύχομαι να έχεις τέτοια παρέα και τόση όρεξη και να περνάς υπέροχα. Να έχεις διάθεση τόση, που δεν θα βλέπεις άδειες άψυχες λεωφόρους, αλλά χώρους για χορευτικά για μπαλέτα τύπου του Βαγγέλη Σειληνού στο  “Μερικοί το προτιμούν κρύο”. Ή …του Μεταξόπουλου…Ε, δεν θυμάμαι ποιός ήταν. Γκούγκλ ιτ.

Μπορείς να με μισήσεις, που στα λέω αυτά.

Μπορεί και όχι.

Ε;

 

 

 

Αθήνα Δεκαπενταύγουστος Η Αθήνα το Δεκαπενταύγουστο