Όταν πριν από 3 εβδομάδες έστελνα συμμετοχή σε ένα φωτογραφικό διαγωνισμό, δεν πίστευα ότι φτάνοντας στο σήμερα θα έχω…θα έχουμε ζήσει όλο αυτό που μεσολάβησε.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ήταν παραμονές των Φώτων, όταν με μία δημοσίευση στο facebook fan page της εταιρίας Lavris Productions, ενημερώθηκα για έναν φωτογραφικό διαγωνισμό σχετικό με την έκθεση Van Gogh Alive.

Ο διαγωνισμός θα έδινε δώρο ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ και εισιτήρια στο μουσείο Van Gogh.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμουν με διαγωνισμό που δίνει δώρο, που θα ήθελα να κερδίσω, αλλά ήταν η πρώτη φορά που είπα “Ποτέ δεν ξες!” και αποφάσισα να στείλω συμμετοχή.

Ο μοναδικός λόγος, που με παρακίνησε ήταν πως το δώρο ήταν ένα ταξίδι, που λίγες ημέρες πριν είχε δηλώσει με πάθος η κόρη μου, ότι ήθελε να κάνουμε. Διανύοντας την πρώτη περίοδο της εφηβείας….εκείνη- εγώ είμαι κάπου στη μέση :p….είχε μαγευτεί από τον Van Gogh, από τα λόγια του (Eιδικά το “Θα ήθελα να με δέχονται για αυτό που ακριβώς είμαι”)και τον εφηβικό αέρα της ζωής του.

Το Νοέμβριο επισκεφθήκαμε την έκθεση Van Gogh Alive, που γίνεται στο Μέγαρο Μουσικής και εκεί έγινε κάτι μαγικό.
Ήταν μάλλον ανοιχτή η ψυχή της στο συνδυασμό ερεθισμάτων, εικόνας – μουσικής και των σκέψεων του καλλιτέχνη, που προβάλλονται και δεν έλεγε να φύγουμε. Για 2 ώρες κυκλοφορούσαμε στο χώρο και φωτογράφιζε τα λόγια του και χάζευε από κοντά τις προβαλλόμενες πινελιές.
Σε απλά ελληνικά, ΕΚΑΝΑ ΑΜΑΝ, να την πείσω, να φύγουμε.

Βγαίνοντας από το χώρο της έκθεσης, θέλησε να αναζητήσουμε το βιβλίο που έχει τις επιστολές του Van Gogh προς τον αδερφό του Θεόδωρο, γιατί ήθελε να διαβάζει ξανά και ξανά τα λόγια του.
Δυστυχώς η συγκεκριμένη έκδοση των Εκδόσεων Γκοβόστη δεν έχει απλά εξαντληθεί, έχει καταργηθεί, οπότε σε αυτό το σημείο, άρχισε η δική μου αναζήτηση στα μικρά βιβλιοπωλεία ευχόμενη, ότι θα είμαι τυχερή(που δεν ήμουν τελικά μέχρι σήμερα) και θα καταλάβετε πιο κάτω γιατί το αναφέρω.

Λίγες ημέρες μετά την επίσκεψή μας στην έκθεση κι ενώ έχει γεμίσει τετράδια – τσάντες-κασετίνες-ευτυχώς όχι τοίχους του σπιτιού- με τα λόγια του Van Gogh, που είχε κρατήσει σε φωτογραφίες, της προτείνω να πάμε να δούμε την ταινία “Loving Vincent”, που φυσικά δέχθηκε με μεγάλη χαρά και κανόνισα άμεσα.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ήταν καθηλωμένη στην οθόνη και την άκουγα να αναστενάζει.
Όταν άνοιξαν τα φώτα με το τέλος του έργου, την είδα να κλαίει από συγκίνηση.
Ξέρετε, είναι πολύ έντονο και περίεργα γλυκό συναίσθημα για έναν γονιό, να βλέπει το παιδί του να συγκινείται τόσο βαθιά από τέχνη.
Είναι σαν να ανοίγεται μπροστά σου ένας τεράστιος  άγνωστος, αλλά υπέροχος κόσμος γεμάτος χρώματα. Ο πλούτος ενός άλλου ανθρώπου, που έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία, αφού είναι του παιδιού σου.

Από εκείνη την ημέρα άρχισε να έχει “σημαία” τη φράση “Loving Vincent”, γιατί έλεγε πως αφορούσε την ίδια που ζει τη ζωή της αγαπώντας τον Van Gogh (τί έχω ακούσει η μάνα..) και  να αναζητά όλο και περισσότερες πληροφορίες για το έργο του. Τον έχει σημείο αναφορά και δεν χορταίνει  να μου λέει π.χ τις εξηγήσεις  που ανακάλυψε για τη σύνδεση, που υπήρχε μεταξύ της ψυχοσύνθεσής του καλλιτέχνη και των πινελιών στους πίνακές του και που στεναχωρήθηκε βαθιά, όταν το καλοκαίρι βρεθήκαμε στο Μουσείο Ορσαί στο Παρίσι, αλλά δεν έδωσε την πρέπουσα προσοχή στους αυθεντικούς πίνακές του.

Ήταν εκεί κοντά στα Χριστούγεννα, λοιπόν, που κάποιος οικογενειακός φίλος της μίλησε για το μουσείο στο Άμστερνταμ και παθιάστηκε!
Παραμονή Πρωτοχρονιάς και ενώ είμαστε με συγγενείς στο σπίτι μας και μιλάμε για ταξίδια και άλλα τέτοια όμορφα που θέλουμε να κάνουμε τη χρονιά που ακολουθεί, εκφράζει την έντονη επιθυμία της για το συγκεκριμένο προορισμό και με τον μπαμπά της υποσχόμαστε με όλη την ειλικρίνεια της ψυχής μας, ότι θα το κάνουμε αυτό το ταξίδι κάποια στιγμή.
Μάλιστα εγώ είχα αρχίσει ήδη να κάνω μία έρευνα αγοράς, αλλά σε πιο χαλαρούς τόνους.

Και  4-5 ημέρες αργότερα εμφανίζεται η ενημέρωση για το διαγωνισμό, η οποία κάνει μέσα μου ένα περίεργο κλικ, ότι θα ήταν υπέροχη συγκυρία-που σιγά όμως, μην κερδίσω, αλλά ποτέ δεν ξες, τί έχω να χάσω, ας στείλω, ντρέπομαι, μωρέ, αλλά τί έγινε, σιγά μην κερδίσω, ποτέ δεν ξες, όλα αυτά μαζί.
Στο μυαλό μου φάνταζε υπέροχο, το να γίνει τόσο κοντά χρονικά αυτό το ταξίδι και να μπορέσει να απογειώσει τα ερεθίσματα, που δουλεύουν τόσο έντονα μέσα της .
Στέλνω τη συμμετοχή μου και το  βράδυ παραμονή της 1ης ημέρας στο γραφείο για το νέο έτος χαζολογώντας στο Facebook,  δημοσιεύω τη συμμετοχή μου, για να το διασκεδάσω με τους φίλους μου.
Ποτέ δεν είχα πάρει μέρος σε διαγωνισμό.
Ο καλός μου θεωρούσε, ότι δεν έχω καμία πιθανότητα, ενώ εγώ επέμεινα στο”Ποτέ Δεν Ξες!”(χωρίς όμως να τρέφω και πολλές ελπίδες)
Κοινοποίησα τη συμμετοχή μου στο διαγωνισμό πιο πολύ σαν αφορμή, για να μοιραστώ με χιούμορ τη γλύκα της αγάπης της για τον καλλιτέχνη και το όνειρό της, όταν οι πολύ κοντινοί φίλοι γνώριζαν την αγάπη της.

Από τότε που γεννήθηκε η μικρή ο καλός μου και εγώ, αφουγκραζόμαστε τις σκέψεις της, της δίνουμε χώρο να αναπτύξει τα όνειρά της (ομολογώ ότι εγώ “ρίχνω λίγο παραπάνω λάδι στη φωτιά”) και την μαθαίνουμε να τα κυνηγάει. Σαν γονείς προσπαθουμε να τα κάνουμε πραγματικότητα (είχαμε μεγαλώσει με Τζοβάνα Φραγκούλη εξάλλου :p).
Της δείχνουμε τον τρόπο, βέβαια, εφαρμόζοντας το ίδιο στη ζωή μας-κυνηγώντας τα όνειρά μας.

Και από εκείνη τη στιγμή της 1η κοινοποίησης στο Facebook,  τη σταγονίτσα που έσκασε “πλιτς” και τάραξε λίγο τα νερά των σόσιαλ μήντια, δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κύμα αγάπης για εκείνη, που μας πήρε όλους και μας σήκωσε όμορφα, όμως.Ψηλά!

Η διαδικασία και το κλίμα της διαδικασίας του διαγωνισμού έχουν καταγραφεί στην καρδιά μου και θα υπάρχουν πάντα σαν μία ξεχωριστή στιγμή που δεν πίστευα ποτέ ότι θα ζήσω.

Οι φίλοι μου πίστεψαν στο όνειρο και η πίστη στο όνειρο έφερε μία συσπείρωση αγάπης, που δεν είχα διανοηθεί ποτέ στη ζωή μου ότι θα μπορούσα να δεχθώ. Για την κόρη μου! Για το όνειρό της!

Στάθηκαν δίπλα στην πίστη του ονείρου άνθρωποι, που γνωρίζω και άνθρωποι που ίσως δεν γνωρίσω ποτέ.
Χωρίς να ξέρουν ποια είμαι, χωρίς να ξέρουν ποια είναι εκείνη.
Πίστεψαν την αλήθεια των φίλων μου, που μοίρασαν το μήνυμα και φτάσαμε στην Παρασκευή, όπου η ανακοίνωση του αποτελέσματος από την εταιρία Lavris, έφερε πανηγυρισμούς, που με συγκίνησαν απίστευτα.
Είχα κερδίσει πολύ πριν βγει το τελικό αποτέλεσμα της βράβευσης. Την αγάπη όλων για το όνειρο!

3.311 άνθρωποι ψήφισαν τη συμμετοχή μου για να στηρίξουν το όνειρο της κόρης μου.
Κι αυτή η κοινή επιθυμία για να φέρεις κοντά ένα όνειρο σε ένα παιδί, μόνο αγνά συναισθήματα, χαμόγελο και αγάπη μπορεί να σημαίνει.

(Αναρωτιέμαι, εάν πραγματικά έχω γνωρίσει στη ζωή μου προσωπικά 3.311 ανθρώπους….)

Όσα λόγια κι αν γράψω για αυτό που έχω νιώσει, νομίζω ότι ποτέ δεν θα καταφέρουν να μεταφέρουν όλο αυτό που έχω μέσα μου.
Συγκίνηση. Ευγνωμοσύνη. Ευχαριστώ.

Η μικρή 12χρονη μεγάλη πρωταγωνίστρια  δεν είχε ιδέα για το διαγωνισμό από την αρχή (και δεν έχει κανένα λογαριασμό σε σόσιαλ μήντια).
Είχαμε φροντίσει να το κρατήσουμε κρυφό.
Δεν υπήρχε λόγος.
Αρχικά γιατί ήταν απλά μια δική μου πλάκα στο facebook και στη συνέχεια, γιατί δεν υπήρχε λόγος να έχει αγωνία, αλλά και να απογοητευτεί, αν δεν είχε θετική έκβαση.
Αυτό ήταν ένα κομμάτι πραγματικά δύσκολο στη διαχείρισή του, γιατί σαν οικογένεια μοιραζόμαστε τις στιγμές της ημέρας και τώρα οι γονείς ήμασταν αναγκασμένοι, να της κρατάμε μυστικό την εξέλιξη του διαγωνισμού.

Λίγες ημέρες πριν λήξει η ψηφοφορία, άκουσε ότι είχα πάρει μέρος σε κάαααααποιον διαγωνισμό, αλλά δεν έδωσε σημασία.
Με ρώτησε τί ήταν, της απάντησα κάτι τύπου “Ωχ! Θυμήθηκα ότι πρέπει να πω κάτι σημαντικό στη γιαγιά” και άλλαξα κουβέντα.
Όταν ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα, αποφασίσαμε, να της το πούμε, όταν θα είχαμε τα εισιτήρια στα χέρια μας και να της το παρουσιάσω κάπως έτσι: Θα της έλεγα ότι αφού δεν μπορούμε να βρούμε πουθενά το βιβλίο που θέλει στα ελληνικά(αυτό που αναφέρω παραπάνω), σκέφτηκα πού θα πάμε για να αγοράσουμε την αγγλική έκδοση και θα της έδινα τα εισιτήρια για να δει την έκπληξη.

Με την έκταση όμως που πήρε το  θέμα, σκέφτηκα ότι αυτή η απόφαση κρύβει ένα ρίσκο να το μάθει από κάποιον άλλον π.χ. από κάποια συμμαθήτριά της, που θα το έχει μάθει από τη μαμά της, που είναι φίλη μου στο Facebook, και έτσι αποφασίσαμε να της το πούμε χτες το βράδυ.

Ήρθε “βούτυρο στο ψωμί μου”, ότι ένας φίλος μου αυτές τις ημέρες είναι στο Άμστερνταμ και πήγε και στο μουσείο, οπότε βρήκα αφορμή να ξεκινήσω τη συζήτηση.
Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την σκηνή ειλικρινά χωρίς καμία υπερβολή.

– Ξέρεις, κοριτσάκι, o Nίκος είναι στο Άμστερνταμ αυτές τις ημέρες και πήγε στο Μουσείο Βαν Γκογκ.
– (Με θυμωμένο μουτράκι) Και τώρα αυτό γιατί μου το λες; Για να με κάνεις να ζηλέψω;
– Ε, όχι, βέβαια!…
Αλήθεια, τί θα έλεγες, εάν σου έλεγα ότι κάποιος σου κάνει  δώρο ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ;
– Tί να έλεγα; Γιατί μου το λες αυτό;
– Tί θα έλεγες, εάν σου έλεγα ότι 3.500 άνθρωποι σου κάνουν δώρο ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ;

(Eίναι το σημείο που απορεί με τα ακατανόητα που της λέει η μητέρα της, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά.)

– Δεν καταλαβαίνω. (Αλλά ανυπομονεί να της εξηγήσω τί είναι αυτό  που ακούει.)
– Θυμάσαι που πριν λίγες ημέρες είχες ακούσει ότι είχα πάρει μέρος σε ένα φωτογραφικό διαγωνισμό;
-Nαι!
– Αυτός ο διαγωνισμός ήταν της έκθεσης Van Gogh Alive και έδινε δώρο ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ με όλα τα έξοδα πληρωμένα και εισιτήρια στο μουσείο Van Gogh.
(Στο σημείο αυτό έχει γουρλώσει τα μάτια!)
Σχεδόν 3.500 άνθρωποι, για την ακρίβεια 3.311 άνθρωποι,  ψήφισαν τη συμμετοχή μου.
Οι 2 πρώτες θέσεις είχαμε 13 ψήφους διαφορά και η εταιρία διοργάνωσης επιβράβευσε και τους δύο.
Και αυτό σημαίνει πως θα πάμε στο Άμστερνταμ, για να δεις το μουσείο του Van Gogh!

Έπεσε στην αγκαλιά μου με δάκρυα και με έσφιγγε για πολλή ώρα (Όχι πολύ συνηθισμένη αντίδραση από την κόρη προς τη μαμά στην περίοδο της εφηβείας, έχω να σας πω).

Όταν με άφησε, της διηγηθήκαμε, πώς ξεκίνησε, πώς εξελίχθηκε, τί έγινε και πως καταλήξαμε να περιμένουμε να ετοιμαστούμε για το ταξίδι.
Φυσικά και άρχισα να της λέω για την αγάπη όλων των ανθρώπων, που θέλησαν να βοηθήσουν να γίνει το όνειρό της πραγματικότητα και την ρώτησα, εάν θα ήθελε να δει μαζί μου στο Facebook και το Instagram τις δημοσιεύσεις των φίλων μου, τα σχόλια και τα μηνύματα.
2 ώρες ήταν δίπλα μου, διάβαζε αργά-αργά όσα είχαν δημοσιευθεί και έκλαιγε, λέγοντάς μου συνέχεια
“Δηλαδή, μαμά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι το έκαναν αυτό για μένα; Για να ζήσω το όνειρό μου;
Και  με τον μπαμπά, μαμά, δηλαδή είχατε ακούσει αυτό που είχα πει την Πρωτοχρονιά, ότι θέλω να κάνω αυτό το ταξίδι;
Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι το έκαναν για μένα; “

Tης εξήγησα την ευτυχή συγκυρία της έναρξης του διαγωνισμού και βέβαια, ότι έστειλα την “Ποτέ δεν ξες” συμμετοχή μου στο διαγωνισμό.
Για να δώσεις ευκαιρία και να ζήσεις το όνειρό σου, πρέπει να τολμήσεις.
Πρέπει να το προσπαθήσεις (είναι και το σημείο που διαφωνώ με τα συμπαντικά του Κοέγιο, αλλά δεν έχουμε πολλά πάρε-δώσε μεταξύ μας, οπότε δεν τον ενοχλεί :p//Τα έχουμε ξαναπεί εδώ : Συνωμοσίες του σύμπαντος).

Και να έχεις καλούς φίλους κοντά σου! ♥

Και επειδή κάπου εδώ πρέπει να κλείσει αυτή η υπέροχη ονειρεμένη προσπάθεια αγάπης, της πρότεινα να βγάλει από μέσα της τη χαρά και την ευγνωμοσύνη που ένιωσε, γράφοντας κάτι για να ευχαριστήσει όλους όσους βοήθησαν για να ζήσει το όνειρό της.
Είχα καταλάβει ότι όλη αυτή η χαρά δεν χωρούσε μέσα της, οπότε με αυτόν τον τρόπο θα μοιραζόταν τα συναισθήματά της και θα έλεγε το δικό της “Ευχαριστώ!”

Οπότε και σας μεταφέρω ακριβώς το κείμενο, που έγραψε λίγο πριν κοιμηθεί και αρχίσει να ονειρεύεται το ταξίδι, που θα ζήσει.
Άφησα κάθε συντακτικό λαθάκι, γιατί είναι ένα κείμενο βγαλμένο από την ψυχή της. 🙂
Αυτό το κείμενο θα είναι ο γενικός επίλογος μέχρι την ημέρα που θα κάνουμε το ταξίδι.

Το δικό της “Ευχαριστώ” για όλη την αγάπη σας.

“Tα συναισθήματα μου για αυτό το τόσο όμορφο δώρο, που μου κάνατε όλοι σας μου φαίνεται υπέροχο μόνο και μόνο για τον χρόνο και την προσπάθεια που κάνατε και δώσατε.
Αυτή την στιγμή νιώθω….χαρά και μόλις συνειδητοποίησα ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα αρκεί να τα πιστεύουμε και να προσπαθούμε να τα κάνουμε αλήθεια.
Θα ήθελα με όλη μου την καρδιά να ευχαριστήσω τους γονείς μου και τους φίλους τους για τον αγώνα που έδωσαν αυτές τις μέρες.
Καταλαβαίνω ότι ήταν ένας μεγάλος αγώνας και δύσκολος. Το πράγμα όμως που με συγκίνησε περισσότερο ήταν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι βοήθησαν τη μαμά μου να κερδίσει μόνο και μόνο για να πάω στο Μουσείο του Van Gogh.
Ουσιαστικά με συγκίνησε με την αγάπη και το ενδιαφέρον με το οποίο το κάνανε.
Θέλω να ξέρουνε ότι το εκτιμώ πάρα πολύ.
Και μια τελευταία φορά Ευχαριστώ πάρα μα παρα πολύ σε όλους σας!

I’m really happy right now!

Dream – Loving Vincent “

Πληροφορίες για την έκθεση Van Gogh Alive – The Experience μπορείτε να βρείτε εδώ : Vangoghalive.gr

Loving Vincent Van Gogh Van Gogh Alive Van Gogh Alive The Experience