“Κικίτσα!”
Έτσι με φώναζε ο αγαπημένος μου θείος. Μέχρι και λίγες ημέρες που μίλησα μαζί του, πριν φύγει ξαφνικά.

Ήμουν το πρώτο του ανήψι και ήταν ο μεγάλος αγαπημένος μου θείος, που αν και μεγαλύτερος από τα αδέρφια του, ήταν ο πιο νέος.
Μέχρι και την τελευταία ημέρα είχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ενός ζωντανού έφηβου, που δεν χόρταινε την ζωή και διψούσε για περιπέτειες.
Αυθεντικά καλός άνθρωπος με τις αδυναμίες του, τις γκάφες του, γενναιόδωρος στην αγάπη του και σε όλα του, δείχνοντας, ότι τα υλικά δεν έχουν σημασία, αλλά οι άνθρωποι.

Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ που να έχει χαλάσει ΠΟΤΕ στο παραμικρό την γλύκα που έχω μέσα μου γι’αυτόν, παρά μόνο αυτή η πικρή επίγευση του τέλους.  Ακόμη και στα δύσκολα έβρισκε διεξόδους για  το φως.
Κάθε οικογενειακή ή φιλική συνάντηση για τον  θείο ήταν αφορμή για καντάδα. Ετοιμοπόλεμος με την φυσαρμόνικά του στην τσέπη, έδινε το παρασύνθημα και με έναν μαγικό τρόπο παρέσυρε και τους υπόλοιπους.
Όσο μεγαλώναμε, αυτή η γραφικότητα ήταν ένα κομμάτι του, που λατρεύαμε να πειράζουμε.
Ήταν αυτή η παιδικότητά του, η χαρά που ένιωθε που μετουσιωνόταν σε τραγούδι και αφήγηση των γκαφατζίδικων ιστοριών του.
Ακόμη ακούω τη φωνή του και το γέλιο του.
Ταξίδεψε στον κόσμο, έκανε οικογένεια, παιδιά, εγγόνι, αμέτρητους φίλους, έζησε πολλές εμπειρίες, είχε αμέτρητες δραστηριότητες, αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ! Η κάθε συνάντηση μαζί του γινόταν αφοπλιστικά αυτόματη αγάπη.

Τον πρόδωσε η αγαπησιάρικη καρδιά του, κάνοντας μία από τις αγαπημένες του δραστηριότητες.
Όταν το έμαθα, είχα να διαχειριστώ ταυτόχρονα το σοκ της ανακοίνωσης της είδησης από τη μαμά μου και την αυτόματη ανησυχία, να μην το μάθει απότομα ο μπαμπάς μου. Ήταν τόσο έντονη η ημέρα, που ο δικός μου θρήνος ήρθε το επόμενο πρωί στο λεωφορείο στο δρόμο για την δουλειά. Δεν δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα.

Βρέθηκα να πετάω για τον τόπο που έγινε δεύτερη πατρίδα του, την Κρήτη, σε μία θέση δίπλα στο παράθυρο χαζεύοντας τον ήλιο πάνω από τα σύννεφα. Σκεφτόμουν πόσο απόλαυσε τη ζωή του, πόση αγάπη έδωσε και πήρε και ότι έφυγε ξαφνικά χωρίς να υποφέρει, κάνοντας κάτι που αγαπούσε. Θα μου πείτε, ότι αυτά τα λέμε όσοι μένουμε πίσω, για να μαλακώνουμε τον πόνο, αλλά μήπως δεν είναι αλήθεια;
Αφέθηκα να απολαύσω το ταξίδι πάνω από τα σύννεφα, γιατί σκεφτόμουν ότι και εκείνος αυτό θα έκανε.

Στην Κρήτη επανενώθηκε το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειας και αυτό το αντάμωμα σαν να τα έκανε όλα λιγότερο σκληρά.
Στον αποχαιρετισμό πέρασε πλήθος κόσμου άγνωστο για εμάς, που αναζητούσαν να μιλήσουν με τα αδέρφια του που δεν γνώριζαν, για να εκφράσουν την τιμή που τον συνάντησαν, πόσο τους είχε βοηθήσει και πόσο τον είχαν αγαπήσει. Ήμουν δίπλα στον πατέρα μου, όταν κάποιος αξιωματικός γύρω στα 55 με δάκρυα στα μάτια τον πλησίασε να τον συλληπηθεί και του είπε ότι αν και είχε να δει τον θείο πολλά χρόνια, όταν το έμαθε, έτρεξε να τον αποχαιρετίσει, γιατί ήταν από τους λίγους αξιόλογους ανθρώπους που είχε συναντήσει και τον είχε στηρίξει στο ξεκίνημα της καριέρας του (στο μεταξύ ο θείος δεν είχε καμία σχέση με αυτά τα αξιώματα, αλλά πάλι είχε βρει τρόπο να βοηθήσει…).
Ήταν απίστευτη η συγκίνηση και το “καμάρι” που νιώσαμε για αυτόν τον άνθρωπο, που ήταν πατέρας-παππούς-αδερφός-θείος-φίλος-τα πάντα.

Τα συναισθήματα της επόμενης ημέρας ήταν παράδοξα.
Πέρα από τον πόνο της απώλειας, είχα χαρά.  Ναι, χαρά! Τρελό;
Kι όμως, ήταν μια βαθιά χαρά, γιατί σε εκείνον τον αποχαιρετισμό, γιόρτασα τη ζωή του.
Γιόρτασα  όλα όσα έζησε, την χαρά και την αγάπη που πρόσφερε  και την παρακαταθήκη που άφησε σε όλους μας σε μία φράση του, όταν γινόταν κάτι άσχημο ή μια γκάφα, που έλεγε: “Ε, και τί να κάνουμε τώρα; Ό,τι έγινε, έγινε! Εμείς να είμαστε καλά(και μετά γελούσε).”
Θείε μου, λείπεις και θα λείπεις σαν παρουσία.
Αλλά θα ζεις μέσα μας με την αγάπη σου.
Ήταν τιμή μου, που είμαι ανηψιά σου!

Κι αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια, που πάντα θα μου θυμίζουν εκείνον.

View this post on Instagram

A post shared by Chichi Mdou 📻 (@chichimdou)