Τούτη η μέρα είναι της μάνας μου.

Φυσικά και νιώθω τη γλύκα της κόρης μου, που κάθε χρόνο προσπαθεί να βρει τον πιο ευφάνταστο τρόπο, για να μου ευχηθεί, αλλά τούτη τη μέρα νιώθω ότι γιορτάζει η μάνα μου. Είναι η μέρα που νιώθω πιο πολύ κόρη, παρά μαμά.

Σαν παιδιά μαθαίνουμε, ότι αυτή η μέρα είναι μια μέρα που λέμε “ευχαριστώ” στη μαμά, χωρίς όμως πραγματικά να αντιλαμβανόμαστε την ουσία των λόγων που την ευχαριστούμε. Και όχι γιατί δεν αγαπάμε τη μαμά μας, αλλά γιατί τα βιώματά μας, οι εμπειρίες μας είναι αυτά που μας κάνουν να εκτιμούμε την ίδια και την προσφορά της.

Μεγαλώνοντας την καταλαβαίνουμε, την νιώθουμε, την δικαιολογούμε ή μπορούμε να εξηγήσουμε τους λόγους της συμπεριφοράς της.

Μεγαλώνοντας βλέπουμε και εκτιμούμε τις θυσίες που έχει κάνει, τις προτεραιότητες που έχει βάλει με κύριο στόχο τη δική μας ευτυχία.

Μεγαλώνοντας ξέρουμε, ότι είναι δεδομένη η αγάπη της, αλλά δεν είναι δεδομένη για πάντα η ίδια, γιατί είναι μεγαλύτερη και η φυσιολογική ροή της ζωής την θέλει εκείνη να φεύγει νωρίτερα από το παιδί.

Είναι σκληρό και που το σκέφτομαι και που το γράφω.

Έχω την ενοχή μου που δεν της λέω συχνά “Σ’αγαπώ” (είναι τα θέματα οικειότητας που έχω – τα έχουμε ξαναπεί), αλλά έχοντας αποστάξει όλα αυτά που γράφω και άλλα που δεν γίνεται να χωρέσουν σε ένα άρθρο,  τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει πολύ απέναντί της και  δεν είμαι αυστηρή μαζί της.
Δεν την κρίνω και δεν την επικρίνω.

Θεωρούμε δεδομένη τη μάνα, γιατί είναι η αγάπη της δεδομένη.

Θεωρούμε ότι θα την έχουμε μαζί μας για πάντα, γιατί θα έχουμε την αγάπη της.

Δεν είναι όμως έτσι.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τα τελευταία χρόνια πολλές φορές ενώ ηρεμώ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι πολύ τους γονείς μου.
Και κάθε πρωί, μα ΚΑΘΕ πρωί θα πάρω τη μάνα μου ένα τηλέφωνο, για να την ακούσω και για να με ακούσει κι εκείνη.

Πολλές φορές το κάνω γιατί ξέρω, ότι για εκείνη σημαίνει πολύ περισσότερα από ό,τι για μένα, που η πίεση της καθημερινότητας ξεκινάει με το που πίνω τις πρώτες γουλιές καφέ τ’αξημέρωτα.

Τετριμμένο αλλά θα το πω, όσο κι αν δεν προλαβαίνετε, πάρτε την ένα τηλέφωνο.

Έστω για ένα λεπτό. Αυτό το ένα λεπτό θα είναι σημαντικό για εκείνη, γιατί θα της δείξετε, ότι έστω για ένα λεπτό την έχετε στο μυαλό σας.

Και είναι σίγουρο, ότι θα χαρεί, γιατί αυτό το ένα λεπτό θα το μεταφράσει σε αγάπη.

Έτσι είναι οι μαμάδες.

Ό,τι τις αγγίζει, το μετατρέπουν σε αγάπη.

Χρόνια πολλά, μάνα, που μεταξύ άλλων αγαπώ την τρέλα σου και την επιθυμία σου να ομορφαίνεις το χώρο και γι’αυτό έβαλες τον μπαμπά να κουβαλήσει τη γλάστρα της φωτογραφίας από την Αθήνα στο εξοχικό μόνο για τις ημέρες του Πάσχα!

 

 

Γιορτή της μητέρας μάνα μητέρα