Φυσικά και είμαι και πάρα πολύ έξυπνη και θα μπορούσα να το έχω πει εγώ και μάλιστα σε άπταιστα αγγλικά:

“Never ruin an apology with an excuse.”

αλλά είναι που γεννήθηκε ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ κάτι αιώνες νωρίτερα και με πρόλαβε.

Το διάβασα και με όλη την εξυπνάδα, που κουβαλάω στο κεφάλι μου, σκέφτηκα…
Πωωωωω, τί είπε ο άνθρωπος, ρε συυυυυυ!

Αλήθεια, έτσι μεγαλόπνοα εκφράστηκα.

Και δεν είναι ειρωνικό.

Έχετε σκεφτεί πόσες φορές ακούμε ειλικρινή συγγνώμη;
Πόσες φορές ακούμε συγγνώμη, που έχει την έννοια της μεταμέλειας;

Πόσες φορές…. λέμε συγγώμη;
Mήπως καμία;
Μήπως πολλές;

Πόσες φορές λέμε “sorry, ρε συ”, αντί να πούμε “συγγνώμη”;
Είναι η ιδέα μου, ότι ακούγεται πιο light;
Μήπως γιατί ουσιαστικά ντρεπόμαστε να πούμε “συγγνώμη”;
Μήπως το ειλικρινές “συγγνώμη” αναζητά τη ματιά του άλλου για συγχώρεση;
Μήπως το “συγγνώμη” στρέφεται στο πάτωμα για να σκάψει βαθιά, γιατί  δεν αντέχει το απέναντι παγωμένο βλέμμα;
Μήπως;

Mήπως τελικά μου αρέσουν τόσο πολύ οι Nothing But Thieves και αμπελοφιλοσοφώ, γιατί ακούω το Sorry, που οι στίχοι του είναι μια αποδοχή του λάθους, που μπορεί να τερμάτισε την αγάπη;
Μήπως η μεταμέλεια και η αυτοταπείνωση δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία στον καημένο στο τραγούδι, που έχει πέσει στα πατώματα και ζητάει συγγνώμη; (Αν είναι τρίτη, μεγάλε…ουκ ανδρός σοφού. Αυτά τα είπε άλλος.)
Οι δικαιολογίες διαβρώνουν.
Η συγγνώμη κρύβει την ευχή της λύτρωσης.
Kαι είναι τόσο κρίμα, που κάποιες φορές είναι δύσκολο να ειπωθεί ( το είπε και ο Elton “Sorry seems to be the hardest word”).

And now it hurts what we’ve become
‘Cause you taught me how to love
It’s me who taught you how to stop
And you just say I drink too much

Maybe I’m defective
Or maybe I’m dumb
I’m sorry, so sorry for what I’ve done
Maybe I’m bad natured
Or maybe I’m young
Ι’m sorry, so sorry for what I’ve done

Και ώρα που είναι, ας ακούσουμε την accoustic εκτέλεση.

(Mα, πόσο μου αρέσουν! Καμιά συναυλία εδώ τριγύρω; Μπα, ε; )

Nothing But Thieves quote of the night Sorry Συγγνώμη