Είδα κι εγώ το “Gone Girl”
Written by ChichiMdou, Posted in Movies-Series, Timeline
Το γεγονός ότι πατήσατε click στο link, πάει να πει ότι δεν είπατε “Σκασίλα μας”, οπότε και σας ευχαριστώ για την τιμή, που μου κάνετε.
Στην περίπτωση που δεν έχετε δει την ταινία, δείτε το trailer για να πάρετε μια ιδέα:
«Φαντάζομαι να της ανοίγω διάπλατα το κεφάλι. Να ξετυλίγω το νήμα του μυαλού της.
Προσπαθώντας να βρω απαντήσεις.»
Έτσι ξεκινά η ταινία και πιστεύω ότι πολλοί σύζυγοι θα το έχουν σκεφτεί, όταν μετά από κάποια χρόνια γάμου δεν ξέρουν πραγματικά τί έχει στο κεφάλι του ο άνθρωπος που έχουν απέναντί τους και με τον οποίο μοιράζονται τη ζωή τους.
Το “Gone Girl”(«Το κορίτσι που εξαφανίστηκε») σε σκηνοθεσία του David Fincher με πρωταγωνιστές τον Ben Affleck και την Rosamund Pike στηρίζεται στη νουβέλα της Gillian Flynn.
Πρόκειται για ένα θρίλερ που διηγείται την εξαφάνιση της συζύγου του Nick Dunne (Ben Afflek) ανήμερα της 5η επετείου του γάμου τους.
Η εξαφάνιση εγείρει υποψίες δολοφονίας, καθώς το σκηνικό του σπιτιού δείχνει σημεία πάλης και όχι μόνο.
Αν και η ταινία έχει μεγάλη διάρκεια – 2,5 γεμάτες ώρες – δεν ήταν κουραστική, αλλά χορταστική.
Για την ακρίβεια, θα ήθελα και λίγο περισσότερο για να δω την εξέλιξη(μήπως να είναι γίνει sequel ; ) καθώς το τέλος ήταν πολύ διαφορετικό από ό,τι περίμενα και ας μην πω περισσότερα, γιατί θα κάνω spoiler.
Η ιστορία σε κρατά σε εργήγορση και σου δημιουργεί καχυποψία από το πρώτο 10λεπτο.
Σε όλη την εξέλιξη η ψυχολογία εναλλάσσεται.
Μία βρίσκεσαι μαζί με τον Nick Dunne (Ben Afflek) , μια περνάς απέναντί του, την επόμενη είσαι στη μέση, συμπαθείς την αστυνομικό, αντιπαθείς την αστυνομικό κλπ.
Μετά από ένα σημείο αρχίζεις να μπαίνεις στο “πετσί” της ψυχοπάθειας, που υπάρχει στην ιστορία και εκεί που νιώθεις ότι διαισθάνεσαι τη συνέχεια, εκπλήσσεσαι με τις ανατροπές που όμως κατά βάθος περιμένεις ως πιθανές. Αφού οι αρρωστημένες παθολογικές καταστάσεις οδηγούν στα άκρα, εκεί που όλα είναι δυνατά και πιθανά να γίνουν.
Η ταινία τονίζει την δύναμη των media και κυρίως της “κίτρινης” δημοσιογραφίας που χάριν της δημοσιότητας, μπορούν τη μία μέρα να καταστρέψουν τη ζωή ενός ανθρώπου και την επόμενη ακριβώς να τον θεοποιήσουν.
Από θύτης γίνεται θύμα και τούμπαλιν.
Κι όλα αυτά μέσα σε λίγα 24ωρα ή ακόμη και μέσα σε λιγες ώρες.
Ο κύριος πυρήνας της ιστορίας και τα νήματα του σεναρίου είναι η σχέση του ζευγαριού.
Σε όλη τη διάρκεια του έργου παρακολουθούμε διάφορα στάδια μιας σχέσης που από την αρχή απευχόταν να γίνει σαν τα ζευγάρια, που κορόιδευε -λυπόταν.
Ζευγάρια που λένε ψέμματα ο ένας στον άλλον, ζευγάρια που μειώνουν και πονούν ο ένας τον άλλον.
Βλέπουμε τον έρωτα, αυτή την προσπάθεια που κάνουμε όλοι στην αρχή να δείξουμε τον καλύτερο και πιο γοητευτικό μας εαυτό,
τις υποσχέσεις, το πάθος, την απόλυτη ταύτιση στον τρόπο σκέψης και των επιθυμιών τους
μέχρι που μία χρονική στιγμή αλλάζουν όλα.
Η μητέρα του πρωταγωνιστή αρρωσταίνει βαριά και το ζευγάρι αναγκάζεται να μετακομίσει από τη Νέα Υόρκη στο Μιζούρι, όπου όλες οι ισορροπίες ανατρέπονται.
Και από εκεί αρχίζει το είτε το ξεγύμνωμα των ηρώων είτε η μετάλλαξη, που φέρνει τη ρήξη.
Σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ και αυτό που μου έμεινε ως θεατής είναι το:
“Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται”.
Οι ιστορίες καλύπτονται, αλλάζουν, διαστρεβλώνονται, ανασκευάζονται, κάνουν τούμπες στον αέρα, σκάνε στο πάτωμα, διαλύονται και ξανακολλάνε και πολλά άλλα.
Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. Πλάθονται ανάλογα με το μυαλό τους και την καρδιά τους.
Η συνεχής εναλλαγή των “γιατί;” που σου δημιουργούνται και η μεταφορά της ευθύνης από τον ένα στον άλλο δείχνει ακριβώς το ότι ποτέ δεν πρέπει να βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα και πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για σχέσεις τρίτων.
Στο κλείσιμο μένει το ότι οι επιλογές μας είναι αυτές που φέρουν την ευθύνη για το μέλλον μας.
Ε, θα σταματήσω εδώ, γιατί “τρώγομαι” να το συζητήσω και θα αρχίσω τα spoiler και θα σας το χαλάσω, αν δεν το έχετε δει.
#MovieILove #atmosidero_primetime
