Δεν είναι πολύς καιρός που χάζευα στα social ένα video με τη Μαρινέλλα να χορεύει με απίστευτη ενέργεια έφηβης και την χαιρόμουν. Σκεφτόμουν χαμογελαστά, ότι φαίνεται ψυχή αγέραστη με τεράστια πηγή ενέργειας και αγάπης για τη ζωή.

Με την χθεσινή είδηση της κατάρρευσής της στη σκηνή, ήρθαν στην επιφάνεια πολλά πράγματα κρυμμένα μέσα μου για εκείνη. Πράγματα με τα οποία δεν είχα ασχοληθεί.
Μα, θα μου πείτε, ποτέ δεν έχεις εκφράσει δημόσια έναν θαυμασμό για το πρόσωπό της.
Ξέρετε, μόλις χθες συνειδητοποίησα ότι η Μαρινέλλα, που θαυμάζω και αγαπώ, είναι μία από τις σταθερές της ζωής μου, από αυτές που κάποιες φορές τις θεωρείς δεδομένες.

Ναι, ενώ τρέχω σε ένα σωρό συναυλίες ξένων καλλιτεχνών, δεν πήγα ποτέ να την δω σε μία από τις εμφανίσεις της.
Γιατί στο μυαλό μου θα υπήρχε μια επόμενη ευκαιρία.

Μεγάλωσα με τραγούδια της Μαρινέλλας. Όταν κυκλοφορούσε κάποιο καινούριο δίσκο,  η κασσέτα έπαιζε στο repeat στο αυτοκίνητο των γονιών μου για ένα διάστημα. Δυσανασχετούσα να ακούω αυτά τα τραγούδια.
Προτιμούσα την κασσέτα με τις rock επιλογές που είχε ο μπαμπάς μου και ζητούσα Dire Straits και Sultans of Swing, αλλά τις περισσότερες φορές υπερίσχυε το “Εγώ θα πάρω καπετάνιο” και το “Καρδούλα μου, δεν σε μαλώνω” και εγώ άφριζα.
Τα αντιπαθούσα αυτά τα τραγούδια.
Το εφηβικό μου πείσμα δεν δεχόταν να παραδεχτεί, ότι σιγοτραγουδούσε κρυφά το “Για σένανε μπορώ” που έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της ζωής μου, που συντρόφευσαν όλες τις ερωτικές απογοητεύσεις μου.

Η Μαρινέλλα στα δικά μου μάτια είναι παντοδύναμη.
Ένα πράγμα με την εικόνα που έχουμε όταν είμαστε μικρά παιδιά για τους γονείς μας.
Στο μυαλό μου δεν φθείρεται. Δεν μπορεί να φθαρεί.
Γι’αυτό και δεν θέλω να δω το βίντεο της κατάρρευσής της.
Γι’αυτό και είμαι στεναχωρημένη και εύχομαι από καρδιάς, να συνέλθει και να έχουμε κοντά μας κι άλλα χρόνια αυτή την πηγή ενέργειας, την χαρά της ζωής.
Με αυτό το τεράστιο χαμόγελο.

 

Η αγάπη και η εκτίμησή μου για εκείνη στο πέρασμα των χρόνων ήρθε να δυναμώσει μετά την ανάγνωση του βιβλίου του Γιάννη Ξανθούλη “Μαρινέλλα, Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια”.
Διαβάζοντάς το έμαθα πράγματα για τη ζωή της, που δεν γνώριζα.
Την εκτίμησα ακόμη περισσότερο, γιατί  ενώ είχε αυτό το τεράστιο δώρο της φωνής της,  δεν της ήρθαν όλα τόσο εύκολα όσο τα είχα στο μυαλό μου.
Η Μαρινέλλα πάλεψε για πολλά πράγματα στη ζωή της και αυτό που είναι αδιαμφισβήτητο είναι ότι από μέσα της αναβλύζει μια τεράστια δύναμη.
Και δείτε, όλο για δύναμη μιλάω όσο αναφέρομαι σε αυτή.
Αυτό εύχομαι, λοιπόν, με τη δύναμή της να επανέλθει.

Περαστικά, Μαρινέλλα μου!

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου “Mαρινέλλα. Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια”

“Θα έπρεπε να γράψετε ένα βιβλίο για τη μαμά”. Κουβέντα από την Τζωρτζίνα στα γενέθλια της Μαρινέλλας, πριν από χρόνια. Το άκουσα, το ξέχασα. Δεν το πήρα αψήφιστα, αλλά ήξερα πως είμαι ακατάλληλος για βιογράφος, εξαιτίας του ύφους που γράφω. Καλώς ή κακώς. Από αλλού ξεκινώ και αλλού βρίσκομαι, παρεμβαίνει το θυμικό μου, νευριάζω με τους ήρωές μου, κάνω αυτά που κάνω, ώστε να μη συμπεριλαμβάνομαι στους τρέχοντες κολοσσούς της λογοτεχνίας. Δεν παραληρώ για τα αποδεκτά “πολιτικώς ορθρά” και de facto απυρόβλητα μείζονα θέματα. Με τέτοιον χαρακτήρα πως να αναλάβω μια Μαρινέλλα, με την οποία ναι μεν μας συνδέουν μερικές ενδιαφέρουσες δεκαετίες, αλλά δεν θα προέκυπταν φωτοστέφανα και θαυμαστικές κορόνες για τον μελωδικό κόσμο της νύχτας. “Ξέρετε, εγώ..”. Έφερνα αντιρρήσεις, ξέροντας τον χαρακτήρα μου. Η άλλη πλευρά επέμενε “Κάνετε λάθος…”. “Μα είμαι ολόκληρος ένα κινούμενο λάθος”, απαντούσα. Τελικά, ο βιογράφος “εάλω”…”Εσύ με ξέρεις” – η Μαρινέλλα.

“Εγώ σ’αγαπώ, αλλά φοβάμαι ότι εσύ δεν με ξέρεις”, απαντούσα. Τσούλησε ένα διάστημα με “σε ξέρω”, “δεν με ξέρεις”, ώσπου να το πάρουμε απόφαση και να ξεκινήσουν τα μεσημεριανά συμπόσια εις μνήμην του Πλάτωνα και άλλων συγγενών ανάλογων συμποσιακών εμπειριών. Έτσι προχωρήσαμε, φωτίζοντας με μεσημβρινό φως νύχτες ή και μέρες μιας ζωής από χώμα, φωνή, έρωτα, μόχθο και πολλή αγάπη. Κι έγινε ένα βιβλίο που, χωρίς να είναι a priori βιογραφία, άρχισε να μοιάζει με μυθιστόρημα δικό μου.

Το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη “Μαρινέλλα, Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα 

Γιάννης Ξανθούλης Εκδόσεις Διόπτρα Μαρινέλλα Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια