Το βιβλίο “Η κλέφτρα των βιβλίων” του Μάρκους Ζούσακ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός και με συντρόφευε τις τελευταίες μέρες.

Για να σας προλάβω, δεν έχω δει την ταινία.

Προτιμώ να διαβάζω το βιβλίο και μετά να βλέπω την ομώνυμη ταινία.

Έχω την αίσθηση, ότι αν γνωρίσω σύντομα την εξέλιξη μιας ιστορίας, θα χάσω το ενδιαφέρον μου στην ανάγνωση του βιβλίου.

Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Δεν είναι ένα ανάλαφρο βιβλίο.

Γερμανία του ’40, Χίτλερ, Ναζϊ, κατατρεγμός των Εβραίων, άνθρωποι που χάνονται, φόβος…

Δείτε όμως ένα περίεργο.

Ενώ την ιστορία διηγείται ο Θάνατος, δεν σου προκαλεί φόβο εκείνος, αλλά η όλη κατάσταση που ζουν οι ήρωες.

Όχι! Η ηρωίδα δεν φοβάται.

Είναι δυνατή και δεν φοβάται για την ίδια. Ανησυχεί για τους ανθρώπους που αγαπά.

Ο φόβος είναι αυτός που ζουν οι άνθρωποι στη Γερμανία που προσπαθούν να επιβιώσουν με το ναζιστικό καθεστώς.

Περιγράφει μια κοινωνία και εκείνους τους ανθρώπους της που δεν πιστεύουν στα ιδεώδη του Χίτλερ και από φόβο ακολουθούν τις γραμμές που ορίζει το απάνθρωπο φασιστικό κράτος.

Δείχνει τους καθημερινούς ανθρώπους που είναι βιοπαλαιστές και ζουν υπό του ναζιστικού καθεστώτος.

Όχι, δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί οπαδοί του Χίτλερ. Ούτε ήταν υπερασπιστές του.

Οι κάτοικοι της ναζιστικής Γερμανίας ζούσαν στερήσεις, πείνα, δυσκολίες, καταπίεση έτσι ώστε ο Χίτλερ να πετύχει αυτό που ήθελε.

Η ζωή της Λίζελ, της “Κλέφτρας των βιβλίων”, εξελίσσεται σε μια γειτονιά που αποτελείται από διαφορετικούς χαρακτήρες ίσως αντιπροσωπευτικούς εκείνης της σκοτεινής εποχής.

Αυτό το σκοταδισμό και τη μαυρίλα τη νιώθεις σε όλη την ανάγνωση όχι λόγω της διήγησης του Θανάτου.

Αντιθέτως ακόμη και ο Θάνατος σε αυτή την εξιστόρηση φαίνεται τρυφερός απέναντι στην καταστροφή εκείνης της εποχής.

Μέσα από την περιγραφή και την αποδοχή του οριστικού και αναπόφευκτου γεγονότος για όλους παρουσιάζεται μια ευαίσθητη, ανθρώπινη μπορώ να πω, εικόνα.

Δεν είναι ο Χάρος.

Είναι αυτός που έχει αναλάβει αυτή την άχαρη δουλειά σ’αυτό το εργοστάστιο στη γη, όπως χαρακτηριστικά λέει.

Ακόμη κι αυτός γοητεύεται από τη δύναμη αυτού του κοριτσιού, της κλέφτρας των βιβλίων.

Ομολογώ ότι την αρχή του βιβλίου τη βρήκα κάπως κουραστική με τον αφηγητή Θάνατο να περιγράφει αναλυτικά χαρακτήρες, σχέσεις και κατάσταση.

Είναι που έχω αυτό το ψυχαναγκαστικό, όπου όταν αρχίζω ένα βιβλίο θέλω να το τελειώνω και το συνέχισα.

Η συνέχεια με αποζημίωσε με το παραπάνω.

Είναι ένα πολύ συγκινητικό βιβλίο που αυτό που λέει είναι ότι οι άνθρωποι δεν χαρακτηρίζονται από την καταγωγή τους, το χρώμα τους και ό,τι άλλο.

Οι άνθρωποι κρίνονται από τους χαρακτήρες τους και τις συμπεριφορές τους.

Αυτό τονίζεται τόσο με τη βάναυση και τρομακτική  αδικία των βασανιστηρίων των Εβραίων, αλλά και με τον ανθρωπισμό και την καλοσύνη κατοίκων της Γερμανίας που η ανέχεια και ο φόβος όχι μόνο δεν τους λύγισαν, αλλά τους έκαναν να σταθούν ακόμη πιο δυνατά στα πόδια τους για να υπερασπιστούν τον άνθρωπο.

Μαθήματα και για τη δική μας σημερινή κοινωνία.

Σύμφωνα με την περιγραφή του αφηγητή αυτές οι ψυχές ήταν πιο ελαφριές, πιο ήρεμες και ζωντανές όταν τον ακολουθούσαν.

Μην τρομάζετε, μωρέ!

Αντιθέτως, θα πρέπει να μην το ξεχνάμε αυτό το σημείο γιατί τότε θα δώσει μεγαλύτερη αξία στις επιλογές μας και στις στιγμές που ζούμε.

Kι όμως αυτό το βιβλίο με τη βαριά ατμόσφαιρα σε αφήνει με αισιόδοξη διάθεση.

Σε αφήνει με τη ματιά σου που μπροστά βλέπει φως

 

 

‪#‎booklover‬

βιβλίο Γερμανία Εκδόσεις Ψυχογιός Η κλέφτρα των βιβλίων Θάνατος κριτική Μάρκους Ζούσακ ναζί Χίτλερ