Στο Λος Άντζελες, την πόλη που γεννιούνται και πεθαίνουν τα όνειρα, δύο νέοι ερωτεύονται, προσπαθώντας ταυτόχρονα να φτάσουν τους στόχους τους: εκείνη να γίνει μια διάσημη ηθοποιός, εκείνος να γίνει αναγνωρισμένος μουσικός. Θα καταφέρει η αγάπη τους να επιβιώσει στην σκληρή πραγματικότητα των συνεχών απογοητεύσεων και της απόρριψης;   Πρωταγωνιστούν οι Ryan Gosling και Emma Stone.

Δεν είμαι η ειδική να μιλήσω για τεχνική στην τέχνη του κινηματογράφου, αλλά η εικόνα που σχημάτισα σε ό,τι αφορά αυτό το κομμάτι και με το μάτι του απλού θεατή, είναι πως η ταινία είναι υπέροχη.
Ρομαντική , με όμορφα χρώματα, υπέροχα χορευτικά, ακόμη πιο υπέροχο soundtrack, ατμοσφαιρικές-ονειρικές σκηνές, καταπληκτικοί οι ηθοποιοί, ΑΛΛΑ σαν story και σαν χαρακτήρες, δεν με συνεπήρε.

Έχει υλικό για τις σχέσεις, τα όνειρα, τον έρωτα και πώς αυτά όλα μαζί μεταλλάσσονται, όσο ωριμάζουν οι απαιτήσεις της ζωής αλλά και οι χαρακτήρες, αλλά δεν παρουσίασε κάτι κάτι που έκανε τη διαφορά. Για μένα τουλάχιστον.

Το τέλος ήταν πραγματικά πολύ συγκινητικό, αλλά στο πρώτο μέρος με τα πολλά μουσικοχορευτικά το βαρέθηκα λιγάκι.
Ίσως να μην ήταν το timing ή το mood μου.
Oh, well! Δεν μπορώ να πω ψέμματα. Νομίζω ότι και κάποια άλλη στιγμή να το έβλεπα, το ίδιο θα έλεγα, αφού γενικά δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ.
Πάντως, αν μη τί άλλο, αξίζει το Oscar για το soundtrack. (Αγάπησα το “Epilogue”).

Και πάμε στην Jackie

Στις 22 Νοεμβρίου του 1963, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στο Ντάλας, ο John F. Kennedy δολοφονείται και το ροζ ταγέρ της Jackie (Natalie Portman) ποτίζεται από το αίμα του συζύγου της.
Μια εβδομάδα μετά καλείται να αντιμετωπίσει το αδιανόητο: να παρηγορήσει τα δυο της μικρά παιδιά και να οργανώσει την κηδεία του άντρα της. Η Jackie συνειδητοποιεί γρήγορα ότι οι επόμενες εφτά μέρες θα καθορίσουν πώς η ιστορία θα καταχωρίσει την κληρονομιά του συζύγου της, αλλά και το πώς θα μείνει η ίδια στην ιστορία.

Πάρα πολύ η καλή η Natalie Portman.
Tην βρήκα εξαιρετική. Η εκφραστικότητά της, υπέροχη!

Αυτά. Α, ναι! Να σας πω και για την ταινία.

Είχε ενδιαφέρον, αλλά την ένιωσα πιο πολύ ως ένα “καλλιτεχνικό” ντοκιμαντέρ, που ασχολείται με την ψυχολογία και τη συνολική στάση της πρώτης κυρίας Jackie Kennedy όταν έγινε η δολοφονία του συζύγου της. Δεν με έκανε involved, όπως λέμε στο χωριό μου. Με άφησε απλό παρατηρητή.

Σίγουρα είδα μια εικόνα της ηρωίδας, που δεν γνώριζα, αλλά δεν μπορώ να πω, ότι κέρδισα κάτι περισσότερο.
Θα μου πείτε, πως δεν γίνεται κάθε ταινία να σε βάζει σε αυτή τη διαδικασία.
Ναι. Απλά νομίζω, ότι πέρασε και δεν ακούμπησε.
Το γεγονός, ότι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας εγώ έβλεπα την Πόρτμαν και όχι την Κένεντυ, κάτι σημαίνει. Δεν με πήρε ο χαρακτήρας μαζί του.

Η υπόθεση είναι κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας, αλλά είμαι σίγουρη, ότι στην Αμερική θα κάνει μεγαλύτερη αίσθηση, αφού είναι μέρος των βιωμάτων κυρίως του πληθυσμού της.

Ο Αστακός

Άλλη μία ταινία, που αποφάσισα να την δω από περιέργεια, γιατί είναι υποψήφια για Oscar.
Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας καταλαβαίνεις, ότι πρόκειται για ένα σουρεάλ έργο.
Εάν περιμένεις να δεις κάτι διαφορετικό στη συνέχεια, το’χασες.
Ομολογώ ότι ξεκίνησα να την δω με ένα δισταγμό, λόγω των  επικριτικών σχολίων που είχα ακούσει. Την είδα όμως.

Μια μη συμβατική ερωτική ιστορία που λαμβάνει χώρα σε ένα κοντινό μέλλον όπου οι άνθρωποι που μένουν μόνοι, είτε επειδή χωρίζουν είτε επειδή πεθαίνει ο σύντροφός τους, συλλαμβάνονται και μεταφέρονται στο Ξενοδοχείο.
Εκεί είναι υποχρεωμένοι – σε διάστημα 45 ημερών- να βρούν κάποιον με τον οποίο ταιριάζουν και να γίνουν ζευγάρι.
Αν δεν τα καταφέρουν μετατρέπονται σε κάποιο ζώο της επιλογής τους. Ενας άντρας, μεταφέρεται στο Ξενοδοχείο, και απελπισμένος κάποια στιγμή δραπετεύει στο Δάσος όπου ζουν οι Μοναχικοί.
Εκεί ερωτεύεται μια γυναίκα, πράγμα το οποίο είναι ενάντια στους κανόνες των Μοναχικών.

Πρωταγωνιστούν :  Colin Farrell, Rachel Weisz, Léa Seydoux, Jessica Barden

Η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου παρουσιάζει τον ψυχαναγκασμό μιας κοινωνίας, όπου “απαιτεί” ο κάθε άνθρωπος να είναι ζευγάρι με κάποιον άλλον.
Ένα “πρέπει”  ύπαρξης σχέσης, γιατί αλλιώς δεν μπορείς να αφομοιωθείς από το σύνολο.
Την ίδια ώρα υπάρχουν και οι μοναχικοί άνθρωποι, που έχουν κάνει αυτή την απόφαση στάση ζωής με μια αυστηρότητα και απολυτότητα στους κανόνες που υπάρχουν για την επιλογή τους.
Η αυστηρότητα και η απολυτότητα βέβαια υπάρχει και στις δύο κατηγορίες με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που αναγκάζονται να βρεθούν στη μία ή στην άλλη ομάδα, να χάνουν την ελευθερία και τον αυθορμητισμό τους (φαίνεται ξεκάθαρα στις στεγνές συναισθημάτων συμπεριφορές των χαρακτήρων) και να είναι τελικά όλοι δυστυχισμένοι.
Ακόμη και αυτοί που ζουν στην πόλη, βιώνουν μια συνεχή κατάσταση ελέγχου που κάθε άλλο παρά ευτυχία είναι.

Η ταινία μου άρεσε και για την οπτική, τα μηνύματα, τους χαρακτήρες, αλλά και γιατί αφού την είδα με άφησε να σκέφτομαι.
Το δεύτερο μέρος, που διαδραματίζεται στο δάσος των Μοναχικών  με μπέρδεψε σε κάποια σημεία, αλλά δεν αποτέλεσε πρόβλημα ή μεγάλο μειονέκτημα στην παρακολούθησή της.
Για μένα ήταν εξαιρετική η επιλογή των ηθοποιών και με κέρδισε το γεγονός του κόντρα του ρόλου με την πραγματικότητα της ομορφιάς και της γοητείας τους.

Δεν ξέρω, εάν είναι για Oscar, αλλά για τα δικά μου κριτήρια είναι μια καλή ταινία.
Απλά θεωρώ, ότι δεν είναι για όλα τα γούστα.

Το βασικό ερώτημα (ζωής) μένει μετέωρο μετά την τελευταία σκηνή της ταινίας με το τραγούδι
“Τί είναι αυτό που το λένε αγάπη;”

Η Άρνηση

Και από τη μία Rachel Weisz στην άλλη.
Τις περισσότερες φορές επηρεάζομαι θετικά, όταν ξέρω ότι η ταινία που παρακολουθώ ή παρακολούθησα βασίζεται σε αληθινή ιστορία.

Η ταινία πραγματεύεται τη δικαστική διαμάχη της Deborah E. Lipstadt και του David Irving, που απασχόλησε την κοινωνία και τα media το 2000.
Ο Irving, ο οποίος ασχολήθηκε με την ιστορία του Χίτλερ, αρνήθηκε ότι έγινε το Ολοκαύτωμα.
Ως υπέρμαχος της άποψης, κατέθεσε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση κατά της Lipstadt για τις αναφορές της σε αυτόν στο βιβλίο της, στο οποίο μιλά για το Ολοκαύτωμα και φυσικά υποστηρίζει, ότι έγινε.
Ενώ το  θέμα της ταινίας είναι δυνατό και από την αρχή κερδίζει το ενδιαφέρον από τη συγκλονιστική ιστορία, δεν ένιωσα ότι είχε το “νεύρο” μιας δικαστικής μάχης με τέτοια βαρύτητα.
Νομίζω ότι ο χαρακτήρας της Lipstadt θα έπρεπε να είναι πιο μαχητικός και πιο…επιβλητικός.

Γενικά μου αρέσει η Rachel Weisz (και είναι και κουκλάρα), αλλά θα έλεγα, ότι αυτός ο ρόλος δεν της πήγαινε πάρα πολύ (ούτε το πορτοκαλί μαλλί).
Ίσως πάλι να μην ήταν η επιλογή της Weisz αλλά το κείμενο του ρόλου. Δεν ξέρω.
Ο Tom Wilkinson , που υποδύεται το δικηγόρο που αγορεύει στην υπόθεση, ήταν πολύ καλός και  είχε πολύ πιο μεγάλο χώρο και βάρος στην υπόθεση, που μου φάνηκε λίγο δυσανάλογο σε σχέση με την ιστορία. Ίσως να ήθελα πιο έντονη την προσωπικότητα της Limstadt στη διαδικασία της δίκης.

Όπως και να΄χει, τους καιρούς που ζούμε είναι καλό να βλέπουμε και να θυμόμαστε, ότι η αλήθεια και το φως κερδίζει το σκοτάδι και όσους το λατρεύουν.

Το επόμενο διάστημα ανυπομονώ να δω Moonlight, Manchester By the sea και Fences.