Στο σπίτι της μαμάς μου υπάρχει αρκετός ελεύθερος χώρος στους τοίχους. Στο ταβάνι.

Έχει παντού φωτογραφίες, πίνακες και στολίδια.

Κατά έναν περίεργο τρόπο, ενώ είναι έτσι γεμάτο, δεν σε κουράζει.

Το διασκεδάζουμε. Την πειράζουμε κιόλας. Ξέρετε, “Μαμά, έχεις αφήσει ένα μικρό κενό εκεί ανάμεσα. Γιατί δεν κρεμάς κάτι, ας πούμε;” Γελάει.

Επίσης, δεν αφήνει καιρό τα ίδια. Όχι. Αλλάζει συνέχεια τα πάντα.
Από μικρή που τη θυμάμαι, το απολάμβανε απίστευτα. Γυρίζαμε από το σχολείο και βρίσκαμε άλλο σπίτι.

Εννοείται ότι στο δικό μου σπίτι είμαι το ακριβώς αντίθετο.

Καθόλου στολίδια, φωτογραφίες, μπιχλιμπίδια κλπ. Οι φωτογραφίες και τα album μαζεμένα.

Ελάχιστα διακοσμητικά που βάζω κάποιες φορές είναι κυρίως, γιατί δεν έχω πού να τα αποθηκεύσω.

Τέλος πάντων.

Σήμερα πήγαμε για ένα οικογενειακό κυριακάτικο γεύμα και αφού φάγαμε κλπ, σχολιάσαμε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία (ω, ναι! Όχι λόγω τεχνοτροπίας. Δεν υπήρχαν έγχρωμα φιλμ. Ανήλικα και διαβάζετε τέτοια blog! :p)και μετά βγήκε κι άλλη κι άλλη κι άλλη. Η μαμά 3-4 χρονών με φιόγκο, ο μπαμπάς στην ίδια ηλικία τσίτσιδος και μετά αυτή που βλέπετε παραπάνω.

Ο αδερφός μου κι εγώ πάνω στο κρεβάτι των γονιών μου. Πρέπει να είμαι γύρω στα 3,5 και ο αδερφός μου λιγότερο από χρόνο.

Σημειώνω τα εξής:

1oν) Η φωτογραφία είναι με εμάς επάνω στο κρεβάτι των γονιών μου που είναι στρωμένο. ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ!! ΜΕ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ!  Όταν ήταν καλοστρωμένο δεν επιτρεπόταν να το πλησιάζω. Ρήλλι; Όλα για τη φωτογραφία, μάμι;

2ον) Σε αυτή τη φωτογραφία με βλέπετε με ένα από τα πρώτα ψυχολογικά μου τραύματα.Λίγο καιρό πριν μου είχαν κόψει το μαλλί  που έφτανε μέχρι τη μέση, γιατί είχα κολλήσει ψείρες. Προφανώς και όλα τα πετρελαιοειδή δεν λειτούργησαν (ναι, μας τύλιγαν με πετρέλαιο, για να φύγουν οι ψείρες και γι’αυτό είμαστε κάπως οι περισσότεροι αυτής της γενιάς) . Έτσι δραματικά αποχωρίστηκα το μαλλί της Γενοβέφας.

3ον) Το ντύσιμό μου rules. Καρό παντελόνι, ριγέ πουλοβεράκι. Fuck yeah!  Δεν θέλω σχόλιο.

4ον) Ο αδερφός μου. 2,5 χρόνια μικρότερος και είχε αρχίσει να μεγαλώνει υπερφυσικά. Ένας από τους λόγους που μας κάθισαν στο κρεβάτι ήταν γιατί δεν θα μπορούσα να τον σηκώσω αγκαλιά. Τώρα εάν τον πάρω αγκαλιά για να βγάλουμε την ίδια φωτογραφία, εγώ δεν θα φαίνομαι καθόλου.

5ον) Τα αρκούδια πίσω ζουν και βασιλεύουν. Ο μεγάλος κόκκινος ήταν δικός μου και ο άλλος του αδερφού μου. Την προσοχή στο φωτιστικό του κομοδίνου από αυτά που ήταν της μόδας τότε με τις στάμπες λουλούδια, που δεν ήταν για να τα ανάβεις, γιατί παραμορφώνονταν. Βασικά… ούτε για σβηστά δεν ήταν, αλλά ένεκα το στυλ της εποχής τότε.

Τότε. Πότε;

Τα υπολογίζω και βγαίνουν σχεδόν 40 χρόνια…. Όσο ήταν και ο φούρναρης που έχει ψήηηηησει. Χριθτούλη μου!!

 

Αφιερωμένο στον αδερφό μου, που μου λείπει γιατί δεν τον βλέπω συχνά.

Poll αναμνήσεις Έλα ήλιε μου Poll οικογένεια παλιά φωτογραφία σκέψεις