Κοιτάξτε….

Πέρα από το ότι μου αρέσει ο γαλλικός κινηματογράφος, ίσως να μην είναι και η πιο αντικειμενική άποψη η δική μου.

Από την άλλη μεριά, ποιά άποψη μπορεί να είναι αντικειμενική, ειδικά όταν πρόκειται για τέχνη;

Anyway! Θα σας εξηγήσω παρακάτω το δικό μου “γιατί”.

 

“La famille Belier”, λοιπόν (“Οικογένεια Μπελιέ”)!

 

Η υπόθεση της ταινίας μιλάει για μια τετραμελή οικογένεια κωφαλάλων, που ζει κάπου στη γαλλική επαρχία.

Η μόνη που δεν είναι κωφάλαλη από την Οικογένεια Μπελιέ είναι η έφηβη κόρη (η Πώλα), η οποία ανακαλύπτει στη χορωδία του σχολείου ότι έχει χάρισμα στο τραγούδι.

Η Πώλα έχει αναλάβει την “ομιλούσα” επικοινωνία της οικογένειας σε όλους τους τομείς. Στηρίζει τις προσπάθειές τους και εργάζεται σκληρά προσπαθώντας να συνδυάσει τα πάντα. Το βάρος των ευθυνών που έχει στους ώμους της, νιώθω ότι την έχει ωριμάσει περισσότερο σε σχέση με την ηλικία της.

Βλέποντας τους δικούς της να προσπαθούν να σπάσουν το κατεστημένο και να στηρίξουν τον κωφάλαλο πατέρα στο να βάλει υποψηφιότητα για Δήμαρχος της επαρχίας τους, πιστεύεις πως όταν φτάσει η στιγμή που την καλεί το δικό της όνειρό, εκείνοι θα είναι δίπλα της να την στηρίξουν. Να την σπρώξουν να πετάξει.

 

Εκείνη εξάλλου είναι δίπλα τους, υπερασπιζόμενη εκείνους και πιστεύοντας στη δύναμη του πατέρα της. Όταν ο εν ενεργεία Δήμαρχος ρωτά την έφηβη Πώλα για να την πικάρει, αν πραγματικά πιστεύει ότι οι δημότες θα ψηφίσουν έναν κωφάλαλο, εκείνη απαντάει : “Γιατί όχι; Έχουν ψηφίσει ήδη έναν μαλάκα! (Go, Πώλα!!).”

Όμως έρχεται η στιγμή που δεν είναι ξεκάθαρο ποιός στηρίζει ποιόν; Ποιός έχει περισσότερη ανάγκη ποιόν; Οι ανασφάλειες και η αλλαγή των σχεδίων ταράζουν τη ρουτίνα των πραγμάτων και οι ανθρώπινες αδυναμίες προς στιγμήν λυγίζουν.

Ακολουθούν οι αντιδράσεις και μαζί η συνειδητοποίηση πως ο γονιός είναι γονιός, ό,τι ιδιαιτερότητα κι αν έχει και η καρδιά του χτυπάει στους ρυθμούς της καρδιάς του παιδιού του.

 

Δεν θα ήθελα να σας πω περισσότερα, γιατί πραγματικά αν θέλετε να το δείτε μπορεί και να σας το χαλάσω.

Η ταινία είναι εξαιρετικά συγκινητική με στοιχεία χιούμορ, που δεν διακωμωδούν όμως καταστάσεις που προκαλούνται από την κωφαλαλία.  Κάποιες καταστάσεις γίνονται από μόνες τους χιουμοριστικές όταν τις παρακολουθείς αλλά και…άβολες όταν τις ζεις, όπως το σημείο που η Πώλα συνοδεύει τους γονείς της στο γυναικολόγο και κάνει το διερμηνέα σε θέμα που έχει να κάνει και με τη σεξουαλική σχέση των γονιών της (awkwaaaard!).

Και τώρα θα σας πω, γιατί δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική.

Η μαμά μου έχει φιλία με μια οικογένεια που είναι κωφάλαλη. Είναι και αυτοί πολύ γλυκείς άνθρωποι, όπως και το ζευγάρι Μπελιέ, στους οποίους βρίσκω ομοιότητες στις εκφράσεις των συναισθημάτων τους. Ίσως επειδή δεν έχουν αίσθηση του ήχου και δεν μπορούν να πουν με λόγια ό,τι νιώθουν, βγάζουν την ένταση των συναισθημάτων τους με την ένταση των κινήσεών τους. Βλέποντας την ταινία συνάντησα πολλά κοινά στοιχεία στην επικοινωνία τους και με έκανε σε πολλά σημεία να δακρύσω.

Η σκηνοθεσία μου άρεσε πολύ και βρήκα εξαιρετικό ιδιαίτερα ένα σημείο : Την ώρα της παράστασης της χορωδίας της Πώλα, που για λίγα λεπτά παρακολουθούμε την εκδήλωση όπως ακριβώς την παρακολουθούν οι κωφάλαλοι γονείς Μπελιέ.

Βρήκα εξαιρετικές τις ερμηνείες των  François Damiens και Karin Viard, οι οποίοι με έκαναν να πιστέψω ότι είναι και στην πραγματικότητα κωφάλαλοι (ενώ δεν είναι) και  από ό,τι είδα έχουν ξαναπαίξει μαζί στην Rien à déclarer . Επίσης θεωρώ ότι η νεαρή Louane Emera είναι μια ανακάλυψη.

Η “Οικογένεια Μπελιέ” χωρίς να με έχει συγκλονίσει, μου άρεσε πολύ και τη συστήνω. Θεωρώ ότι είναι πολύ καλή δουλειά και κατά τη γνώμη μου, είναι ιδανική για θερινό κινηματογράφο.

 

Kι όπως μου είπαν οι φίλοι μου (στα σχόλια), να πάρετε χαρτομάντηλα μαζί σας.

 

François Damiens Karin Viard La Famille Belier Louane Emera θερινός κινηματογράφος κριτική κωφαλαλία Οικογένεια Μπελιέ ταινία