Ήταν αναπόφευκτο: το άρωμα του πικραμύγδαλου του θύμιζε πάντα τη μοίρα των αδιέξοδων ερώτων.
Όταν η νεαρή Φερμίνα Δάσα αρνείται τις παθιασμένες προτάσεις του Φλορεντίνο Αρίσα και παντρεύεται τον δόκτορα Χουβενάλ Ουρμπίνο, ο αθεράπευτα ρομαντικός Φλορεντίνο αναζητά την παρηγοριά στην αγκαλιά πολλών άλλων γυναικών, καμία όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Φερμίνα στην καρδιά του.
Πιστός στον όρκο του ότι θα την αγαπάει για πάντα, ζει για την ημέρα που εκείνη θα απελευθερωθεί από τα δεσμά της.
Όταν, μισό αιώνα αργότερα, ο σύζυγος της Φερμίνα σκοτώνεται προσπαθώντας να κατεβάσει τον παπαγάλο του από ένα δέντρο μάνγκο, ο Φλορεντίνο αρπάζει την ευκαιρία να δηλώσει την αιώνια αγάπη του.
Μπορεί όμως ο νεανικός τους έρωτας να ξαναζωντανέψει στο λυκόφως της ζωής τους;

Ένα θα πω! Άτιμο πράγμα τα απωθημένα!
Μπορεί να σε ενεργοποιήσουν ή να σε ακινητοποιήσουν, το μόνο σίγουρο, πως θολώνουν το μυαλό και φουντώνουν την ψυχή.
Εάν μάλιστα, πρόκειται για ερωτικά απωθημένα, Ε-ΡΕ-ΓΛΕΝΤΙΑ!
Ο έρωτας είναι τυφλός και γίνεται παράφορος, παράτολμος, αυτοκαταστραφικός και βέβαια, όλα αυτά γιατί μέσα του κρύβει την κτητικότητα.
Η ανάγκη να νιώθεις, ότι το αντικείμενο του πόθου σου είναι μαζί σου, είναι δίπλα σου, είναι ΔΙΚΟ σου (my precious κι έτσι).
Και από εκεί ξεκινούν όλα τα προβλήματα (για να μην πω, τα δεινά του κόσμου)!

Όταν το αντικείμενο του πόθου δεν ανταποκρίνεται, είτε ανταποκρίνεται αλλά μετά αλλάζει γνώμη, εάν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και έχεις ανασφάλειες ή δεν ξέρωγω κάποιον άλλο λόγο, μπορεί να κολλήσεις εμμονικά, αρρωστημένα και η κατάκτησή του να γίνει ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής σου.
Και όλα τα χρόνια να κυνηγάς αυτόν τον έρωτα, που δεν βρίσκει ανταπόκριση.
Και τα χρόνια να περνούν, κι εσύ εκεί.
(Στο μεταξύ, υπάρχει περίπτωση το αντικείμενο του πόθου, να μην το γνωρίζει καν όλο αυτό, γιατί είναι μόνο μέσα στο δικό σου το μυαλό .)

Ε, σε ένα τέτοιο θέμα κινείται και η ιστορία (αλλά όχι τόσο ρηχά, που το περιέγραψα).
Ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρθκεθ (για να τα λέμε και ιθπανικά) έχει “κεντήσει” μία ιστορία αγάπης, που ανθίζει την περίοδο της επιδημίας. Η αφήγησή του είναι εκλεπτισμένη και οι χαρακτήρες του, ολοκληρωμένες προσωπικότητες, σε μία πλοκή που δοκιμάζει τον έρωτα(όχι, δεν είναι αγάπη-τουλάχιστον αυτή είναι η άποψή μου) και πόσο τελικά μπορεί να αντέξει.
Φυσικά και δεν πήρε τυχαία το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982 και βέβαια, έχει γυριστεί ταινία, που δεν έχω δει , αλλά βλέποντας το trailer έχω ένσταστη. Με την καμία δεν μου ταίριαξε ο Χαβιέ Μπαρδέμ για Φλορεντίνο Αρίσα.  Είχα τον ήρωα για πιο καχεκτικό (αλλά ποιά είμαι εγώ να το κρίνω;..).

Bρήκα και αυτό το ωραίο απόσπασμα από συνέντευξη του συγγραφέα στο www.lanacion.com.ar και αξίζει να το διαβάσετε:

Αυτό το βιβλίο ήταν απόλαυση.
Θα μπορούσα να το έχω κάνει πολύ μεγαλύτερο, αλλά έπρεπε να το θέσω υπό έλεγχο.
Μπορείς να πεις τόσα για τη ζωή δύο ανθρώπων που αγαπιούνται! Είναι ένα θέμα ανεξάντλητο…
Τα δύο χρόνια που πέρασα γράφοντας το βιβλίο, ήταν μια περίοδος σχεδόν απόλυτης ευτυχίας. Όλα μου πήγαιναν καλά.
Οι άνθρωποι περνούν όλη τους τη ζωή σκεπτόμενοι πώς θα ήθελαν να τη ζήσουν πραγματικά. Έχω ρωτήσει τους φίλους μου και κανείς τους δεν θα φαίνεται να έχει μια ξεκάθαρη άποψη γι’αυτό.
Εγώ, λοιπόν τώρα έχω: θα ήθελα όλη μου η ζωή να είναι όπως αυτά τα χρόνια που έγραφα τον ΕΡΩΤΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ.

Το μυθιστότημα “Ο Έρωτας Στα Χρόνια της Χολέρας” του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες κυκλοφορεί σε μετάφραση της Μαρίας Παλαιολόγου από τις Εκδόσεις Ψυχογιός και μπορείτε να ξεφυλλίσετε τις πρώτες σελίδες του εδώ.

#booklover

 

Βραβείο Νόμπελ 1982 Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες Εκδόσεις Ψυχογιός Μαρία Παλαιολόγου μυθιστόρημα Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας