Ένα χρόνο πριν μέσα σε λίγες ώρες είχα διαβάσει  “Τα Μαύρα Παπούτσια της Παρέλασης” του Βαγγέλη Προβιά, με τον οποίο έτυχε να συναντηθούμε σε αυτή τη ζωή (*παίζει σπαρακτικό βιολάκι, όπως θα έλεγε κι εκείνος) και να γίνουμε φίλοι.

Το βιβλίο περιλαμβάνει αυτοτελή διηγήματα, τα οποία ως κύριο στοιχείο για τη δική μου ματιά έχουν τη λύτρωση.

Οι ιστορίες είναι ανθρώπων καθημερινών, που ζουν δίπλα μας, ανάμεσά μας, ιστορίες που άλλες τις γνωρίζουμε, άλλες όχι.

Ιστορίες ανθρώπων που κρύβουν τη σκληρότητα της ζωής και διαβάζοντάς τες, σε κάνουν να τις αντιμετωπίσεις κατάματα, ακόμη κι αυτές που σε άλλες περιπτώσεις θα έστρεφες αλλού το βλέμμα σου, θεωρώντας ότι δεν θα τις αντέξεις. Σου δίνουν τροφή για να δημιουργήσεις τη δική σου συνέχεια μετά το τέλος τους.

Ο συγγραφέας-φίλος μου (να τα λέμε αυτά) γράφοντας για μια σκληρή αλήθεια μέσα από το πρίσμα της ευαίσθητης, εύθραυστης και διαλυμένης ψυχολογίας των ηρώων του, που άλλες φορές βρίσκουν τη δύναμη να συναρμολογήσουν τα κομμάτια τους και άλλες να τα κάνουν σκόνη, που θα διαλυθεί κάπουστο σύμπαν.

Σχεδόν σε όλα τα πράγματα που αγγίζουν την ψυχή μας, ο τρόπος που τα αισθανόμαστε είναι διαφορετικός ανάλογα με τη διάθεση που έχουμε.

Αυτό ισχύει είτε πρόκειται για ένα τραγούδι, για ένα πίνακα ζωγραφικής, μια κινηματογραφική ταινία, μια θεατρική παράσταση και εννοείται και ένα βιβλίο.

Όταν είχα διαβάσει το βιβλίο τότε και βιώνοντας την έκπληξη της απρόσμενης εξέλιξης της κάθε ιστορίας, είχα αισθανθεί τις πληγές των ηρώων, την τραγωδία τους και την απελευθέρωση που ήρθε μέσα από το δραματικό τέλος τους.

Σημερα το ξεφύλλισα πάλι. Η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε ήταν αυτή που έχουμε όταν συναντάμε ανθρώπους γνώριμους, ανθρώπους που βλέπουμε καθημερινά στη γειτονιά μας, δεν ξέρουμε το όνομά τους, αλλά γνωρίζουμε τις ιστορίες τους, που αν και μυστικές με κάποιον τρόπο έχουν φτάσει μας.

Με την ανάγνωση των πρώτων γραμμών του κειμένου το γλυκόπικρο συναίσθημα της συμπόνοιας ήρθε στην επιφάνεια.

Ακόμη κι αν ξέρεις ελάχιστα ή τίποτα για το Βαγγέλη Προβιά, διαβάζοντας το βιβλίο του, μπορείς να καταλάβεις ότι είναι ευαίσθητος και τρυφερός. Γιατί αναζητά τη γύμνια των ψυχών και στέκεται λίγο περισσότερο στην πίκρα και τη συστολή τους. Αγαπά και εξηγεί τις ατέλειές τους κι έτσι κατανοεί τον άνθρωπο, που μπορεί ή δεν μπορεί να κρύψει το εύθραυστο.

Με καμάρι λέω ότι σε λιγότερο από χρόνο έφτασε στην Γ Έκδοση και πολύ χαίρομαι, γιατί ξέρω με πόση στοργή το δημιούργησε.

“Τα Μαύρα Παπούτσια της Παρέλασης” κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ολκός.

#booklover

Βαγγέλης Προβιάς βιβλίο Εκδόσεις Ολκός Τα Μαύρα Παπούτσια της Παρέλασης