Όταν έμαθα για αυτό το βιβλίο, ήμουν σίγουρη ότι θα το αγαπήσω.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το λόγο.
Μήπως γιατί έκανα προβολή του εαυτού μου, που στα 82 μου θα συνεχίζω να κρατάω ημερολόγιο μέσα από το blog μου;
Που βλέποντας την εικόνα από το εξώφυλλο, θα ήθελα να είμαι στα 82 μου, όπως αυτή η γιαγιά με τα χρωματιστά ρούχα;
Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο, ότι έχοντας ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου, λάτρεψα τη Μελίνα Μπίλια και εύχομαι όταν φτάσω στην ηλικία της…να μια έκφραση, που ξέρω ότι θα σχολίαζε…Λοιπόν, τί έλεγα; Α, ναι! Όταν φτάσω στην ηλικία της, θα ήθελα να την έχω φίλη μου.
Να σας την γνωρίσω;
Ελάτε να διαβάσουμε μαζί το οπισθόφυλλο του βιβλίου :

Είμαι ογδόντα δύο χρονών (άσχετα που κρύβω χρόνια, και μπερδεύω τί έχω πει σε ποιόν, όσον αφορά την ηλικία μου). Με λένε Μελίνα Μπίλια και παρόλο που έχω πόνους και παθήσεις που πάνε σύννεφο, όπως όλες οι γιαγιάδες του κόσμου, δεν είμαι μια συνηθισμένη γιαγιά. Έχω κέφι, και ενθουσιασμό, και διάθεση να “κάνω πράγματα”…αρκεί αυτά τα πράγματα να είναι πάνω στη γη, άντε και στη θάλασσα. Ο ουρανός μου φέρνει περίεργους συνειρμούς…
Ένεκα η Κρίση και που ο κολλητός μου έσπασε τη λεκάνη του, έφτασα να πουλάω τα φυτά του. Τα φυτά δεν είναι ραδίκια, εκτός κι αν καπνίζονται τα ραδίκια…Πούλησα λοιπόν όχι-ραδίκια, γνώρισα έναν ενδιαφέροντα παππού, ασχολήθηκα με το Αιρ-Μπι-Εν-Μπι, ανακατεύτηκα στην ερωτική ζωή της εγγονής μου και γενικά, μέσα στον τελευταίο χρόνο, είχα ένα σωρό περιπέτειες. Διαβάζοντάς τες στο ημερολόγιό μου, ελπίζω να καταλάβετε επιτέλους – ειδικά εσείς που αναρωτιέστε- ότι, ΝΑΙ, έχετε λόγους να σηκώνεστε κάθε πρωί από το κρεβάτι σας και , μάλιστα, με ΚΕΦΙ , με ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ, όπως εγώ…ή ότι δεν χρειάζεστε καν λόγους.
Θα μάθετε επίσης ΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ να είσαι ογδόντα δύο χρονών (άσχετα αν λες ότι είσαι εβδομήντα πέντε).

Νομίζω, ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο. Αυτή είναι η Μελίνα. Η ηρωίδα του βιβλίου “Το [Σχεδόν]Ημερολόγιο μιας 82χρονης” της Μανίνας Ζουμπουλάκη.
Δεν μου είναι τελείως ξεκάθαρο, εάν είναι υπαρκτό πρόσωπο και εάν πραγματικά η Ζουμπουλάκη την έχει γνωρίσει, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Για μένα η Μελίνα υπάρχει και μέσα από το ημερολόγιό της με έκανε πολλές φορές να συγκινηθώ, να χαμογελάσω, να γελάσω, γιατί μπορεί να είναι 82 χρονών αλλά είναι ένας ζωντανός άνθρωπος, που έχει αποδεχθεί ότι είναι γιαγιέξ, όπως την λέει η εγγονή της!

Η ηρωίδα στο ημερολόγιό της καταγράφει την καθημερινότητά μιας ηλικιωμένης γυναίκας, όπως αυτές που παρατηρούμε να ζουν αρκετοί μεγάλοι άνθρωποι γύρω μας, κοντινοί ή μακρινοί, όπως οι γονείς μας και οι γείτονές μας.
Μέσα από τη ματιά της βλέπουμε  τις ανασφάλειες, τους φόβους, αλλά και τη συμφιλίωση (ή όχι  στιγμιαία) με την τελευταία πράξη.

Σε πάρα πολλά σημεία που αναφέρεται στην περίοδο που ήταν στην ηλικία μου, ένιωσα μία ταύτιση.
Λέει για παράδειγμα σε ένα σημείο :
Σε έναν άνθρωπο άνω των εβδομήντα, που έχει βαρεθεί να πηγαίνει σε κηδείες αγαπημένων προσώπων, το Γκραν Φινάλε αστράφτει μπροστά στα μάτια του σαν το Βόρειο Σέλας: μπορεί να προσποιείται ότι δεν το βλέπει, για την ακρίβεια, αυτό κάνουμε όλοι. Μπορεί να κλείνει τα μάτια του ή να κοιτάζει αλλού. Απλώς είναι εκεί, και δεν μένει καν αμετακίνητο. Σε πλησιάζει κάθε μέρα και πιο πολύ.
Γι’αυτό ακριβώς, η κάθε μέρα μετράει! Μα τί κλισέ! Και πόσο αληθινό. Το έχω υπόψη μου από τον καιρό που ήμουν πενηντάρα, τώρα πια το έχω εμπεδώσει. Η ημέρα που την περνάω στη θάλασσα μετράει διπλή, και είμαι αποφασισμένη να την απολαύσω όπως της αξίζε, ντούμπλεξ.
Μπαίνω στην ωραία μου θάλασσα προσεκτικά, κολυμπάω, κάνω βοουτιές μέσα στο γαλανό νερό, χαζεύω τον πάτο, γελάω μόνη μου πλέοντας στην επιφάνεια. Κοιτάζω την πρασινάδα, το ατελείωτο πεύκο στην παραλία, τη δασωμένη, φουντωτή και μυρωδάτη ακτή, κι είναι σαν να είναι δικό μου μέρος αυτό, η παραλία, η θάλασσα. Είμαι η ιδιοκτήτρια, αυτή τη  στιγμή, ενός υπέροχου σημείου του πλανήτη. Κολυμπάω στη θάλασσά μου και παίρνω βαθιές ανάσες της ακτής μου.

Είναι αλήθεια. Κοντεύω τα 50 (εντάξει…σε 2 χρόνια) και έχει δίκιο.
Το σκέφτομαι πολύ τα τελευταία! Το ξέρω, ότι κάθε μέρα μετράει. Και δεν είναι κλισέ. Κι αν είναι κλισέ, δεν με νοιάζει. Δεν το νιώθω έτσι.
Η Μελίνα είναι σοφή και ανοιχτόμυαλη. Είναι μια γιαγιά, που έχει περάσει πολλά, αλλά δεν έχει γεράσει μέσα της. Είναι συνειδητοποιημένη κι αυτό την βοηθάει να βλέπει τα πράγματα καθαρά και να τα αντιμετωπίζει.

Δεν μου αρέσει να σημειώνω τα βιβλία μου, αλλά πολλές φορές όταν κάτι που διαβάζω με αγγίζει, τσακίζω τις σελίδες για να επιστρέψω και να διαβάζω ξανά μία παράγραφω, μία φράση ή μία σελίδα ολοκληρη. Το [Σχεδόν] ημερολόγιο της Μελίνας το έχω κατατσακίσει.

Δεν θα σας πω περισσότερα, γιατί νομίζω, ότι θα το αδικήσω.
Η Μελίνα λέει πολλά σοφά πράγματα, που έχουν περάσει την απόσταξη στη ζωή της.
Σε κάποιο σημείο της ιστορίας η Μελίνα χάνει κάποια ασημικά διακοσμητικά που είχε για χρόνια στο σπίτι της.
Λέει λοιπόν:
Λυπημένη που δεν θα βλέπω πια τα όμορφα ασημικά μου.
Μήπως τα έβλεπα και ποτέ; Τα είχα εκεί, μαυριδερά και αγυάλιστα, στο ίδιο ράφι επί σαράντα οκτώ χρόνια, και τα θυμήθηκα μόλις εξαφανίστηκαν: αυτό που κάνουμε όλοι με όλα, κυρίως με τους ανθρώπους γύρω μας. Κυρίως με όσους αγαπάμε….

Στο site  της εκδοτικής βρήκα ακριβώς τους λόγους για τους οποίους θα σας πρότεινα να το διαβάσετε και σας τους μεταφέρω ατόφιους :
* Γιατί σου επιτρέπει να ρίξεις μια ματιά στο (σχεδόν) μέλλον σου, και αυτό το μέλλον έχει άμεσα (σχεδόν) όλα όσα θα ήθελες να έχει, (σχεδόν) όπως θα τα ήθελες να τα έχει.
* Γιατί ξεκαθαρίζει ότι κάποιοι ωριμάζουν, κάποιοι γερνούν και κάποιοι μεγαλώνουν και (σχεδόν) μπορείς να διαλέξεις τί απ’αυτά θα κάνεις όταν μεγαλώσεις.
* Γιατί η Μελίνα Μπίλια είναι το ίδιο ζώδιο με σένα, γεννήθηκε την ίδια ώρα, ημέρα και χρονιά με σένα και έχει το όνομά σου περισσότερα χρόνια από σένα. Με δυό λόγια, τώρα η Μελίνα Μπίλια είσαι εσύ και αργότερα εσύ θα είσαι η Μελίνα Μπίλια…σχεδόν.

Το [Σχεδόν] Ημερολόγιο μιας 82χρονης της Μανίνας Ζουμπουλάκη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος.

Μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ

#booklover

βιβλίο Εκδόσεις Παπαδόπουλος Μανίνα Ζουμπουλάκη Μελίνα Μπίλια Το [Σχεδόν] Ημερολόγιο Μιας 82χρονης